Chapter 7 เผชิญหน้าครั้งแรก

1349 คำ
หลังจากกินไอศกรีมเสร็จฟาโรห์และภรรยาก็พาน้องฟีน่าไปซื้อเสื้อผ้าหลายชุดจนหญิงสาวเกรงใจมากต้องห้ามให้หยุดซื้อ "พอแล้วค่ะท่านประธานเยอะไปแล้วค่ะแพรเกรงใจ" "ไม่เป็นไรหนูแพรอาสองคนไม่ได้เดือดร้อนอะไร นิดหน่อยเอง" "แต่ว่า..." "เอารองเท้าด้วยนะคะสองคู่นั้น" เบบี๋หันไปสั่งพนักงานให้หยิบรองเท้ามาอีก หญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาบางๆเมื่อลูกสาวชอบอกชอบใจใหญ่กับของมากมาย "เรียบร้อยค่ะทั้งหมดสองหมื่นห้าพันบาทค่ะ" "สะ...สองหมื่น!" แพรหวานอ้าปากค้างอย่างตกใจไม่คิดว่าพวกท่านจะใจดีซื้อของให้มากมายขนาดนี้ นี่แค่เจอครั้งแรกเองนะถ้ารู้ว่าเป็นหลานไม่เปย์หมดหน้าตักเลยเหรอไง "ขอบคุงค่าคุงปู่คุงย่า ฟีน่าช๊อบชอบค่ะ" "ใส่ทุกวันเลยนะหนูฟีน่า แล้ววันหยุดเรานัดเจอกันดีมั้ยคะ" "คุงปู่คุงย่าจะมาเล่งกับฟีน่าเหรอคะ" "คุณแม่หนูอนุญาตรึเปล่าล่ะถ้าจะขอมาเลี้ยงบ้าง แพรจะได้ทำงานไม่ต้องกังวลไงทำงานแบบสบายใจ" หญิงสาวนิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิดหรือว่าเธอจะยอมให้ท่านอยู่ใกล้ชิดฟีน่ามากขึ้นและจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดพ่อของลูกด้วย ถ้าเขาเจอลูกและได้อยู่ด้วยกันบ้างเขาอาจจะใจอ่อนกับลูกก็ได้ บอกตามตรงเธออยากให้ลูกสบายตัวเธอเองลำบากยังไงก็ได้แต่สำหรับฟีน่าเธออยากให้ลูกสบายที่สุด "ได้สิคะวันหยุดจะพาไปอยู่ด้วยที่บ้านนะคะ" "จริงนะ... งั้นขอเบอร์ติดต่อไว้เลยจะได้คุยกัน" "ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะท่านประธาน คุณหญิงที่เอ็นดูน้องฟีน่า แพรกับลูกอยู่กันสองคนค่ะน้องคงเหงาพอมีคนคุยด้วยน้องดูร่าเริงมากเลยค่ะ" แพรหวานลูบผมลูกสาวอย่างหวงแหน ท่านทั้งสองคนยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูทั้งสองคนน่ารักทั้งแม่และลูกเลยแถมยังสู้ชีวิตมาก "เอาไว้เจอกันวันหยุดนะคะสาวน้อย ไปเล่นบ้านคุณปู่คุณย่านะมีสระว่ายน้ำด้วย" "ว้าว อยากเลงน้ำค่าคุงแม่ชอบพาไปว่ายที่สระสนุกมากค่ะ" "ไปเล่นที่บ้านปู่ดีกว่า ปรับน้ำอุ่นได้ด้วย" "ว้าว ไปค่ะ" ผู้ใหญ่สองคนหัวเราะชอบใจมากที่เด็กน้อยดูท่าทางสนใจสระว่ายน้ำ น่ารักน่าชังขนาดนี้ทำไมพ่อของเด็กถึงใจร้ายไม่รับผิดชอบได้นะ "น่ารักขนาดนี้พ่อของลูกทำไมใจร้ายจัง เจอหน้าขอสั่งสอนหน่อยได้มั้ยเนี่ย" "แหะๆ ช่างเค้าเถอะค่ะคนนั้น" แพรหวานไม่อยากให้พ่อกับแม่ของพี่ฟีฟ่าด่าลูกชายเยอะเดี๋ยวจะสำนึกผิดไม่ทัน ทั้งสี่คนแยกจากกันต่างคนต่างกลับแพรหวานพาลูกสาวไปพักผ่อนเพราะออกมานานหลายชั่วโมงแล้ว เสื้อผ้าชุดใหม่เยอะมากและเป็นแบรนด์ดังทั้งนั้น "คุณปู่คุณย่าของหนูท่านใจดีจังเลย" "คุงปู่คุงย่าใจดีค่ะ ฟีน่ารักคุงปู่คุณย่านะ" "แหม... อยู่เป็นนะเรา" แพรหวานอมยิ้มยีผมลูกสาวเล่นอย่างหมั่นไส้รู้ว่าควรเข้าหาและเอาใจใครเป็นพิเศษ และตอนนี้ท่านทั้งสองคนหลงฟีน่าหนักมากเลยด้วยเธอจะให้ลูกเข้าทางคุณปู่คุณย่าดีกว่าส่วนพ่อของลูกให้โง่ต่อไปเถอะ หลายวันผ่านไป... ท่านประธานโทรศัพท์มาขอเอาฟีน่าไปเลี้ยงที่บ้าน ปกติเธอไม่ไว้ใจให้ใครเลี้ยงลูกแต่ท่านทั้งสองคนเป็นปู่กับย่าเธอจึงยอมให้ไปด้วยเพราะรู้ว่าพวกท่านไม่มีทางปล่อยให้เด็กน้อยเป็นอะไรไป "งั้นแพรไปทำงานนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นแพรมารับค่ะ" "ขอบคุณมากนะภรรยาอาถามหาทุกวันเลย สงสัยอยากเลี้ยงหลานผู้หญิง" "นี่ยาของน้องฟีน่าค่ะ" "จ้ะไม่ต้องห่วงนะแม่บ้านเยอะแยะช่วยกันดูแลไม่ต้องห่วง" แพรหวานยกมือไหว้ขอบคุณท่านที่เอ็นดูและเมตตาเด็กน้อย เธอมองฟีน่าที่ตอนนี้หิ้วกระเป๋ากอดคอคุณย่ายิ้มอารมณ์ดีไม่เกรงกลัวใครเลยก็อดยิ้มไม่ได้ "เข้ากับคนง่ายเกินไปจริงๆเด็กคนนี้" "นั่นสิแปลกใจมากเลยนะว่าสนิทกันเร็วมากได้ยังไง งั้นหนูแพรไปทำงานเถอะเดี๋ยวอาดูแลให้เอง" "ขอบคุณค่ะฝากน้องด้วยนะคะ" แพรหวานยกมือไหว้บอกลาท่านอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถขับออกไปทันที เธอต้องไปทำงานต่อส่วนท่านรองวันนี้ไม่รู้ว่าจะเข้ามารึเปล่าแต่เธอก็ต้องเตรียมเอกสารต่างๆไว้ให้พร้อม ฟีฟ่าที่เพิ่งตื่นก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานที่บริษัท เขาเดินลงมาด้วยใบหน้าง่วงซึมเดินวนเข้าไปห้องอาหารก่อนจะชะงักไปเมื่อมีเสียงเด็กเจือแจ้วพูดไม่หยุดอยู่ในห้องอาหารพร้อมกับพ่อแม่ของเขา "คุงปู่คะฟีน่าช๊อบกิงปลาค่ะ คุงแม่บอกว่ากิงปลาฉลาดม๊าก" "ใช่แล้วค่ะกินปลาฉลาดหนูต้องกินเยอะๆนะรู้มั้ย" "รู้ค่ะ" เด็กน้อยตักปลาทอดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยหันซ้ายหันขวาเจอกับฟีฟ่าก็ยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยทักทายด้วยความคุ้นชิน "คุงพ่อ คุงพ่อนี่นา" ฟีฟ่าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เรียกว่าพ่อ เขาเดินไปนั่งลงตรงหน้าเด็กผู้หญิงก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ "ฉันไม่ใช่พ่อเธอ" "ไอ่ฟีฟ่าแกพูดกับเด็กให้มันน่ารักหน่อย" "แล้วมาเรียกผมพ่อสาวๆมาได้ยินผมขึ้นคานพอดี แล้วไปเอาเด็กที่ไหนมาเลี้ยงครับพูดเยอะมากเลยน่ารำคาญหู" เขาแอบมองเด็กน้อยอยู่เป็นพักแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเพียงแต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกันยังไงอย่างงั้น "ลูกของหนูแพรเลขาของแกไง" "อะไรนะ! นี่พ่อเอาลูกชะ... ผมหมายถึงเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงทำไม เอาไปคืนเลยครับลูกใครก็ให้เลี้ยงกันเอาเอง" เขาทำหน้าบึ้งบูดไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากที่พ่อกับแม่เอาลูกชู้เข้ามาเลี้ยงถึงในบ้าน ฟีน่ายื่นไส้กรอกไปให้ชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน "คุงพ่อกิงไส้กรอกมั้ยคะ" "ไม่กินแล้วฉันก็ไม่ใช่พ่อเธอห้ามมาเรียก" "คุงพ่อใจร้าย" ฟีน่ามองเขาน้ำตาคลอเอาไส้กรอกวางลงในจานก่อนจะสวมกอดคุณย่าของเธอด้วยความรู้สึกเสียใจที่ถูกเขาดุ "คุงย่าคุงพ่อใจร้าย" "แกนี่มันจริงเลยกับเด็กก็ไม่เว้นนิสัยไม่น่ารักถ้าหนูฟีน่าเกลียดแกขึ้นมาจะทำยังไง" "ช่างดิลูกผมก็ไม่ใช่จะเกลียดก็เกลียดไปดิไม่แคร์หรอก นี่ยัยเด็กขี้เหร่กลับไปหาแม่เธอเลยไม่ต้องมาที่นี่อีก ห้ามเรียกฉันว่าพ่อด้วย" เขาขู่เด็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนั้นทันที เขาผิดเหรอที่เกลียดแม่ของเด็กแล้วจะเกลียดลูกเธอด้วย ยิ่งเป็นลูกของคนอื่นเขาไม่อยากจะเห็นหน้าด้วยซ้ำ "ไอ้นี่มันจริงๆเลย เฮ้อ!" ฟาโรห์ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจก่อนจะหันไปโอ๋เด็กน้อยให้อารมณ์ดีขึ้นจะได้กินข้าวต่อ ฟีน่ามองตามชายหนุ่มไปก่อนจะปาดน้ำตาด้วยความน่าสงสาร พอเธอรู้เรื่องรู้ราวบ้างคนเป็นแม่ก็เอารูปของฟีฟ่าให้ดูตลอดและเธอจำได้ว่าเขาคือคุณพ่อของเธอ "คุงพ่อใจร้ายค่ะ" "ช่างเถอะลูกไม่เอาไม่ร้องกินข้าวดีกว่าค่ะ"
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม