“อืม ข้ารู้สึกดีขึ้นไม่ค่อยเจ็บปวดที่บาดแผลแล้ว และรู้สึกว่าเรี่ยวแรงเริ่มกลับมา ยาสมุนไพรของเจ้าช่างวิเศษยิ่งนัก” เว่ยหวังจิ้งหันไปกล่าวกับหมออี้สหายสนิทของเขา
“โอ้ ชีพจรของเจ้ากลับมาเป็นปกติแล้ว ช่างเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อยิ่ง ข้านึกว่าเจ้าต้องข้ามสะพานแม่น้ำเหลืองเสียแล้ว”
“ขอบใจเจ้ามากหมออี้ที่ช่วยชีวิตข้า”
“เป็นสหายกันยามมีเรื่องเดือดร้อนย่อมต้องช่วยเหลือกัน จากนี้ก็รักษาบาดแผลด้วยการทายาคงต้องใช้เวลานานบาดแผลจึงจะดีขึ้น เพราะบาดแผลลึกจนมองเห็นกระดูก ระหว่างนี้เจ้าอาจมีไข้อยู่เรื่อยๆข้าจัดยาแก้ไข้ไว้ให้แล้ว ต้องรบกวนฮูหยินน้อยนำไปต้มให้เขาดื่มยามมีไข้”
หมอหนุ่มหันไปบอกกล่าวกับโฉมงามที่ยืนรอฟังอาการของผู้ป่วยอยู่เงียบๆ เขารู้ดีว่านางคือฮูหยินที่สหายจ้างมาแต่งงานด้วยเหตุผลบางประการ เพราะเว่ยหวังจิ้งบอกกล่าวความจริงกับสหายสนิททุกคน ในวันที่กินเลี้ยงฉลองงานมงคลที่พึ่งผ่านพ้นไปได้ไ
