เก็บเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายเข้ากระเป๋าพร้อมถอนหายใจเบาๆ นึกถึงเรื่องเมื่อคืน นอกจากท่าทีของนพรัตน์ที่เปลี่ยนไปแล้ว ไวน์นั่นก็ทำเอาเธอมึนหัวเกือบแย่ไปเหมือนกัน กว่าจะหลับได้เล่นเอาดึกดื่นค่อนคืนแล้ว เช้ามายังมีอาการปวดหัวหลงเหลือให้พอรำคาญอยู่บ้าง เลยจัดอเมริกาโน่ร้อนๆหนึ่งแก้ว อาการจึงค่อยดีขึ้นตามลำดับ
ปกติณัชชาดื่มบ้างเวลาอยู่ที่ห้อง ณธิดาเป็นเพื่อนดื่มที่ดีที่สุดของเธอ แล้วที่เคยดื่มๆมา ก็มีหนักบ้าง แต่ไม่เคยมีที่อาการเป็นแบบเมื่อคืนนี้
เมื่อวานนพรัตน์บอกตอนแยกจากมิสเตอร์หยางว่าจะเดินทางกลับช่วงเที่ยง เหลือบมองเวลาตอนนี้แปดโมงสี่สิบสี่ คิดคำนวณในใจว่าระยะทางแค่ร้อยกว่ากิโลเมตรเท่านั้น เต็มที่ถึงห้องคงไม่เกินสามชั่วโมงหรอกละมัง
ภาวนาขอให้เขาออกเดินทางไวกว่าที่บอก เผื่อจะทันได้มีเวลาไปทำบุญวันคล้ายวันเกิดย้อนหลัง หรือไม่ก็อาจได้ทำอะไรกินแบบง่ายๆที่ห้องกับธาริน
