เมื่อฉันได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูล

2.ข่าวร้าย

ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าสายตาของเขามัน..เย้ายวนในแบบแปลกๆ อนิลาไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดที่ว่าเธอจะตกหลุมรักชายเบื้องหน้าตั้งแต่แรกเห็น..

จริงอยู่ที่เขามีใบหน้าที่ชวนหลงใหล มีทักษะการชวนคุยที่น่าประทับใจ แต่ทว่าเพราะว่าเธอคือฟิโลเลนโซ เลือดที่มันไหลเวียนในตัวเธอนั้นมันคือเลือดของวาณิชผู้ร่ำรวยเทียบเท่าองค์จักรพรรดิของอาบีมิเกล..

อนิลาหลงใหลในความหล่อเหลาแต่ทว่าเธอมิได้ต้องการครอบครอง สิ่งที่เธอนึกคิดเมื่ออยู่ต่อหน้ารอยด์ นั่นก็คือเขาค่อนข้างชวนคุยสนุก เขาทำให้เธอลืมเลือนช่วงเวลาที่เหนื่อยล้าได้ง่ายแต่ทว่าเธอไม่เห็นด้วยเรื่องที่ว่าเมื่อแต่งงานจะมีสามีที่คอยมาทำงานแทนเธอ..

คราแรกอนิลาไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่ทว่าในยามนี้เมื่อเธอก้าวเท้าเข้ามาที่นี่ เธอคิดว่าเธอพบเจอความต้องการของตัวเองแล้ว

เธอไม่มีความต้องการที่จะแต่งงาน!! จะไม่มีวันแต่งงานแล้วใช้ชีวิตดังเช่นท่านแม่ที่ยินยอมท่านพ่อไปเสียหมด หากในคฤหาสน์ที่แสนร่ำรวยของเธอจะมีผู้นำ ผู้นำคนนั้นจะต้องเป็นเธอไม่ใช่สามี

“คงจะดีหากว่าท่านอนิลามาที่นี่บ่อยๆ”

อนิลาลุกขึ้น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะวางเหรียญทองเอาไว้ให้รอยด์ราวสิบเหรียญ เงินจำนวนนี้สามารถใช่จ่ายได้อย่างสบายๆ หลายเดือนเลย แต่ในสายตาของอนิลามันคือเศษเงินเท่านั้นเอง

“ข้าอาจจะไม่ได้มาบ่อยนัก แต่ครั้งต่อไปที่ข้ามาที่นี่ข้าก็อยากให้เจ้ามารับใช้ข้าอีกนะ”

เขาลุกขึ้นแล้วก้มหน้าลงเพื่อขอบคุณเธอ รอยด์จับมือของเธอไปจุมพิตที่หลังฝ่ามือ

“แล้วพบกันนะครับ ท่านอนิลา”

เธอเดินออกมาจากในห้องนั้นและเมื่อเดินออกมาก็พบกับโรซี่ที่กำลังบดขยี้ริมฝีปากอย่างเร่าร้อนกับบุรุษก่อนหน้านี้ อนิลายกมือขึ้นมาเคาะที่ประตูห้องเบาๆ โดยที่ประตูนั้นเปิดอยู่ และเมื่อโรซี่มองเห็นอนิลาเธอก็ถอนหายใจก่อนจะผละริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า

“ครั้งหน้าข้าไม่อยากพบกันที่นี่แล้ว..”

“พรุ่งนี้ข้าจะไปรอท่านหญิงที่โรงแรมฝั่งตรงข้ามนะครับ”

โรซี่ส่งยิ้มให้บุรุษผู้นั้นก่อนที่เธอจะจัดเสื้อผ้าให้เขาที่แล้วเดินออกมาหาสหายที่ยืนรออยู่

“สีหน้าของเจ้าไม่เปลี่ยนไปเลยนะนิลา ทั้งๆ ที่รอยด์คือพนักงานดีเด่นของที่นี่แท้ๆ”

“ไม่เลยโรซี่ เขาถูกใจข้ามาก เขาทำให้ข้ามองเห็นความต้องการที่แท้จริงของตัวเอง”

โรซี่หยักยิ้มขึ้นมา พร้อมกับมองอนิลาด้วยสายตาที่เปล่งประกาย

“ข้าอยากให้เจ้ามีความสุขมากกว่านี้นะนิลา เป็นเจ้าคนเดิมในเมื่อก่อน”

อนิลามิได้กล่าวคำใดเธอเดินนำโรซี่ไปยังร้านขายเครื่องประดับของฟิโลเลนโซ มีบัญชีที่เธอจะต้องตรวจก่อนจะประทับตราและลงนาม

“พรุ่งนี้เจอกันนะนิลา”

“เดินทางกลับดีๆ โรซี่..พรุ่งนี้ตอนที่เจ้านัดกับพ่อหนุ่มคนนั้นอย่าลืมที่จะกินยาห้ามตั้งครรภ์ด้วยล่ะ”

โรซี่ยกมือขึ้นมาเพื่อโอบกอดอนิลาเอาไว้

“รู้แล้วน่า ขอบคุณมากๆ นิลา ข้าไปก่อนนะ!”

เมื่อโรซี่จากไปอนิลาก็เริ่มจัดการงานต่างๆ ในร้าน เธอนั่งทำงานเพลินจนท้องฟ้าในยามนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีรัตติกาลไปทั่งบริเวณ

อนิลาลุกขึ้นเพื่อยืดเส้นยืดสายตัวเองนิดหน่อยก่อนที่เธอจะสั่งให้ผู้ดูแลร้านเก็บของเพื่อที่เธอจะกลับไปทำงานพวกนี้ต่อที่คฤหาสน์

ทว่าเมื่ออนิลาเดินลงมาด้านล่าง เธอก็มองเห็นใบหน้าที่แสนตกใจของพ่อบ้าน เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?

“คุณหนูครับ! ต้องรีบกลับไปที่คฤหาสน์เป็นการเร่งด่วนเลย”

อนิลาสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอมีคำตอบอยู่ในใจแล้วว่าสาเหตุใดท่าทีของพ่อบ้านถึงได้รีบร้อนเช่นนั้นแต่ทว่าในใจก็กำลังภาวนาให้สิ่งที่เธอคิดไม่เป็นความจริง

มือของอนิลาเริ่มสั่นไหวทั้งๆ ที่เธอกำลังกุมมือของตัวเองอยู่แท้ๆ และเมื่อมาถึงที่คฤหาสน์ฟิโลเลนโซสิ่งแรกที่เธอเห็นคือทหารมากมายกำลังยืนอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์

อนิลาเดินเข้าไปด้านใน และสิ่งที่เธอเห็นคือผ้าสีขาวที่ถูกคลุมเอาไว้บนใบหน้าร่างของท่านพ่อและท่านแม่ บางส่วนของผ้าสีขาวนั้นถูกย้อมไปด้วยสีแดงสดของเลือดที่ไหลซึมออกมา

เธอเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองทหารพวกนั้นเพราะต้องการหาคำตอบของเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ขาทั้งสองข้างแทบจะยืนไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ

“เป็นอุบัติเหตุทางรถม้าครับ ทางเรารู้สึกเสียใจยิ่งนักกับการสูญเสียที่ไม่มีใครคาดคิดในครั้งนี้”

เซอร์มานูเอลกล่าวขึ้นมาพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อแสดงความเสียใจในเรื่องที่เกิดขึ้น อนิลาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรก่อนดี

จริงอยู่ที่เธอถูกเลี้ยงดูมาอย่างเข้มงวดและด้วยความคาดหวังของท่านพ่อและท่านแม่ เธอไม่เคยมีโอกาสในการเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็คือครอบครัวของเธอ

อนิลาล้มลงโดยมีเซอร์มานูเอลวิ่งเข้าไปรับ เธอร้องไห้ออกมาอย่างลืมตัว ร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามีใครอยู่ในห้องนี้

“คุณพ่อบ้านไปติดต่อวิหารเอาไว้เถอะครับ เลดี้อยู่ในสภาพเช่นนี้นางอาจจะไม่มีสติมากพอที่จะสั่งการเรื่องพิธีการ เพราะฉะนั้นงานนี้จะต้องเป็นคุณพ่อบ้านที่ทำแทน”

อนิลาหลับในอ้อมกอดของเซอร์มานูเอล เธอร้องไห้จนหลับในอ้อมแขนของเขา และหลังจากที่เซอร์มานูเอลกล่าวจบพ่อบ้านก็พยักหน้าพร้อมกับไปจัดการตามความเหมาะสม

“นิลา!!”

โรซี่วิ่งเข้ามาในคฤหาสน์ฟิโลเลนโซด้วยใบหน้าที่ตื่นตกใจ ดวงตาของเธอรื้นไปด้วยหยาดน้ำ อีกทั้งเธอยังสวมชุดนอนที่คลุมทับด้วยเสื้อคลุม แถมยังวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์โดยที่ไม่ได้สวมถุงเท้าด้วยซ้ำ และเมื่อโรซี่เห็นสหายหลับในอ้อมแขนของเซอร์มานูเอลเธอก็ทรุดลงข้างๆ อนิลา

โรซี่ขบเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด

“นาง..หลับไปนานรึยังคะเซอร์”

“สักพักแล้วครับ เลดี้มาก็ดีแล้ว เช่นนั้นฝากให้เลดี้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนนางหน่อยนะครับ เรื่องเช่นนี้ไม่ใช่ว่าจะทำใจยอมรับได้โดยง่าย”

โรซี่พยักหน้า ที่ด้านหน้าคฤหาสน์พ่อของเธอกำลังพูดคุยกับพ่อบ้านถึงเรื่องพิธีไว้อาลัยและการจัดงานศพ.. เหมือนว่านี่คือฝันร้ายของอนิลาเลย

นางจะรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหนกันนะที่จะต้องสูญเสียท่านพ่อและท่านแม่ไปพร้อมๆ กัน เธอคิดไม่ออกเลยจริงๆ โรซี่ยื่นมือไปจับมือของอนิลาเอาไว้

“ไม่เป็นไรนะนิลา เจ้ายังมีข้าที่อยู่ตรงนี้ ข้าจะอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไปเลย เพราะฉะนั้นอย่าเจ็บปวดมากนักเลยนะ..”

ข่าวหน้าหนึ่งของหนักสือพิมพ์ทุกฉบับต่างกล่าวถึงการตายด้วยอุบัติเหตุของบารอนฟิโลเลนโซมหาเศรษฐีแห่งจักรวรรดิ ทว่ารูปหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์กลับมิใช่รูปของบารอนแต่กลับเป็นรูปของอนิลา บุตรีผู้งดงามของบารอน ทายาทเพียงหนึ่งเดียวที่จะได้รับมอบทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลในนามของฟิโลเลนโซ

แน่นอนว่าสิ่งที่ผู้คนหยิบยกชื่อของอนิลามากล่าวถึง คงจะหนีไม่พ้นเรื่องของสามีของเธอ บุรุษผู้ใดกันจะเป็นผู้โชคดีที่ได้ตกลงไปในถังทองของตระกูลฟิโลเลนโซ

“เจ้ารู้ดีว่านี่คือคำสั่งของเสด็จพ่อ เราจำเป็นจะต้องปกป้องตระกูลฟิโลเลนโซจากขุนนางทุกตระกูลที่จ้องจะแย่งชิงสตรีผู้นั้น แค่ไปแต่งงานกับสตรีผู้หนึ่งมันจะเป็นอะไรนักหนาฟลิน?”

ดวงตาดุจพญาเหยี่ยวจ้องมองไปทางพี่ชายต่างมารดา

“แล้วเหตุใดองค์รัชทายาทไม่ทรงไปแต่งงานกันนางเองเล่า!”