ทางด้านเว่ยหวังจิ้งก็พยายามกวัดแกว่งดาบเข้าสู้รบตามกำลังที่เขาหลงเหลืออยู่ ทว่ากำลังของเขาก็อ่อนแรงเต็มทีแล้วเพราะเสียเลือดไปมาก ร่างกายกำยำโอนเอนไปตามจังหวะการออกอาวุธแต่ก็ไม่ยอมล้มลง ถือว่าเป็นบุรุษที่อดทนต่อความเจ็บปวดได้อย่างดีเยี่ยม
เฟยเจินเหลือบมองอาการของเสนาบดีเว่ยเป็นระยะ ใบหน้าของเขาซีดเซียวเพราะเสียเลือดมากนางจำต้องเร่งมือเพิ่มมากขึ้น เมื่อประเมินแรงของตัวเองว่ายังไหว เฟยเจินจึงก้มลงหยิบดาบของมือสังหารที่สิ้นลมไปแล้ว ขึ้นมาถือไว้ด้วยมือข้างซ้ายที่ยังว่างอยู่ เพราะนางสามารถใช้ดาบพร้อมกันได้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“ท่านพี่ ท่านไหวหรือไม่” เฟยเจินตะโกนถามคนเจ็บ ที่ยามนี้ดูออกชัดเจนว่าเขากำลังอาการแย่เต็มที
“อะ…อืม ข้ายังไหว หากจวนตัวเจ้าจงหลบหนีไปเสียไม่ต้องห่วงข้า” เว่ยหวังจิ้งยังคงยืนยันคำเดิมว่าให้ฮูหยินหลบหนีเอาตัวรอดให้ได้
“ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว หากยังมีแรงสู้ข้าก็พร้อมเผชิญ”
