เหล่าคนงานยิ้มแป้นเพราะรอคำอนุญาตนี้มานานด้วยกลิ่นหอมของแกงส้มดอกแคแนมกับปลาช่อนแดดเดียวนั้นเรียกน้ำลายสอ ไม่เว้นแม้แต่เขา และเพียงคำแรกเข้าปาก ทองก็ยิ้มออก เพราะกลิ่นหอมนั้นไม่หลอกลวง
“อืม... รสชาติดีจริง แม่ไอ้หนูของทิดอ่ำทำกับข้าวอร่อยมาก”
“ขอรับ แม่ศรีแม่เรือนดีแท้”
“มิน่าทิดอ่ำถึงได้แข็งแรง”
ทิดอ่ำค้อมศีรษะยิ้มรับทำให้ทองยิ้มตามเพราะนั่นคือคุณสมบัติของเมียที่ผู้ชายทุกคนใฝ่หา ‘ทำกับข้าวกับปลาเก่ง ผัวไม่อดตาย’ แวบหนึ่งใบหน้าจิ้มลิ้มก็ผ่านเข้ามาในความคิด
คำข้าวที่เคี้ยวอยู่ชะงักสำลักทันที ทิดอ่ำถลาเข้าใกล้ใช้สันมือตบแรงๆ ระหว่างกระดูกสะบักทั้งสองข้าง รอจนทองหายไอ คนงานอื่นๆ จึงยื่นน้ำขันใหญ่ให้เขาดื่ม ยื่นผ้าเช็ดปากตามมา
“เผ็ดไปหรือขอรับ”
เสียงทิดอ่ำเต็มไปด้วยความกังวล ตามองเมียงไปยังครัวนึกเป็นห่วงเมียขึ้นมา ทองเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปแตะต้นแขน ยิ้มเนือยเพราะยังเหนื่อยกับการไอ
