ฝ่ามือกรำงานหนักมาเกือบทั้งชีวิตรั้งมือน้อยๆ ที่เคยบอบบางของเมียรัก ก้มมองความหยาบกร้านจากงานไม่ต่างกัน สายตาและรอยยิ้มเปี่ยมรักของแม่สายพินที่มองมาทำให้เถ้าแก่ลิ้มยิ้มตอบแม้ดวงตาจะร้อนผ่าว
“รู้แล้วว่าลูกจันทร์ขี้แยเหมือนใคร”
เสียงหวานๆ เอ่ยสัพยอกทำให้เถ้าแก่ลิ้มหัวเราะในลำคอกระชับฝ่ามือน้อยๆ นั้นแน่นขึ้น ก่อนดวงตาเคร่งเครียดจะมองสบสายตาเมียรัก
“เรื่องอาเก้า”
“เข้าใจ”
“เข้าใจว่าอย่างไร”
“ก็เข้าใจอย่างที่เฮียเข้าใจนั่นแหละ ถึงได้เร่งส่งลูกจันทร์ไปให้ไกล”
“อืม... ไม่อยากให้น้ำฝนปนน้ำท่า ไม่ใช่ว่าน้ำท่าไม่ดีนะ ดีมากเลยล่ะ แต่น้ำฝนไม่รัก ไม่อยากให้เป็นที่ครหา”
“อ้าว... แล้วอย่างนี้ถ้าคุณพี่ชักมาให้เล่า ก็ไม่รักเหมือนกันนะ”
“ก็แล้วแต่ลูก ลูกไม่เอา เฮียก็ไม่เอา ลูกสาวคนเดียวเฮียเลี้ยงได้”
แม่สายพินยิ้มกับคำตอบของสามี เพราะหล่อนเองก็คิดเช่นนั้น แต่หากจะมากกว่านั้นหล่อนก็ยินดี เพียงแต่ต้
