เป้าหมายที่หนึ่ง : ไม่ชอบหมาแต่ชอบหมอหมา
2275 คำ
เป้าหมายที่หนึ่ง : ไม่ชอบหมาแต่ชอบหมอหมา
“ใส่ได้พอดีไหมคะ”
“หลวมไปนิดแต่ไม่เป็นไรครับ”
ผมตะโกนตอบกลับพี่พยาบาลคนสวยไป หลังจากที่ก่อวีรกรรมอันน่าจดจำไว้กลางคลินิกสัตวแพทย์แห่งนี้ ผมก็ถูกพามาที่ห้องน้ำชั้นบนเพื่ออาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวล้างคราบอารยธรรมที่ตัวเองทำขายหน้าไว้
หลังจากนั่งค้างกลางฉี่ของตัวเองไปหลายนาที พี่หมอสุดหล่อคนนั้นก็ฉุดตัวผมขึ้นแล้วไล่ผมขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไอ้ผมก็อยากจะช่วยทำความสะอาดพื้นข้างล่างที่มีฉี่ของผมหยดประปรายเป็นของประดับที่พื้นสีขาวสะอาดตรงนั้นก่อน แต่พี่หมอสุดหล่อก็หันมาพูดว่า
‘ไม่เป็นไรครับ พี่เช็ดของคุณข้าวตังบ่อย’ พร้อมด้วยรอยยิ้มหวาน
คุณหมอค้าบบบบบบ! ต่ายไม่ใช่หมานะ ฮืออออ อยากจะหันไปเถียงแล้วงอแงดีดดิ้นใจจะขาด แต่แพ้รอยยิ้มแบบนั้นอะ! ต่ายก็เลยจำยอมเดินก้มหน้าด้วยความเหนียมอายมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อด้วยประการฉะนี้แล...
แอ๊ดดด...
พอเปิดประตูออกไปก็ชะโงกหน้ามองซ้ายมองขวาทำตัวราวกับเป็นโจรจะบุกขึ้นบ้านเขา แต่อันที่จริงคือโคตรอายโคตรขายหน้า แล้วอายใคร?
อายพี่หมอสิ! นั่นคนในฝันเลยนะ ทำเรื่องงามหน้าให้เขาเห็นไปแล้วจะคีพลุคตอนนี้ทันไหมตอบ!
ไม่...ฮือออออออ อยากจะควักท่อฉี่ตัวเองมาตัดทิ้งจริงๆ
ส่วนคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์น่ะเหรอ...เฉยๆ ไอ้ต่ายไม่รู้จักใครเลยเพราะงั้นไม่เป็นไร ถึงจะอายแต่ความหน้าด้านในตัวเองมีสูงเลยพอทนได้ไม่หนีไปกระโดดตึกตายเพราะความอายเสียก่อน
“หืม...อาบน้ำแล้วเหรอครับ”
แต่กับคนนี้ต่ายอาย งื้อๆๆ แม่ครับ!! ทำไมต่ายมันโง่เง่าทำเรื่องขายหน้าต่อหน้ารักแรกพบของต่ายแบบนี้ เอามีดมาปาดคอต่ายที...แต่คิดอีกทีอย่าเพิ่งดีกว่า ผมยังอยากมีชีวิตเพื่ออยู่กับพี่หมอตรงหน้า ฮิ้ววว
คิดแล้วก็ทำตาวิ้งๆ รูปหัวใจใส่พี่หมอ
“คะ...ครับ” ตอบเสียงสั่นๆ ให้รู้ว่าอายแบบอ่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองทำท่าทีเขินอายประหนึ่งสาวน้อยวัยแรกแย้ม แต่พี่หมอที่โดนอ่อยกลับยิ้มใสซื่อกลับมาแล้วก้มลงไปลูบหัวไอ้ไข่ตุ๋นต่อ
ไอ้ไข่ตุ๋นตัวขัดขวาง!!!
“น้องกระต่ายน่ารักตัวนี้ชื่ออะไรเหรอครับ”
อา...พี่หมอชมผมด้วยอะ ชมผมด้วยว่าผมน่ารัก ดีดดิ้นนนนนนนน โอ๊ย! แล้วดูรอยยิ้มนั่นสิ เทพบุตร! เทพบุตรชัดๆ อยากจะซื้อรอยยิ้มนั่นมาเก็บไว้กับตัวจริงๆ จะให้ยิ้มให้ดูทั้งวันเลย งื้อๆๆๆ
“น้ำลายไหลแล้วนะครับ”
“อะ...ขอโทษครับ” ผมปาดน้ำลายตัวเองออกก่อนจะส่งยิ้มแหยๆ ให้พี่หมอ เนี่ย! เรื่องงามหน้าแบบนี้ ไอ้ต่ายถนัดนัก! หักหน้าตัวเองต่อหน้าพี่หมอสุดหล่อนี่มากี่รอบแล้ววะเนี่ย
“แล้วจะไม่บอกจริงๆ เหรอครับ?”
หืม?
“ครับ?”
“พี่ถามว่ากระต่ายตัวนี้ชื่ออะไรครับ” นิ้วสวยชี้ไปที่ไอ้ไข่ตุ๋นที่ทำหน้าออดอ้อนให้พี่หมอลูบหัว หน็อย! เป็นแค่กระต่ายตัวกระจิริด ริอาจจะมาเป็นคู่แข่งหัวใจกับไอ้ต่ายคนนี้เรอะ! ถ้ายังไม่หยุดทำหน้าแบบนั้นใส่พี่หมอ จะตัดพ่อตัดลูกแล้วนะโว้ย!
ว่าแต่...พี่หมอว่าอะไรนะ?
“เอ่อ...ถามอีกทีได้ไหมครับ แบบว่าผมฟังไม่ค่อยถนัด”
เพราะว่าใจมันหายละลายๆ ละลายไปกับเธอ ถุย!
“ฮ่ะๆ พี่ถามว่ากระต่ายน้อยตัวนี้ชื่อว่าอะไรครับ”
อะอ้าว...ถามชื่อไอ้ตุ๋นมันหรอกเหรอ
“ไข่ตุ๋นครับ...ชื่อไข่ตุ๋น”
“ชื่อน่ารักจังเลยนะเรา”
เฮ้! ไอ้ไข่ตุ๋น พ่อเห็นก่อนนะ พ่อตกหลุมรักก่อน เอ็งห้ามแย่งพ่อนะโว้ย กลับบ้านไปจะไม่เอาหญ้าแห้งให้กินด้วย อิจฉามัน อิจฉามันโว้ยยย!
พี่หมอค้าบบบ ชื่อผมก็น่ารักนะ
“พี่จ่ายยาให้แล้วนะครับ อืม...ขอเรียกแทนตัวเองว่าพี่แล้วกันนะครับ”
“ครับ” เรียกไปเลยครับ จะเรียกแฟนยังได้เลยครับ เอ๊ะ! หรือจะเป็นพ่อดี...พ่อทูนหัวของไอ้ต่าย คิดแล้วก็ส่งส่งสายตารูปหัวใจใส่อีกรอบ วิ้งๆๆ
“ให้ไข่ตุ๋นทานยาให้ตรงเวลา แล้วก็เล่นกับไข่ตุ๋นบ่อยๆ อย่าขังไว้ในกรงนานเกินไปนะครับ”
นี่ๆ พี่หมอก้มหน้าแบบนั้นก็ไม่เห็นสายตาผมน่ะสิ...พูดกับผมก็เงยหน้ามามองผมสิครับ มองไข่ตุ๋นมันทำไม!
“ขอบคุณมากครับ คือว่าเรื่องก่อนหน้านี้...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรากลัวหมาใช่ไหมล่ะ พี่เองก็ผิดด้วยที่ไม่ดูแลคุณข้าวตังให้ดีๆ ปล่อยให้ไปกระโจนใส่เราได้ยังไงก็ไม่รู้เนอะ พี่นี่แย่จริงๆ”
อา....ดาเมจกระแทกตาเข้าเต็มๆ แล้วยังย้อนกลับมากระแทกใจผมสุดๆ โอ้โห...ต่ายหลงรักแล้วหลงรักอีกวนไปครับ! รอยยิ้มใสซื่อแบบนั้นมันทำลายหัวใจไอ้ต่ายคนนี้เสียจริง
แม่! ต่ายอยากได้คนนี้!
ขันหมากๆ ขันหมากอยู่ไหน ยกมาสู่ขอเดี๋ยวนี้เลย!!
แต่ถ้าพูดออกไปแล้วเดี๋ยวเขาจะหาว่าระริกระรี้อยากได้เขาจนตัวสั่น ต้องทำตัวให้สมกับเป็นบุรุษแสนดีขี้อายที่อ่อนโยน ดังนั้นเลยยิ้มหวานกลับไปให้พี่หมอได้เชยชม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่จริงผมต้องขอโทษพี่หมอมากกว่าที่...”
“โฮ่ง!”
“แว้กกกก!!!”
หมดกัน! บุรุษแสนดีขี้อายที่อ่อนโยนดังที่จินตนาการไว้ในหัวพังทลายลงไปไม่เป็นท่า เหลือเพียงเด็กผู้ชายหัวกระเซิงที่กระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างๆ ไอ้ไข่ตุ๋น ยกแข้งยกขาให้พ้นจากพื้นแถมหน้าตายังเหวอระดับสิบ
ไปหมดแล้วภาพพจน์ที่พยายามรักษาเอาไว้ หรืออันที่จริงมันไม่มีตั้งแต่ฉี่ราดแล้ว?
เอาเถอะ ช่างมัน! ต่ายถือคติที่ว่าด้านได้อายอด
“ฮ่ะๆ...”
โอ้โห...นี่ถ้าเป็นคนอื่นมาหัวเราะเยาะใส่ไอ้ต่ายคนนี้นี่โดนสกิลปากระดับพันล้านด่าเตลิดเปิดเปิงไปหมดแล้วนะ แต่เพราะเป็นพี่หมอที่มีรอยยิ้มตอนหัวเราะดูดีระดับขโมยหัวใจได้ง่ายๆ ไอ้ต่ายเลยด่าไม่ลงแถมยังมอบหัวใจให้เขาแต่โดยดีอีกต่างหาก
แม่...ต่ายมันไม่รักดี ยอมเขาไปหมดแล้ว!
“ว่าแต่เราชื่ออะไรล่ะครับ...” พี่หมอที่หยุดขำแล้วเงยหน้ามาถามผมพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ มือขาวๆ ก็อุ้มไอ้ไข่ตุ๋นไปกอดไว้แล้วลูบหัวให้อย่างใจดี อื้อหือ...อิจฉาไอ้ไข่ตุ๋นขึ้นมาทันใด เพิ่งรู้สึกอยากเกิดเป็นมันก็วันนี้เนี่ยแหละ
“ชื่อกระต่ายครับ แต่ถ้ามันยาวไปเรียกสั้นๆ ว่าต่ายก็ได้ครับ”
“พี่ชื่อแซน....ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ...น้องต่าย”
น้องต่าย!
โอ้โห...รู้หรือไม่ตอนสมัยประถมเพื่อนในห้องมันเรียกผมว่าน้องต่าย ไอ้ต่ายแสนเถื่อนคนนี้ฟังแล้วไมเกรนจะขึ้นจนต้องยกขาถีบเพื่อนคนนั้นไปด้วยความหมั่นไส้ระดับสูงสุด ชื่อมาดแมนว่าไอ้ต่ายถูกเรียกอย่างบ้องแบ๊วว่าน้องต่าย ไอ้ต่ายรับไม่ได้อย่างแรง! แต่พอพี่หมอแซนเป็นคนเรียก....ต่อให้เรียกว่าน้องกระต่ายน้อยกลอยใจ ไอ้ต่ายก็ยอมครับ
ความรักอยู่เหนือทุกอย่าง
...ความแรดของผมเองก็เช่นกัน
“ยินดีที่รู้จักครับพี่หมอแซน”
“ไข่ตุ๋นกลับไปแล้วต้องไม่ดื้อไม่ซน ทานข้าวทานยาด้วยนะครับรู้ไหม”
นี่ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดีมาก จะคิดว่าบ้าแล้วนะเนี่ย คนอะไรนั่งคุยกับกระต่าย แต่ขอบอกเลยว่าท่าทางแบบนั้นโคตรขโมยหัวใจ ตับ ไต ไส้พุงไอ้ต่ายคนนี้สุดๆ
“งั้นน้องต่ายออกไปรอรับยาด้านนอกได้เลยนะครับ”
รอรับยา!! หมายความว่าพอรับยาเสร็จก็ต้องกลับบ้านน่ะเหรอ? ในชีวิตนี้นี่คงเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตของไอ้ต่ายวัยสิบแปดปีที่รู้สึกอยากอยู่ในคลินิกสัตวแพทย์แห่งนี้ไปตลอดชีวิต
ยังไม่อยากกลับ! อยากอยู่มองหน้าพี่หมอแซนนานๆ
“คือว่า...”
“ครับ...?”
“ผมกลัวหมาครับ!”
“ครับ พี่รู้แล้ว”
“แบบว่าตอนเด็กๆ โดนน้องหมาเป็นสิบตัวรังแกจนเป็นภาพจำฝังในจิตใจ หลังจากนั้นก็กลัวหมามาตลอดเลย พี่หมอแซนเชื่อไหมว่าผมเคยต้องอยู่บนโต๊ะม้าหินในสวนสาธารณะตั้งสองชั่วโมงเพื่อรอให้หมาตัวใหญ่แถวนั้นเดินไปก่อน”
โอ้ย! นี่ผมพล่ามอะไรออกไปเนี่ย เล่าเรื่องน่าขายหน้าของตัวเองให้คนที่ชอบฟัง โอ้โห....ฉลาดเลิศมากครับไอ้ต่าย สมแล้วที่ได้เกรดสี่วิชาภาษาไทย ถุย!
“แย่จังเลยนะครับ แต่ว่าคุณข้าวตังไม่ดุนะ”
“แต่คุณข้าวตังของพี่หมอแซนเห่าผมนะ! ไม่ดุตรงไหน ผมกลัวจนฉี่ราดเลยเห็นไหมเนี่ย!”
“นั่นสินะ...ฮ่ะๆ...ที่จริงคุณข้าวตังแค่ดีใจน่ะ”
ดีใจกับผีน่ะสิ! อยากตะโกนใส่หน้า แต่ลืมไปว่านี่ว่าที่แฟนในอนาคต ทำแบบนั้นไม่ดีไม่งามนะไอ้ต่าย สงบเสงี่ยมเรียบร้อยเอาความบริสุทธิ์สมวัยสิบแปดมัดใจพี่หมอซะ
“ผมเกือบร้องไห้แล้วนะ”
“อา...โอ๋ๆ นะครับ”
อยู่โอ๋ไปตลอดชีวิตเลยได้ไหมครับ!
โคตรแอคแทคอะ ทั้งหน้าตา รูปลักษณ์ รอยยิ้ม น้ำเสียงและคำพูดคำจา ไอ้ต่ายแพ้หมดรูป ยอมตั้งแต่หน้าประตู กลับบ้านไปต้องไปนั่งเพ้อถึงหน้าพี่หมอแซนทั้งวันแน่ๆ เลย
“น้องต่ายครับ...”
“...”
“น้องต่ายครับ?”
“อะ...ครับๆ ”
โอ้ยตายๆๆๆๆ ไปนั่งเหม่อเพ้อทำหน้าตลกใส่พี่หมออีก เจอกันวันแรกทำตัวน่าขายหน้าไปกี่รอบแล้วไอ้ต่ายเอ๊ย!
“ถ้าอาการยังไม่ดีขึ้นพาไข่ตุ๋นกลับมาให้พี่ตรวจอีกทีนะครับ”
“กลับมาแน่นอนครับ!”
“ครับ?”
“เอ่อ...ผมหมายถึง ถ้าไข่ตุ๋นไม่ดีขึ้นยังไงก็ต้องกลับมาให้พี่หมอตรวจอีกรอบอยู่แล้ว” พูดจบก็ส่งยิ้มหวานหยดย้อยแสนใสซื่อกลับไปให้พี่หมอ จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเราจ้องจะงาบเขาอยู่ เดี๋ยวไก่ตื่นหมด
ท่องไว้ไอ้ต่าย ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
“ครับ...งั้นเดี๋ยวน้องต่ายออกไปรอรับยาของไข่ตุ๋นข้างนอกนะครับ”
“เอ่อ...ครับ”
เมื่อเห็นว่าไม่มีทางใดที่จะรั้งตัวเองให้นั่งเสนอหน้าในห้องตรวจพี่หมอได้อีก ผมก็เลยต้องจำใจเอ่ยปากรับคำก่อนจะอุ้มไอ้ไข่ตุ๋นเดินหน้าจ๋อยออกมา ขอบอกว่าจ๋อยนี่ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงไอ้ไข่ตุ๋นแต่อย่างใด ตอนพี่หมออธิบายว่ามันเป็นอะไรนี่แทบจะไม่ได้ฟังด้วยซ้ำ ที่จ๋อยนี่เพราะอยากนั่งจ้องหน้าพี่หมอต่อต่างหาก
ไอ้ไข่ตุ๋น ในฐานะพ่อของแกขอสั่งให้แกป่วยต่อไป!
ผมก้มลงไปสบตาไอ้ไข่ตุ๋น จ้องมันเขม็งให้มันรู้ว่าผมต้องการอะไร แต่ไอ้กระต่ายโง่เง่าตัวนี้กลับเมินผมแล้วนอนหลับตาสบายใจคาอ้อมอกของผม
โธ่ไอ้กระต่ายโง่เอ๊ย!
เอ๊ะ...ทำไมเหมือนด่าตัวเองวะ?
“เชิญรับยาทางนี้เลยค่ะ”
“ค้าบบบ” ผมขานรับพี่พยาบาลคนสวยก่อนจะเดินอุ้มไอ้ไข่ตุ๋นไปอยู่หน้าเคาน์เตอร์ นับว่าโชคดีโคตรๆ ที่ในนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว อาจจะเพราะว่ามันเย็นแล้วด้วยล่ะมั้ง ส่วนคราบอารยธรรมที่ผมทิ้งไว้ก็ไม่มีร่องรอยแล้ว
จะว่าไปแล้วผมก็ควรจะไปกราบขอบคุณคุณข้าวตังของพี่หมอแซนหรือเปล่านะ ถ้ามันไม่วิ่งมาผมคงไม่ได้เจอกับพี่หมอแซนสินะ อืม...คราวหน้าคงต้องซื้อหมูปิ้งมาให้สักไม้สองไม้แทนคำขอบคุณซะแล้ว
เดี๋ยวนะ! ซื้อมาแล้วใครจะให้ ผมเหรอ? ไม่เอาเด็ดขาด...ไม่ขอเข้าใกล้คุณข้าวตังอีกแล้ว!
“เท่าไหร่ครับ” ผมถามหลังจากที่รับยาและยืนฟังคำอธิบายการใช้ยาของไอ้ไข่ตุ๋นเสร็จเรียบร้อย เออ...จะว่าไปนอกจากจะต้องขอบคุณคุณข้าวตังแล้ว ไอ้ไข่ตุ๋นลูกพ่อ...ขอบคุณที่แกป่วย
และหวังว่าแกจะป่วยต่อไปเพื่อความรักของพ่อนะ
“ไม่ต้องจ่ายหรอกค่ะ คุณหมอแซนบอกว่าฟรีน่ะค่ะ แทนคำขอโทษที่ปล่อยให้คุณข้าวตังมากระโจนใส่”
อื้อหือ...เหมือนเห็นปีกเทวดาจากภาพของพี่หมอในความทรงจำ คนอะไรนอกจากหล่อและเก่งแล้ว ยังแสนดีปานเทพบุตรลงมาจุติอีก
ว่าที่ผะ...เอ้ย! แฟนในอนาคตชัดๆ
“อา...ขอบคุณนะครับ” ผมส่งยิ้มหวานให้พี่พยาบาล ฉับพลันในสมองอันชาญฉลาดก็คำนวณแผนการมาหาพี่หมอครั้งต่อไปเรียบร้อย ครั้งหน้าต้องแวะมาพร้อมขนมแทนคำขอบคุณที่ให้รักษาฟรี
แวะมาหาบ่อยๆ ให้เห็นหน้าทุกวัน เดี๋ยวพี่หมอแซนก็ตกเป็นของเราเอง วะฮ่ะฮ่า!
- ผู้เขียน
