ฝนที่กำลังเทลงมาอย่างหนักเริ่มซาลง มาเฟียหนุ่มซึ่งยืนมองดูสายฝนผ่านกระจกใสขนาดใหญ่ ยกนาฬิกาบนข้อมือขึ้นมาดูเวลา
เกือบเที่ยงคืนแล้ว…
วิคเตอร์เดินออกจากตรงนี้เตรียมกลับ สองเท้าหยุดชะงัก สายตามองประตูห้องนอนของมีนา ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางเดินไปแง้มประตูออกเล็กน้อยเพื่อดูว่าเธอหลับหรือยัง
“ชะ…ช่วยด้วย…” เสียงละเมอของมีนาดึงความสนใจจากวิคเตอร์ได้ไม่ยาก คนที่ตั้งใจจะปิดประตูลงแล้วกลับต้องชะงักมือเอาไว้ก่อน สายตามองคนบนเตียงนิ่งๆ
“ช่วยด้วย คะ…ใครก็ได้ช่วยมีนด้วย”
“…”
“มะ…มีนว่ายน้ำไม่เป็น ชะ…ช่วยด้วย…” มีนานอนฝันร้ายถึงเหตุการณ์ในอดีตช่วงวัยเด็ก
หญิงสาวนอนละเมอขอความช่วยเหลือ ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อเพราะก่อนหน้านี้เธอเพิ่มอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศขึ้นสูง ใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยวด้วยความทรมานราวกับกำลังต่อสู้กับแรงดันใต้น้ำที่กำลังดึงให้จมลง
วิคเตอร์เอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟ จากนั้นยืน
