บทที่ 12

1739 คำ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก! เคาะก่อน เดี๋ยวคุณลุงจะวีนเรื่องมารยาทใส่อีก “เข้ามา!” คราวนี้เจ้าตัวไม่ได้ลุกขึ้นมาเปิดให้ แต่ตะโกนบอก กรึบ ครืนนน! มินตราเปิดประตูโดยที่ไม่ระมัดระวังให้ดี จึงทำให้เกิดเสียงดัง แต่พอเห็นว่าเจ้าของห้อง กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ในลักษณะเปลือยท่อนบน ห่มผ้าห่มท่อนล่าง เธอจึงค่อยๆ ปิดประตู แล้วมองรอยสักลายเสือโคร่งเต็มแผ่นหลัง ที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงและรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากมอง แต่เขาดันนอนไม่ปิดหน้าต่าง ทำให้แสงในยามเช้าสาดส่องเข้ามากระทบร่างใหญ่ อืม~ แต่จะว่าไปแล้ว หนุ่มผิวแทนก็โซฮอตอยู่นะ โซฮอตบ้าอะไร! ตั้งสติหน่อย ยัยมินตรา สติ (!-0-) “เออ คุณท่านจะนอนต่อไหมคะ?” “อืม” “งั้นถ้าอยากทำแผลเมื่อไหร่ ก็ให้คุณป้าไปเรียก…” “มานวดให้หน่อย” “คะ?” “นวดหลังเป็นไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ทั้งที่ยังนอนฟุบหน้าอยู่บนหมอน “นวดไม่เป็นค่ะ” จะไปนวดเป็นได้ยังไง ปกติเธอให้แต่คนอื่นนวดให้ “มานวด” “เออ ดิฉันตอบไปว่านวดไม่เป็นนะคะ” “จะนวดหรือจะทำลูก” “ดิฉันว่าการนวดก็ไม่น่าจะยากเกินไป” สาวสวยพูดพร้อมกับเดินดิ่งไปที่เตียง แล้วถกผ้าถุงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งคร่อมบนบั้นท้ายแข็ง จากนั้นก็ออกแรงนวดคลึงบริเวณแผ่นหลัง แบบที่เธอเคยเห็นผ่านตา “บีบอย่าคลึง” “รับทราบค่ะ” มินตราตอบรับคำสั่ง แล้วจัดให้ตามความต้องการ “เรี่ยวแรงมีแค่นี้หรือไง?” “ฮึบ!” ออกแรงบีบสุดแรงเกิด “ตูดก็ใหญ่เหมือนกะละมัง ทำไมแรงถึงมีนิดเดียว?” “เฮ้! พูดจาไม่น่าฟังเลยนะคะคุณท่าน” “ทำไม รับความจริงไม่ได้หรือไง?” “รับได้ค่ะ ว่าแต่ผมคุณท่านก็หงอกเยอะแล้ว หัดถอนบางนะคะ หรือจะให้ดิฉันช่วยถอนก็ได้ เพราะดิฉันถนัดถอดหงอกคนแก่” มินตราสวนกลับ ทำเอาคนใต้ร่างหายใจฟึดฟัด ก่อนจะพลิกตัวกลับมาอย่างกะทันหัน ทำให้เธอเกือบหล่นเตียง แต่ถูกมือแกร่งคว้าแขนเรียวเอาไว้ เลยไม่ตกหัวฟาดพื้น “เมื่อตะกี้เธอว่าใครแก่?” เสียงเข้มเค้นถาม ขณะที่มือหนายังจับแขนเรียวเอาไว้ “ดะ ดิฉันไม่ได้ว่าใครเลยค่ะ” มินตรารีบปฏิเสธ เพราะไม่อยากถูกปล่อยให้ตกเตียง “เธอว่าฉัน” “ดะ ดิฉันไม่กล้าว่าคนท่านหรอกค่ะ” สองมือเล็กจับแขนที่เต็มไปด้วยรอยสัก เผื่อเขาปล่อย “คุณท่านทำแผลไหมคะ เดี๋ยวดิฉันทำให้” รีบเสนอตัวช่วย ทั้งที่เขาสั่งให้เธอขึ้นมาทำอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ต้องพูดอะไรก็ได้ ให้ตัวเองมีประโยชน์ เขาจะได้ไม่ปล่อยให้เธอตกเตียง เพราะความสูงของเตียงนี้ตกไปมีหัวปูด “ยะ อย่าปล่อยนะ…” พรึบ พรับ โป๊ก โอ๊ย! คนตัวเล็กยกมือขึ้นกุมศีรษะด้านหลัง ขณะที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้า เพราะจุดที่โม่งลงพื้น ถูกมัดมวยด้านหลัง และมีตะเกียบเหล็กเสียบอยู่พอดี ทำให้ปลายแหลมครูดกับหนังหัว “หึ! เป็นไง อยากต่อล้อต่อเถียงดีนัก” มินตราเงียบไม่โต้ตอบ เพราะรู้สึกมึน และแสบสันหนังหัวในเวลาเดียวกัน ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะชันตัวลุกขึ้นยืน แล้วสับขาออกไปจากห้องทันที “เช็ดเลือดก่อนนะคะ” คุณป้ากลิ่นหยดวิ่งตามมาดู พอเห็นว่าเธอเลือดออก จึงรีบไปหยิบกล่องยาจากบ้านหลังใหญ่เพื่อมาทำแผลให้เธอ “คุณญาณีโอเคไหมคะ?” “ไม่ค่ะ” มินตราตอบกลับ พลางทำสีหน้านิ่งเรียบ หลังจากทำแผลเสร็จ เธอก็ขอยืมโทรศัพท์คุณป้าอีกครั้ง เพื่อไปโทรหามัส [โทรมาแต่เช้า แกเป็นอะไรหรือเปล่า?] “พรุ่งนี้ฉันกลับนะ” [อ่าหะ เมื่อวานแกบอกฉันแล้ว] “ฉัน…” จู่ๆ ก็น้ำตาไหล ทำไมต้องร้องไห้ด้วย [แกร้องไห้เหรอ?] “เปล่า ฮรึก…” [มิน ฉันซีเรียส ให้ฉันไปรับแกเลยไหม?] บรืนนน! ระหว่างที่กำลังคุยโทรศัพท์ มีรถออฟโรดขับผ่านหน้าเรือนไทย จังหวะนั้น คนบนรถหันมาเห็นเธอพอดี แล้วคนที่เห็นเป็น ‘พี่นนท์’ เขาจึงบอกให้คนขับหยุดรถแล้วรีบวิ่งมาหา “มินร้องไห้เหรอ!?” “พะ พี่นนท์ ฮือออ!” มินตราปล่อยโฮ แล้วเข้าไปสวมกอดคนตรงหน้า “เราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่านะ” ฝ่ายชายชักชวนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะกอบกุมมือเล็ก พาฝ่ายหญิงไปนั่งในศาลาด้านหลังเรือนไทย เมื่อได้สถานที่ปราศจากสายตาผู้คน ฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นมาเกลี่ยซับหยดน้ำตาบนพวงแก้มใส แล้วโน้มลงมาจูบปาก โดยที่ฝ่ายหญิงยังไม่ทันได้ตั้งตัว ผลตอบรับ เลยถูกผลักออกไปจนตัวเซ “ขะ ขอโทษค่ะ มินแค่ตกใจ ไม่คิดว่าพี่จูบ” “ไม่เป็นไร พี่ผิดเองแหละ ที่จูบไม่ดูเวล่ำเวลา” “มะ ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ” เธอรู้สึกดีกับจูบของเขา รู้สึกดีมาโดยตลอดเลย “มินรู้สึกดีกับจูบของพี่นะคะ” “จริงเหรอ?” พี่นนท์ให้ความสนใจในคำพูด แล้วสบตากับเธอ “จริงค่ะ มิน…ชอบพี่นนท์มาตลอด” มินตรารวบรวมความกล้าทั้งหมด แล้วสารภาพรัก “พี่รู้ ว่ามินรู้สึกยังไงกับพี่” นัยน์ตากลมสวยเบิกกว้าง แม้ว่าการกระทำของเธอจะชัดเจน ว่าแอบชอบเขา แต่พอได้ยินจากปาก ว่าเขารับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอมีให้ หัวใจดวงนี้ก็เริ่มสั่นระรัว เพราะดีใจมาก “และพี่ก็ไม่ได้มองว่ามินเป็นแค่แฟนคลับ” กะ กรี๊ดดด เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม (>///////////<) “พี่ไปก่อนนะ คนสวยของพี่ แล้วเจอกันนะครับ” มินตราพยักหน้าหงึกๆ พร้อมกับโบกมือลาพี่นนท์ พอเขาหายไปจากสายตา เธอก็ลงไปนั่งบิดเขินอยู่ที่พื้น เพราะคำพูด และการแสดงออกของเขาเมื่อตะกี้ ดีต่อใจสุดๆ ไปเลย วันต่อมา บรืนนนนนน! รถออฟโรดคันใหญ่ ขับออกจากบ้านสวนตั้งแต่เช้าตรู่ ซึ่งบนรถมีชายฉกรรจ์ปิดหน้าสองคน เป็นคนเดียวกันกับที่มารับ ทว่ามีหนึ่งคนหายไป เพราะมีบุคคลอื่นมานั่งแทน พรึบ~ หญิงสาวหน้านิ่งถอดกระเป๋าเป้ เอามากั้นตรงกลางระหว่างที่นั่ง เพื่อเว้นระยะห่าง ไม่ให้เราสองคน นั่งใกล้ชิดกัน “ขี้งอนไม่เข้าเรื่อง” เสียงเข้มพูดขึ้น ดึงสายตาจากลูกน้องสองคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า แต่สาวข้างกายกลับทำหูทวนลม แล้วมองไปทางอื่น “ช่างเธอ ฉันไม่สนใจหรอก” มินตราแอบทำปากขมุบขมิบ ทว่าคนข้างกายดันเห็นเข้า เลยเอื้อมมือมาบีบแก้มนุ่มนิ่ม บังคับให้เธอหันหน้าไปหา “อือ!” “อย่ามาทำตัวเป็นลิงหลอกเจ้า” ชายหนุ่มตำหนิเสียงดุ พร้อมกับใช้สายตาจ้องเขม็ง “อือ!” มือเล็กยกขึ้นจับข้อแขนที่เต็มไปด้วยลายสัก แล้วใช้สายตาเดียวกันจ้องกลับไป พอเขาเห็นก็ยิ่งบีบแก้มแรงขึ้นอีก “เป็นเด็กดื้อก็ต้องถูกผู้ใหญ่สั่งสอน” พรึบ! มินตราใช้แรงที่มี ดึงแขนแกร่ง แล้วทุบอกเขาเต็มแรง “ก็ผู้ใหญ่มันบ้าอำนาจ จะให้เด็กเชื่อฟังหรือไงเล่า!?” เธอตะคอกกลับไปเสียงดัง ทำเอาคนบนรถเงียบกริบ “ฮึบ! เอะอะก็ใช้แต่ความรุนแรง หนูไม่ชอบคุณเลย” “ก็ไม่ได้ขอให้มาชอบเสียหน่อย” “หนูก็ไม่ได้ชอบคุณอยู่แล้ว ฮึบ!” “ปากดี” “น้อยกว่าคุณแล้วกัน ไปไกลๆ เลยไป ปึก!” กำปั้นเล็กจิ๋วดันแผงอกอีกฝ่าย แล้วหันหน้าไปทางอื่น “เออ นายใหญ่ครับ…” “หุบปากไป ไม่ต้องพูด!” เขาหันไปใส่อารมณ์กับลูกน้องเพราะมาลงที่เธอไม่ได้ บรืนนน กรึบ พรึบ! พอถึงจุดส่งตัว ร่างเพรียวก็รีบกระโดดลงจากรถทันที “ถ้าไม่กลับมา รู้ใช่ไหมว่าจะต้องเจอกับอะไร?” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้าย ทว่าฝ่ายหญิงกลับไม่ฟัง แล้วรีบขึ้นรถตู้ ก่อนจะปิดประตูใส่ จากนั้นก็บอกให้คุณลุงขับออกไป “ยัยตัวแสบ!” พอรถออก มัสก็รีบกระโดดมานั่งข้างๆ อย่างคาดโทษ “ผู้มาปุ๊บก็ตัดสายฉันทิ้งเลยนะ แกรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแกแค่ไหน โทรมาร้องไห้แถมยังไม่โทรกลับมาอธิบายอีก” “อุ๊ย! ฉันลืม” “Fuck you bitch!” “แฮะๆ ใจเย็นก่อนสิ” มินตราคลี่ยิ้มกลบเกลื่อนความผิด เพราะเมื่อวานมัวแต่ฟินตัวแตก จนลืมว่าต้องโทรกลับไปหาเพื่อน อีกอย่าง มัวแต่คิดว่าจะต้องคีพลุคนิ่ง ไม่ไหวติงกับตาลุงบ้านั่น เลยทำให้ลืมหลายเรื่อง รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว เวลาผ่านไปไวม๊าก!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม