ปีแสงเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาล ด้วยความสงสัยเขารีบเดินตรงขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง เพราะวันนี้ตั้งแต่ที่เขาออกไปจากบ้านเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรจากอุปกรณ์ดักฟัง นอกจากเสียงหายใจที่ริบหรี่ ซึ่งมันเบามากๆ และรู้สึกผิดปกติจากทุกๆ วัน
“ไม่สบายค่ะ” หลังจากที่เลื่อนโต๊ะอาหารไปไว้ที่ข้างเตียงให้กับเรติกา ป้าทิพย์เดินเข้าไปกระซิบเบาๆ เมื่อเห็นปีแสงเดินเข้ามาภายในห้อง
“...” ปีแสงไม่ได้พูดอะไร สายตาคมคายมองไปยังเรติกาที่กำลังนอนหันหลังให้
เมื่อเห็นปีแสงยังยืนแน่นิ่ง ใบหน้าที่แสนเย็นชาของชายหนุ่มทำให้ป้าทิพย์คาดเดาความคิดไม่ออก จึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ร้องไห้จนไข้ขึ้นค่ะ”
“เช็ดตัวหรือยัง?”
“เช็ดให้แล้วค่ะ เธอพูดซ้ำๆ ว่าปวดหัว” ปีแสงพยักหน้ารับรู้ ป้าทิพย์จึงเดินเลี่ยงออกไปอย่างรู้หน้าที่
“ลุก!” เสียงดุดันของชายหนุ่มปลุกให้เธอตื่นขึ้น แต่หญิงสาวกลับไม่ยอมขยับหากว่ารู้สึกหนั
