ตอนที่1
1291 คำ
ตอนที่ 1 ว่าที่เมีย
(ผักบุ้ง)
ขณะนี้เวลา ตีสี่ครึ่ง ตีสี่ครึ่งอะ บ้าไปแล้ว ฉันกำลังใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถในการลากตัวเองออกจากคอนโดใหม่ที่ฉันพึ่งย้ายมาอยู่เมื่ออาทิตย์ก่อน
พูดถึงเรื่องอาทิตย์ก่อนแล้วยังหงุดหงิดไม่หาย ฉันดันเจอผู้ชายคนหนึ่งนะสิ มายัดเยียดให้ฉันเป็น ว่าที่เมีย บ้าบออะไรของเขาก็ไม่รู้
เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อเขาใช้ฉันเป็นไม้กันชะนีเสร็จ เขาก็ถีบหัวฉันอย่างไม่ใยดีด้วยซ้ำ
อย่าให้แม่เจอนะ จะดักตีหัวให้ -_-
ปริ๊น ปรื้น
“ผักบุ้ง เร็ว เดี๋ยวไม่ทัน”
บ่นเป็นแม่ขนาดนี้ไม่ต้องก็รู้ว่าเป็น แป้ง คุณแม่ชีประจำกลุ่มฉันเอง
ฉันเลยต้องรีบวิ่งขึ้น BMW สีเหลืองของเพื่อนก่อนที่มันจะลงมาลากคอฉัน
“บุ้ง ตื่นได้แล้ว”
“อือๆ”
ฉันพยักหน้าส่งๆหยิบเป้ด้านหลังขึ้นมาสะพาย
“เดี๋ยวแกขึ้นไปนั่งบนรถทัวร์ก่อน สีชมพูที่มีป้ายหมอสัตว์ติดอยู่นะ ฉันขอไปเอาของที่พี่บอยแปบนึง”
“อือๆ”
ฉันยังคงพยักหน้าหงึกๆตามเดิม ด้วยความงัวเงียก่อนจะเดินไปขึ้นรถทัวร์ตามที่เพื่อนบอก
และทันทีที่ฉันขึ้นมา เบาะรถแสนนุ่มนิ่มตรงหน้าเปรียบดั่งสวรรค์ชั้นที่100 ณ ตอนนี้
ฉันรีบตรงไปนั่งลงยังเบาะด้านหลังสุดแทบทันที ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันต้องการอย่างเดียวคือนอน -_-zz
ผ่านไปสองชั่วโมง
‘~จากวันนี้ จะมีเรา เราและนาย จดจำไว้ ตลอดไป ไม่ทิ้งกัน หากมีเรา จะมีนายร่วมทางไม่มีไหวหวั่น~’
‘ ~ เพื่อนกัน เพื่อนตายตลอดไป!!~’
เสียงเพลงจากคณะวิศวะภายในรถทัวร์ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งรถ จนคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่เบาะหลังสุดถึงกับสะดุ้งตื่น
“อือ ใครมาร้องเพลงแถวนี้”
ฉันพยายามยกมือขึ้นปิดหูแต่เสียงแหกปากร้องเพลงก็ยังคงดังเล็ดลอดเข้ามา
นี่มันเพลงอะไรวะเนี่ย ทำไมคณะสัตวแพทย์ศาสตร์สุดน่ารักของฉันถึงร้องเพลงแบบนี้ พวกเธอควรร้องเพลงรักติดไซเรนสิ
“เฮ้ย!!!”
และทันทีที่ฉันลืมตา ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แสนนุ่ม ฉันถึงกับต้องอุทานเสียงดังจะไม่ให้ฉันตกใจได้ไง
เบื้องหน้าฉันตอนนี้เต็มไปด้วยผู้ชายใส่เสื้อช้อปสีน้ำเงิน แต่ล่ะคนหน้าตาไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
“...”
ภายในรถเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องมาทางฉันก่อนจะมีผู้ชายคนนึงถามขึ้นยิ้มๆ ซึ่งเขาถือว่าดูเป็นมิตรกว่าคนอื่นมากทีเดียว
“น้องปี1ใช่มั๊ยครับ?”
“อะ เอ่อค่ะ”
ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันเป็นนิสิตปี1จริงๆ
“วู้วววว คณะเรามีคนน่ารักๆกับเขาแล้ววุ้ย”
“คณะวิศวะยินดีต้อนรับค้าบบบ”
“ว่าแต่ทำไมน้องมาขึ้นรถเราได้วะ”
“เออใช่ ทริปนี้มีแต่ปี2 ปี 3 นี่หว่า”
เอาแล้วไง จะมาสงสัยอะไรตอนนี้ ฉันเองยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย
“เฮ้ยๆ พวกมึงเงียบ เดี๋ยวน้องย้ายคณะหนีพอดี”
พี่ผู้ชายท่าทางสุภาพคนเดิมเป็นคนพูด ไม่ต้องกลัวฉันย้ายคณะหนีหรอก ฉันไม่ได้อยู่คณะนี้ด้วยซ้ำ T-T
“เสียงดังอะไรกันวะ”
เดี๋ยวนะ เสียงทุ้ม เข้มๆแบบมันเหมือนกับ
“นาย!!”
“เธอ!!”
ใช่แล้ว ผู้ชายคนนั้นก็คือ คนที่ยัดเยียดความเป็นว่าที่เมียให้ฉันเมื่ออาทิตย์ก่อน
“รู้จักหรอวะไอเหนือ”
“โห พี่เหนือเอาไปกินอีกล่ะ เหลือไว้น้องให้นุ้งบ้างก็ไม่ได้”
เขาไม่สนใจตอบคำถามรุ่นน้องหรือเพื่อนเขาแต่เขากลับเดินตรงดิ่งมาทางฉัน
หมับ
ฉันกำลังจะปีนเก้าอี้หนีแต่โดนอีกคนดึงกลับมาให้นั่งลงที่เดิม
“เธอมาทำบ้าอะไรทีนี่”
ดาวเหนือกระซิบถามฉันเสียงดุ เออ นั่นสิ ฉันมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย -_-
“มะ...ไม่รู้ ขึ้นรถผิดมั้ง”
“ยังจะมีหน้ามาไม่รู้อีก เธอเดินยังไงถึงขึ้นรถที่มีแต่ผู้ชายทั้งคันแบบนี้”
เขาพูดด้วยท่าทางหงุดหงิด สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะถอนหายใจ
“ทำไมตอนเช็คคนก่อนออกไม่เห็นวะ”
ตอนนี้ผู้ชายกรูกันไปอยู่หน้ารถหมดแล้ว เหมือนจะมีการแจกอะไรกันสักอย่าง
ด้านหลังจากที่ไม่มีคนอยู่แล้ว ตอนนี้เลยกลายเป็นรถครึ่งหลังมีแค่ฉันกับดาวเหนือเท่านั้น
“ใช่ ทำไมนายไม่เห็นฉันตั้งแต่ก่อนจะออกรถ”
“ตัวเท่าลูกหมา เบาะมันคงบังเธอจนไม่มีใครเห็นหนะสิ”
เลวร้าย เลวร้ายที่สุด ทำไมฉันต้องมาขึ้นรถผิดเป็นรถของคณะวิศวะด้วย
ฉันเคยได้ยินข่าวว่า เด็กวิศวะของม.นี้ มีแต่ลูกคนมีอิทธิพล แถมยังเถื่อนสุดๆ แง แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย
“ถ้าพวกนั้นรู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กวิศวะจริง เธอตายแน่”
“บ้า ฉันลองไปบอกพวกเขาดูดีกว่า”
ฉันทำท่าจะลุกเดินออกไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อผู้ชายคนหนึ่งโพล่งขึ้นมาเสียงดัง
“เฮ้ย ทางมหาลัยบอกว่า แต่ละคณะจะมีสายลับเข้ามาสอดแนมคนนึงวะ”
กึก ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ฉันรีบหันไปส่ายหน้าปฏิเสธกับดาวเหนือทันที กลัวเขาคิดว่าฉันเป็นสายลับบ้าบออะไรนั่น
“ไม่ใช่ฉัน”
“เออดูก็รู้ ใครจะส่งเธอมาสอดแนม ดูใช้การอะไรก็ไม่ได้ เปล่าประโยชน์”
ฉันกัดฟันกรอดกับคำพูดเหน็บแนมของดาวเหนือ แต่ต้องข่มอารมณ์ไว้
“นายว่าพวกเขาจะเชื่อมั๊ยว่าฉันไม่ใช่สายลับ”
ดาวเหนือส่ายหน้าช้าๆพลางก้มลงกระซิบข้างหูฉัน
“แค่พวกมันรู้ว่าเธอไม่ใช่เด็กคณะวิศวะ พวกมันก็ไม่ปล่อยเธอไว้แล้ว”
“บ้าน่า พวกเขาไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”
ใช่ ถ้าฉันลองบอกพวกเขาดีๆ บางทีเรื่องอาจไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้ และฉันจะได้กลับไปคณะสัตวแพทย์ศาสตร์ที่รักของฉัน
“ถ้าเจอคนนอกจับมันขังไว้ในห้องน้ำเลยดีมั๊ยครับพี่”
ขาฉันชะงักอีกครั้ง ขังในห้องน้ำรถทัวร์เนี่ยอะนะ บ้าไปแล้ว -0-
“กูว่าขึงไว้บนหลังคาดีกว่า”
ครั้งนี้ฉันก้าวถอยหลังกลับมายังเก้าอี้ตัวเองทันที พวกเขาเป็นคนประเภทไหนกัน คิดจะจับใครขึงบนหลังคาก็ได้หรอ
“หึ หึ พวกสอดแนมมันต้องโดนดี”
“หึ หึ หึ”
เสียงหัวเราะชั่วร้ายของบรรดาเหล่าวิศวะทำเอาฉันขวัญกระเจิงไปเลยทีเดียว บ้าจริง ฉันมาอยู่ในดงคนป่ารึไงกัน TT
“พวกนายจะไม่ทำกันอย่างนั้นจริงๆใช่มั๊ยTT”
ดาวเหนือไม่ตอบเขาเพียงแค่ยักไหล่แต่ฉันว่านั่นแหละคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด พวกเขาทำแน่ แง
“ให้ฉันช่วยได้นะ”
พรึบ
ฉันหันมองดาวเหนือตาโตอย่างมีความหวัง *0*
“จริงหรอ *0*”
“แต่คนอย่างฉันไม่ช่วยใครฟรีๆหรอกนะ”
“นายอยากได้เท่าไหร่บอกมาเลย ฉันพร้อมโอน”
ฉันว่าพลางควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า
ฟอด ฟอด
“หึ นี่แค่มัดจำนะครับตัวเล็ก”
“0.0” >>> ช็อคไปแล้ว
ดาวเหนือหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ก่อนจะลุกออกไปรวมกับเพื่อนเขา ทิ้งให้ฉันนั่งนิ่งจับแก้มตัวเองค้างอยู่คนเดียว
——————-
- ผู้เขียน
