“แม่กับพ่อของเจ้าจะทำทุกอย่างให้พวกเราทั้งสามคนปลอดภัยรวมไปถึงผู้คนในแคว้นหลง เจ้าพักผ่อนเสียเถิดอย่าได้คิดกังวลไปไกลอีกเลย ยามนี้เจ้าต้องรักษาตัวเองให้ดีทั้งกายและใจ แม่เชื่อว่าสวรรค์ย่อมเปิดทางช่วยเหลือให้ทุกเรื่องผ่านพ้นไปด้วยดี”
กล่าวจบหลินฮองเฮาก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมขาทั้งสองข้างให้พระโอรส ความรู้สึกสงสารและเสียใจเอ่อล้นเต็มหัวใจของพระองค์ หากบาดเจ็บแทนได้ก็ขอบาดเจ็บแทน ยิ่งเห็นน้ำตาเม็ดเล็กๆเอ่อคลออยู่ในดวงตาดำขลับที่เคยเปล่งประกายไปด้วยความสุขอยู่เป็นนิจ พระนางยิ่งเจ็บปวดในหัวใจจนแทบทานทนไม่ไหว
“ท่านแม่อย่าร้องไห้อีกเลยขอรับ ข้าสัญญาว่าข้าจะอดทนต่อความเจ็บปวดให้จงได้ ข้าเชื่อว่าสักวันหนึ่งจะมีผู้ที่มากล้นด้วยบุญบารมีมาช่วยเหลือข้า”
องค์ชายใหญ่เฉียนหย่งคังกล่าวไปตามความรู้สึก เพราะเมื่อคืนเขาฝันว่ามีหมอเทวดามาช่วยรักษาขาเขาจนหายดี แต่มีเมฆหมอกปกคลุมทำให้เขามองไม่เห็นรูปร่างหน้าตา
