“หนูขอประทานโทษค่ะคุณป้า หนูตกใจ”
“ตกใจเรื่องอะไรกันลูก”
“คุณป้าดูนี่สิคะ นี่พลอยหรือเปล่าคะ แล้วนั่นเล่าคะ นั่นเพชรหรือเปล่า”
“ใช่จ้ะลูก เพชรพลอยทั้งนั้น”
ลูกจันทร์ตาโตกับคำตอบ ขยับเข้าไปใกล้ตู้กระจกเพื่อมองให้ชัด “แล้ววางขายกันแบบนี้เลยหรือคะ”
ก็ที่หล่อนเห็นคือตู้กระจก 3 ชั้น แต่ละชั้นจะมีจานวางอยู่ด้านใน ในจานแต่ละใบมีอัญมณีซึ่งหล่อนไม่สันทัดว่าคือชนิดใดบ้าง แต่เท่าที่เห็นก็มีทับทิมสีแดง แล้วก็มีหยกสีเขียว ส่วนที่หล่อนเห็นเป็นเม็ดวาวระยิบแสงบนเรือนแหวนนั้นแน่ใจว่าเป็นเพชรอย่างแน่นอน
แต่ที่หล่อนฉงนก็คือ ทั้งหมดนี้เป็นของแท้หรือเทียม จะว่าเทียมก็ออกจะแปลกใจที่เห็นคนเลือกซื้อแต่งกายดูดีบ่งบอกฐานะ แต่หากเป็นของแท้ ไยถึงกล้าวางขายล่อโจร ไยไม่ใส่หีบใส่อับให้มิดชิด ป้องกันสูญหาย หรือว่าจะเป็น ‘เพชรยี่เก’
“ก็วางขายกันแบบนี้ล่ะจ้ะ ลูกจันทร์ดูสิ โน่น... อีกตั้งหลายร้านยาวเป็นหางว่าวเลยลู
