มานูเอลมองใบหน้าของอนิลาที่กำลังหลับ เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอไม่ค่อยถูกกับพวกไวน์หรือว่าสุรา เห็นเธอสูบซิก้ากับฝิ่น เขาคิดว่าเธอจะชอบดื่มเหล้าเสียอีก
ใบหน้าที่ยากจะละสายตาไปจากเธอ ไม่ต้องมีทรัพย์สินของพิโลเลนโซมาต่อท้ายชื่อของเธอ เขาเชื่อว่าด้วยใบหน้านี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องมีผู้คนเข้าหาจำนวนมากอย่างแน่นอน แต่เธอกลับคิดว่าทุกคนที่เข้ามาหาเพียงเพราะหวังเงินทองเท่านั้น ทั้งที่จริงกับบางคน..เขาอาจจะหวังแค่ได้มองเห็นใบหน้านี้ใกล้ๆ ก็เป็นได้แก่
มานูเอลมองหน้าของอนิลาจนลืมเลือนเวลา เขาพบว่านี่เป็นเวลาดึกมากแล้ว และเขาควรจะเดินทางกลับเสียที
“ท่านเซอร์สามารถค้างที่นี่ได้นะครับ คุณหนูได้มีคำสั่งให้ข้าจัดเตรียมห้องนอนเอาไว้สำหรับท่านเซอร์ด้วย”
มานูเอลก้มหน้าลงเพื่อเป็นการขอบคุณพ่อบ้าน
“ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้มาเรียจะต้องเข้าเรียนที่อคาเด็มมี่วันแรก ข้าอยากไปส่งนาง..”
“เช่นนั้นก็เดินทางปลอดภัยนะ
