“อื้อ~” เรติการู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงใกล้จะเที่ยงของอีกวัน เธอส่งเสียงครางกระเส่าในลำคอเบาๆทักทายแสงสว่างจ้าที่กระทบสู่ม่านตาหลังจากที่เปลือกตาค่อยๆ เปิดออก
เหมือนเดิม! ความคิดเธอพุดขึ้นมา เมื่อดวงตาคู่สวยค่อยๆ ปรับให้เห็นเพดานสีขาวที่อยู่เหนือศีรษะ ซึ่งตอนนี้เธอเริ่มคุ้นเคยกับการตื่นขึ้นมาแล้วเห็นมันเป็นสิ่งแรก ห้องคับแคบที่ไม่ต่างจากห้องขังของนักโทษกลายเป็นสถานที่คุ้นตา กุญแจข้อมือกับโซ่ตรวนขนาดหนาที่พันธนาการข้อมือและข้อขาของเธอในตอนนี้ก็ใกล้จะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเธอไปทุกที
หญิงสาวหลับตาลงท่ามกลางความเงียบและไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศ พลางกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วเรือนร่างเพียงแค่เผลอขยับตัวเล็กน้อย นานเป็นเวลาเดือนกว่าแล้ว ที่เธอต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดทรมานอันไม่คุ้นชิน ร่องรอยการถูกทารุณยังมีให้เห็นอยู่เป็นประจำหลังผ่านพ้นคืนแห่งนรกทุกๆ คืน และเธอก็ต้องตื่นมา
