“เวรกรรม!” คำพูดติดปากหลุดออกมาจากวาจาของจิตแพทย์หนุ่ม หากว่าเขายังไม่ได้ไหนไกลจึงทันได้ยินเรติกาอาละวาดโวยวายอย่างบ้าคลั่ง กว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ก็นานเกือบครึ่งชั่วโมง
“หัวรุนแรงใช่ย่อยเลย” หมอเวชพูดหลังจากที่เห็นปีแสงเดินออกมาจากห้องของเรติกา
“ยังไม่เอาสังขารกลับไปอีกเหรอวะ” ปีแสงตอบเพื่อนรักแกมกระแหนะกระแหน ก่อนหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาตัวยาว
“กูมีเรื่องจะคุยกับมึงก่อน”
“แต่กูไม่มี!” ชายหนุ่มแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างชัดเจน
“โมโหกลบเกลื่อนนะมึงอ่ะ”
“กลับไปได้แล้วไป”
“หืม...ตัวจริงน้องมันน่ารักเนอะ เคยเห็นแต่ในรูปไม่คิดว่าจะได้เจอตัวจริง”
หมอเวชพูดพลางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ หากว่าที่สงสัยว่าทำไมหน้าเรติกาคุ้นๆ เมื่อหลายปีก่อนตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาแพทย์ เขาและหมอนนท์ไปเจอรูปถ่ายของเธอจากกล้องตัวโปรดของปีแสง ทั้งคู่แซวปีแสงข้ามวันข้ามคืน
ไอ้เวรนี่! เป็นหมอหรือเป็นนักสืบวะ ขี้เสียกชะมัด
เข
