ฮูหยินรับจ้างของท่านเสนาบดี

บุรุษอัปลักษณ์

‘เหอะ พวกผู้ชายที่คิดว่าตนเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลสินะ เห็นทีว่าปัญหาของการแต่งงานจะไม่ใช่ฐานะของเจ้าบ่าวเสียแล้ว’

คุณหมอสาวประเมินอุปนิสัยของว่าที่สามีอยู่ในใจ และไม่ได้พูดจาโต้ตอบกลับไปให้มากความต่อกัน เพราะนางก็ไม่ได้คิดที่จะอยู่ที่นี่อยู่แล้ว

เหลียนเฟยเจินไม่ได้สนใจบุรุษที่ยืนรอคอยช่วยเหลือเลยสักนิด นางปรายหางตามองมือที่ยื่นค้างกลางอากาศก่อนที่จะกระโดดลงจากรถม้าด้วยความคล่องแคล่วว่องไว ผู้ใดต้องการให้บุรุษผู้นี้มาช่วยเหลือกันเล่า นางมีมือ มีขา และสามารถลงจากรถม้าด้วยตนเอง ไม่จำเป็นต้องลำบากผู้อื่น

ชายอาภรณ์สีแดงบางเบาของเจ้าสาว ปลิวสะบัดสวยงามไปตามสายลมที่พัดผ่าน ผู้คนที่พบเห็นเหตุการณ์ต่างตกตะลึงไปกับการกระทำถือดีของเจ้าสาว ที่มีสินเดิมเพียงสองหีบเล็กเท่านั้น!!

“นี่เจ้า!!”

เว่ยหวังจิ้งกัดฟันกรอดที่ถูกว่าที่เจ้าสาวเมินเฉยถึงเพียงนี้ คำถามเดิมที่ผุดขึ้นมาในใจเริ่มก่อเกิดขึ้นอีกครั้ง สตรีผู้นี้หัวอ่อนแน่หรือ นางจะเชื่อฟังเขาง่ายๆเช่นนั้นหรือ จะไม่เกิดปัญหาตามมาจนเขาหงุดหงิดรำคาญจริงๆกระนั้นหรือ แต่ก็มิอาจแก้ไขสิ่งใดได้อีกแล้ว ในเมื่อยามนี้ร่างของว่าที่เจ้าสาวได้เดินหายเข้าไปในโถงพิธีการของจวนแล้ว

ห้องโถง ตระกูลเว่ย

“เหลียนเฟยเจินใช่ไหมลูก แม่เป็นแม่ของสามีเจ้า ส่วนท่านนี้ก็พ่อของสามีเจ้า เรียกพวกเราว่าท่านพ่อท่านแม่เสียเถิด พวกข้ากับบิดามารดาของเจ้าเป็นสหายสนิทกัน”

ทันทีที่เจ้าสาวเดินมาถึงห้องโถงของจวน นายท่านและนายหญิงแห่งตระกูลเว่ยก็รีบเดินมากล่าวต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้ด้วยความยินดี ซึ่งขัดกับสีหน้าบึ้งตึงของเจ้าบ่าวที่เดินตามหลังเจ้าสาวมาติดๆยิ่งนัก

“เอ่อ เจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ ข้าเหลียนเฟยเจินขอคารวะพวกท่านทั้งสองเจ้าค่ะ”

เหลียนเฟยเจินตั้งรับเกือบไม่ทัน เมื่อบิดาและมารดาของว่าที่สามี มีทีท่าต้อนรับขับสู้นางดีถึงเพียงนี้ ทั้งยังเป็นกิริยาอาการเต็มใจต้อนรับอย่างแท้จริงหาใช่เสแสร้ง อย่างที่นางนึกหวั่นเกรงไปก่อนหน้า

“มาๆ ได้ฤกษ์ทำพิธีพอดี รีบมาทำพิธีกันเถิดก่อนจะเสียฤกษ์ดี หวังจิ้งเจ้าก็ทำหน้าตาให้มันดีๆหน่อย”

นายท่านเว่ยกัง ส่งเสียงเอ็ดบุตรชายคนโต ที่ยามนี้ทำสีหน้าเหมือนกำลังกินยาขมอย่างไรอย่างนั้น จะแต่งเมียทั้งทีเหตุใดหน้าตาจึงบึ้งตึงไร้ความสุขเช่นนั้นกันเล่า ทั้งๆที่เจ้าสาวก็งดงามเพียงนี้ถึงจะมีผ้าโปร่งปกคลุมใบหน้า แต่นายท่านเว่ยกังก็มองออกว่าลูกสะใภ้ใหญ่ต้องเป็นโฉมสะคราญล่มเมืองอย่างแน่นอน

“ข้ามิได้เต็มใจแต่งงานกับเจ้าจึงทำสีหน้าเช่นนี้ หวังว่าเจ้าจะไม่ถือสาเอาความ”

ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปประชิดตัวเจ้าสาวจนกระทั่งได้กลิ่นหอมสดชื่นจากกายสาว จากนั้นก็เอียงใบหน้าคมคายหลบสายตาของผู้คน เพื่อกระซิบคำพูดแผ่วเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น

แต่ภาพที่ทุกคนเห็นคือเจ้าบ่าวอยากอยู่ใกล้ชิดเจ้าสาวจนห้ามใจไม่ไหว นายท่านเว่ยกังและนายหญิงของตระกูลเว่ย ต่างอมยิ้มจนแก้มแทบปริด้วยความดีใจ เมื่อเห็นอาการของบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนที่มีต่อฮูหยินน้อยของตระกูล

“อ้อ!! เป็นเช่นนี้เอง ข้าก็นึกว่าท่านไม่สบายจึงทำสีหน้าเฉกเช่นคนปวดหนักเยี่ยงนี้ วางใจได้เพราะข้าก็ไม่ได้เต็มใจแต่งกับท่านเช่นกัน ท่านจะทำสีหน้าบึ้งตึงยิ่งกว่านี้ข้าก็หาได้ใส่ใจ รีบๆทำพิธีให้เสร็จเถิดข้าหิวข้าว”

น้ำเสียงหวานทว่าเรียบนิ่ง เอ่ยเสียงลอดออกมาจากผ้าโปร่งบาง เว่ยหวังจิ้งถึงกับชะงักในคำกล่าวที่เขาไม่คาดคิดว่าสตรีหัวอ่อนจะกล้าเอ่ยออกมาตามตรง เมื่อเป็นเช่นนี้ทำให้เขาชักอยากจะเห็นใบหน้าของนางเข้าเสียแล้ว ว่าจะดื้อรั้นเฉกเช่นคำพูดที่กล่าวออกมาหรือไม่

เมื่อเสร็จสิ้นพิธีแต่งงานไปอย่างราบรื่น เหลียนเฟยเจินก็เดินตามแม่สามีไปขึ้นรถม้า เพื่อเดินทางไปยังเรือนหอที่ถูกจัดเตรียมไว้ที่จวนของเสนาบดีเว่ยหวังจิ้ง ซึ่งแยกออกมาจากจวนหลักของตระกูลเว่ยอย่างเป็นสัดส่วน ครั้นจะเดินเท้าก็ถือว่าไกลอยู่มากโขจึงต้องใช้รถม้าในการเดินทาง ส่วนเว่ยหวังจิ้งจะขี่ม้าตามมาภายหลัง เพราะเขาต้องอยู่ร่วมงานเลี้ยงฉลองงานมงคลกับสหายสนิทตามประเพณี

เสนาบดีเว่ยหวังจิ้งแยกจวนออกจากบิดามารดามาหลายปีแล้ว เพราะเขามีอุปนิสัยชื่นชอบความสงบและเป็นส่วนตัว จึงแยกออกมาอยู่ตามลำพังกับบ่าวไพร่เพียงไม่กี่คน แต่จวนของเสนาบดีเว่ยหวังจิ้งยังคงอยู่ภายในบริเวณรั้วเดียวกันกับจวนของบิดามารดา เพราะเขาเป็นบุตรชายคนโตของตระกูล และเป็นว่าที่ผู้นำตระกูลคนต่อไป จึงไม่สามารถแยกออกไปอาศัยอยู่ห่างไกลได้

เฟยเจินนั่งตั้งสติอยู่บนเตียงนอนเพียงลำพัง หลังจากที่แม่สามีกับสาวใช้ออกจากเรือนหอไปแล้ว นางกำลังคิดถึงผลได้ผลเสียหากหลบหนีออกไปในค่ำคืนนี้ หรืออยู่รอเจรจากับสามีหน้าตึงผู้นั้นก่อนค่อยคิดการใหม่

“รอเจรจาดูก็ไม่เสียหาย เพราะดูท่าทางเสนาบดีผู้นั้นก็รังเกียจสตรีอยู่ไม่น้อย อาจจะชอบผู้ชายแต่ด้วยขนบธรรมเนียมประเพณีในยุคนี้ยังไม่เปิดกว้าง จึงว่าจ้างสตรีมาแต่งงานด้วยเพื่อบดบังความชื่นชอบส่วนตน”

เสียงหวานบ่นพึมพำอยู่เพียงลำพัง นางกำลังไตร่ตรองถึงท่าทีของบุรุษหน้าน้ำแข็งที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี บุรุษผู้นี้หน้าตาดีเสียเปล่าแต่มักจะแสดงใบหน้าให้ตนเองอัปลักษณ์ เขาไม่ชอบนางส่วนนางก็ไม่ชอบเขาเช่นเดียวกัน หากไม่รีบหย่าร้างก็คงต้องต่างคนต่างอยู่ไม่ก้าวก่ายซึ่งกันและกัน

เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะอยู่รอเจรจาและไม่กระทำการผลีผลามตามใจตนเอง เฟยเจินจึงถอดอาภรณ์ชุดเจ้าสาวออกจนหมดสิ้น ไม่เว้นแม้กระทั่งเครื่องประดับบนศีรษะและผ้าคลุมใบหน้าเจ้าสาว ที่แม่สามีพึ่งบอกกล่าวให้นางรอคอยให้สามีมาถอดด้วยตนเอง

ร่างอรชรเปลือยเปล่าก้าวลงไปแช่น้ำในอ่างน้ำอุ่น ที่หยวนถิงสาวใช้คนสนิทผู้ติดตามมาจากจวนตระกูลเหลียนเตรียมเอาไว้ให้นางชำระล้างร่างกาย เพราะตั้งแต่เดินทางมาจากเมืองฉางนางก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยสักครั้งตลอด2วันที่ผ่านมา

“เห้อ สบายตัว อาบน้ำ กินข้าว นอนหลับตื่นมาแล้วค่อยคิดจัดการให้ดี ยังดีที่ท่านแม่แอบมอบตำลึงมาให้ข้ามากโข มิเช่นนั้นคงลำบากกว่านี้”

เฟยเจินนึกไปถึงหีบใบเล็กๆสองใบ ที่อัดแน่นไปด้วยตั๋วฝากเงินจำนวนมาก มารดาของเฟยเจินเป็นบุตรีของคหบดีใหญ่ผู้ร่ำรวยแห่งเมืองเหลียง ที่มาตกแต่งเป็นภรรยาเอกให้ท่านเจ้าเมืองฉาง เมืองที่อยู่ทางตอนใต้ของเมืองหลวง

ถึงแม้เหลียนฮูหยินจะอยู่ใต้อานัติของสามีมาเนิ่นนานหลายปี แม้กระทั่งสินเดิมที่ติดตัวมาจากบ้านเดิมก็ถูกสามีเก็บริบไปจนสิ้น แต่ก็ใช่ว่านางจะขัดสนเงินทอง เพราะคนสนิทของบิดายังคงแอบนำตำลึงมามอบให้อยู่ทุกเดือน

เหลียนฮูหยินแอบเก็บตำลึงที่ได้จากบิดา เอาไว้ให้บุตรสาวเพียงคนเดียวของนางมาหลายปีโดยที่สามีไม่รับรู้ ก่อนจะนำตำลึงมาเป็นสินเดิมให้บุตรสาว นางก็นำไปแลกเป็นตั๋วเงินที่พกพาง่าย ทั้งยังสามารถนำไปเบิกเป็นตำลึงได้ทุกเมืองของแคว้นหลง แล้วใส่ไว้ในหีบใบเล็กเพียงสองใบจะได้ไม่ถูกสามีตรวจสอบ

หลังจากอาบน้ำและนอนแช่น้ำอุ่นจนกระทั่งพอใจ เรือนร่างเปลือยเปล่าเย้ายวนสายตาก็ขึ้นจากอ่างอาบน้ำ มือเรียวหยิบชุดนอนที่สบายตัวแต่ปกปิดร่างกายมิดชิดมาสวมใส่ จากนั้นก็นั่งรับประทานอาหารกลางวันที่พึ่งตกถึงท้องอย่างหิวโหย

“ร่างนี้ไม่ได้กินข้าวมากี่วันเหตุใดข้าจึงหิวมากถึงเพียงนี้” เสียงบ่นพึมพำด้วยความสงสัย เมื่อนางสามารถกินอาหารกลางวันจนหมดเกลี้ยงสำรับ

เจ้าสาวกินอาหารในสำรับมงคลจนหมดเกลี้ยง ไม่หลงเหลือเผื่อแผ่ผู้ใดอย่างที่ควรจะเป็น ทั้งๆที่สำรับตรงหน้าเป็นสำรับมงคลที่แม่สามีจัดเตรียมไว้สำหรับให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวกินอาหารร่วมกัน และคล้องแขนป้อนสุรามงคลแก่กัน