กลับมาเพื่อรักกัน

กลับกับข้าเถอะนะ

หลังจากที่ชื่นออกไปแล้วก็เหลือแค่กลอยที่ต้องอยู่แสตนบายเพื่อลูกค้าเท่านั้นแต่นั้นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรเพราะที่ผ่านมาเธอเอาอยู่มาตลอดเวลาอยู่แล้ว กลอยเลยไม่ค่อยจะซีเรียสเท่าไหร่

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

เสียงเคาะเหล็กที่เรือน209 นั้นก็คือเรือนของขุนเดชกับไอ้มั้นคนของเขา กลอยที่กำลังจะเดินกลับเรือนเธอก็ต้องหยุดก่อนจะเดินตามเสียงนั้นไปแล้วพบว่าเป็นขุนเดชจริงๆด้วยที่เคาะเหล็กฉุกเฉินที่หอบุพผามีไว้เพื่อให้ลูกค้าอยากได้อะไรก็เคาะเรียกเธอได้24ชั่วโมง แต่ด้วยหน้าที่แล้วต่อให้เธอจะเกลียดขุนเดชมากแค่ไหน เธอก็ต้องทำเพราะเรือนบุพผาของเธอเป็นที่นิยมของลูกค้า เพราะที่นี้ไม่ได้มีแค่ขุนเดชเพียงคนเดียวเท่านั้นที่พักอยู่ที่เรือนบุพผา แต่เรือนมีถึง10เรือนเลยทำให้เธอต้องทำตามที่ลูกค้าเคาะและต้องการ

" มีอันใดให้ทางเรือนบุพผารับใช้เหรอเจ้าคะท่านลูกค้า" กลอยเดินเข้ามาก่อนจะทำท่าก้มหัวให้อย่างเคารพพร้อมกับยิ้มหวานอย่างที่เธอเคยทำกับลูกค้าทุกคน ขุนเดชเมื่อเห้นท่าทีห่างเหินของเมียตัวเองเขาถึงกับรู้สึกหงุดหงิดหัวเสียขึ้นมาทันที แต่ด้วยความที่มาดเข้มอย่างขุนเดชมีเหรอว่าจะยอมเธอง่ายๆ

" มีสิฉันมีแน่แต่ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องเป็นคนทำให้ข้าเองเท่านั้น" ขุนเดชพูดออกมาพร้อมกับยิ้มร้ายมองเมียสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า กลอยที่โดนสายตาแบบนี้มองเธอตั้งแต่โลกนู่นจนมาถึงโลกนี้เธฮรู้สึกชินชาซะแล้ว แต่กับขุนเดชทำไมเธอถึงรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็อย่างว่า ในเมื่อเขาไม่ได้มาดีกับเธอสักหน่อยเขาแค่จะมาจับเธอกลับบ้านแล้วเอาไปลงโทษเท่านั้น เมื่อเธอนึกมาถึงตรงนี้ เธอก็ต้องหยุดคิดเพราะถ้าไอ้ขุนเดชจะลงโทษเธอเขาก็ย่อมทำได้ทันทีไม่เห็นจะต้องรอให้เอาตัวกลับบ้านเลยนี้น่า เมื่อกลอยคิดได้แบบนั้นเธอก็เงยหน้ามองขุนเดชด้วยสายตาที่สงสัยเพราะเธออยากรู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่

" อีตาขุนเดชบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าท่านมาที่นี้ด้วยเหตุใด" กลอยเดินเข้าไปประชิดตัวก่อนจะรีบดึงแขนของขุนเดชให้เข้าไปในห้องเหมือนเธอมาดูอะไรให้ลูกค้าอย่างปกติ ขุนเดชเมื่อเห็นหญิงสาวเข้ามาในห้องเขาก็อดยิ้มกริ่มออกมาอย้่างพอใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่แต่รู้ตัวอีกทีหัวใจของเขาก็เหมือนหลุดออกไปนอกอกตอนที่รู้ว่าเธอหนีไปแต่ตอนนี้เขาได้เจอเธอแล้วก็อยู่กับเธอในห้องหัวใจที่คิดว่าตายแล้วกับมาเต้นอีกครั้ง

" หื้อ เมื่อกี่เจ้าพูดว่าอะไรนะข้าไม่ค่อยได้ยินที่เจ้าพูดเลย " ขุนเดชแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่กลอยพูด หญิงสาวที่โดนขุนเดชเอาหน้าเข้ามาใกล้แบบนั้นเธอถึงกับตกใจที่หันหน้าเกือบชนเข้ากับจมูกของเขา ขุนเดชที่ได้กลิ่นตัวผู้หญิงที่เขาเกลียดเธอมาตลอดที่อยู่ด้วยกันมา แต่บัดนี้ไม่รู้ทำไมพอเขาได้เจอและได้ใกล้เธอแบบนี้อีกครั้งความรู้สึกถึงได้ต่างกันอย่างกับคนละคนกัน ทั้งๆที่หญิงคนนั้นก็คือกลอยลูกสาวของท่านเสนาบอดีกรมการคลัง ที่ช่อช่นช่อราชบังหลวง

" ท่านจะทำบ้ากะไร อย่านะไม่อย่างนั้นข้าจะหักคอท่านจริงๆด้วย" กลอยที่เห็นสายตาหวานเยิ้มของขุนเดชที่มองมายังเธอและก็แขนแกร่งที่รวบดึงเอวเธอมากอดไว้แนบกายเขาแน่น กลอบพอเธอโดนแบบนั้นหัวใจแกร่งของหญิงสาวที่แข็งดุชหินผามาตลอดชีวิตของเธอ พอเธอได้ใกล้ชิดกับผู้ชายที่เธอเกลียดขี้หน้าอย่างฃกับขี้ หัวใจของเธฮก็เต้นแรงอย่างกับกลองเพล หน้า ตา หู หัว ของเธอรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เลือดในร่างกายของเธอรู้สึกสูบฉีดขึ้นมาจนหน้าของเธอแดงเป็นลูกตำลึง ขุนเดชพอเห็นหน้าของเมียที่เขากอดอยู่ในออ้มกอด หน้าของเธอที่เป้นสีแดงฃอย่างกับลูกตำลึง แบบนั้นขุนเดชก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจก่อนจะรวบดึงเธอเข้ามาใกล้ๆและก็แน่นๆอีกครั้งเหมือนกลัวว่าเธอจะหายไปไหนอีกครา

" เจ้าคิดว่าผัวเมียเขาจะทำอะไรกันละ " ขุนเดชตอบคำถามของกลอยด้วยน้ำเสียงกระเซ่าพร้อมกับเอาปลายมูกเขี่ยเบาๆที่แก้มนวลของหญิงสาว กลอยที่ไม่เคยให้ชายใดโดนตัวนานถึง1นาทีเธอก็รู้สึกวูบวาบขนลุกทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก สมองของเธอบอกปฏิเสธเขา แต่ร่างกายกับหัวใจของเธอกับไม่ปฏืเสธแถมยังยอมให้เขาทำอีกด้วย

" แม่กลอยกลับบ้านเราเถอะนะ ข้ามารับเจ้ากลับบ้านของเรา" ขุนเดชที่เอาปลายจมูกเขี่ยและสูดดมความหอมของกลอยอยู่เขาก็ชวนเมียกลับบ้าน ด้วยน้ำเสียงที่หวานและอบอุ่น กลบอยพอได้ยินว่ากลับบ้านเธอก็ได้สติคืนมา ก่อนจะพลักตัวเขาให้ออกห่างอย่างแรง

ผลัก

" ท่านอย่าคิดว่าข้ายอมให้ท่านกอดท่านหอมแล้วข้าจะยอมกลับไปรับโทษบ้าบออะไรกับท่านเลย ท่านทำเหมือนกับว่าข้าไม่ใช่คน ปล่อยให้เมียที่แสนรักทั้งสองของท่านกรอกยาพิษข้า แล้วท่านยังมีหน้ามาบอกกับข้าว่าให้ข้ากลับไปกับท่าน ขอโทษเถอะนะ ข้าอยากรู้จริงๆหัวใจของท่านทำด้วยอะไร ตอนที่มีข้าอยู่ท่านกับไม่ใยดีข้า แต่พอตอนข้า ออกมาท่านจะมาทืำดีแล้วบอกว่าให้ข้ากลับไปกับท่าน ท่านขุนเดชท่านไม่รู้สึกระอายใจบ้างเลยรึ ไงเจ้าคะใยท่านถึงทำเหมือนข้าไม่มีหัวใจเช่นนี้ อึก อึก กระซิก กระซิก " อยู่ๆกลอยก็ร้องไห้ออกมา นีน่าก็ตกใจมากเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้ร้องไห้ออกมาทั้งๆที่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย นอกจากแท่งเอ็นของเขา นีน่าที่รู้สึกว่าเธอกับกลอยเริ่มจะรวมร่าฃงกันเป้นหนึ่งเดียวแบบนี้ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีแล้ว เพราะว่าเธออยากกลับไปที่ๆเธอจากมา หรือว่าถ้าเธอตายแล้วเธอก็อยากไปเกิด เพราะขี้เกรียจอยู่ในวัดตสงสารนี้เต็มทนแล้ว