บทที่ 16 คาดหวัง

1955 คำ

หลังจากกลับมาที่คฤหาสน์ได้ ความเจ็บปวดจากการถูกยิง ที่ผมพยายามฝืนมันเอาไม่ มันกลับมาเล่นงานผมจนทรุดตัวลง หลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยเลย ภาพมันตัดไป "ไอ้น้ำนิ่งกูมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง" ผมรู้สึกดวงตามันหนักอึ้ง และฝืนลืมตาสำรวจรอบห้อง มันไม่ใช่ห้องนอนผม ถ้าจำไม่ผิด มันคือห้องลับที่ผมสร้างไว้ คนในหฤหาสน์ไม่มีใครรู้ เพราะอยู่ในห้องนอน แม้แต่แม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดห้องนี้ก็ไม่มีใครรู้ เพราะมันจะอยู่หลังตู้เสื้อผ้าอันหนาและหนัก ไม่ใครสามารถขยับมันออกได้ มีเพียงไอ้ น้ำนิ่งที่รู้ "บอสถูกยิงอาการสาหัสครับ ผมกลัวคนรู้และศัตรูตามมาเล่นงานผมเลยพาบอสมาซ่อนในห้องนี้" ไอ้น้ำนิ่งมันเป็นคนรอบครอบ ขืนให้คนในหฤหาสน์รู้เรื่องที่ผมบาดเจ็บ มันวุ่นวาย และสร้างความปั่นป่วน หรืออาจมีพวกที่แฝงตัวเข้ามาเล่นงานผมได้ "แล้วไอ้รอนนี่มันตายไหม" สิ่งแรกที่ผมนึกออกคือไอ้รอนนี่ ผมยิงมันบาดเจ็บ ไอ้แพคทริคและไอ้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม