แค่มองสายตาผมก็รู้แล้วในใจเธอคิดอะไร เสี้ยวนาทีที่เธอปิดซ่อนมันไม่มิด ผมแค่อยากรู้ว่าเธอจะใช้วิธีการยัง
แอ๊ด~~
"เข้ามาสิจะยืนบื้ออยู่ตรงนั้นทำไม เมื่อไหร่ฉันจะได้ทำแผล" ผมเห็นเธอหยุดชะงักและกำลังสำรวจภายห้องนอนใหญ่ของผม ใบหน้าที่กำลังครุ่นคิด และตัดสินใจบางอย่าง เธอเดินเก้ๆกังไม่กล้าเดินเข้ามาในห้องนอนของผม ปกติหน้าเธอจะเรียบนิ่งและเก็บอาการอยู่ แต่คราวนี้เธอปิดมันเอาไว้ไม่มิด นั่นยิ่งทำให้ผมนึกสนุก
"ทำไมต้องไปทำแผลในห้องนั้นด้วย ไปทำที่อื่นไม่ได้หรืองัย" น้ำเสียงของเธอสั่นๆ ไม่มั่นคง ก่อนขึ้นมาข้างบนยังทำท่ามุ่งมั่นเหมือนคนมีแผนการซ่อนไว้ แต่พอมาเห็นห้องกลับปอดขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"ถ้าไม่ทำที่ห้องฉันจะไปทำที่ไหน ฉันไม่อยากให้คนในคฤหาสน์รู้ เธอน่าจะเข้าใจ รีบเข้ามาเดี๋ยวคนอื่นเห็น" ถ้าเธอไม่เข้ามาสิ่งที่เธอคิดจะทำ มันจะไม่สำเร็จ ถ้าคิดแล้วต้องมือเลย อย่าลังเล นั่นคือกฎของนักฆ่า แค่เสี้ย
