Chapter 1 จองจำ...ใจ (2)
1284 คำ
Chapter 1 จองจำ...ใจ (2)
เสียงหวานครางสั่นพร่าจนคนฟังใจกระเจิดกระเจิง เขาสัมผัสได้ถึงความออดอ้อนอยู่ในท่าทีอิดออด ใบหน้าคมคร้ามเงยขึ้นมาสบกับนัยน์ตาปรือฉ่ำ ร่างหนักขยับขึ้นไปอีกนิด ม่านไหมหลุบตาหนีนัยน์ตาชวนฝันเมื่อริมฝีปากร้อนบดเคล้าลงบนกลีบปากนุ่มเพื่อลองลิ้ม สัมผัสอ่อนละมุนทำให้หล่อนเคลิบเคลิ้มใจโลดแล่น รสน้ำเมายังคงกรุ่นอยู่ในลมหายใจเข้าออก ยามลิ้นร้อนตวัดรุกไล่เรียวลิ้นนุ่มที่ลีลายังกล้าๆ กลัวๆ ทว่าช่างยั่วให้เขาใจกระเจิดกระเจิง...เท่านี้มันยังไม่พอกับรสสัมผัสแสนหวาน ระดับเขาแล้วต้องมากกว่านั้น กลิ่นความสาวสดยังคงกรุ่นอยู่ในห้วงคำนึงติดอยู่ปลายลิ้น รสชาตินั้นที่ทำเอาเขาปั่นป่วนใจไม่อาจลืม
"อื๊อ...อาเต...พะ...พอแล้ว...ไหมยอมแล้ว..."
เสียงหวานอ้อนวอนสั่นพร่า ขัดแย้งกับสะโพกผายที่ส่ายร่อนรับแรงรุกล้ำจากลิ้นร้อนเร่า หล่อนแทบขาดใจกับลีลาลากไล้เรียวลิ้นสอดลึกตวัดอยู่ในร่องหลืบชุ่มฉ่ำ เสียงร้องของหล่อนยิ่งปลุกเร้าอารมณ์รักให้โลดแล่น ลิ้นสากบดขยี้หน่วงหนักลองลิ้มชิมรสชาติจากน้ำรักที่ไหลหลั่ง...เสียงครางฮือดังอยู่ในลำคอแกร่งอย่างพึงพอใจ รสชาติของหล่อนแสนอร่อยลิ้นจนต้องตะโบมกลืนกินอย่างมูมมาม
"อื๊อ...อาเต..."
ยังไม่ทันได้พักหายใจความแข็งขึงก็สอดลึกจนทำให้รู้สึกอึดอัด...เสียงสูดปากดังลอดผ่านริมฝีปากได้รูปเมื่อแรงบีบรัดข้างในเล่นงานจนเขาแทบหมดแรงโยกขยับ หัวใจเต้นแรงมาพร้อมลมหายใจร้อนเร่ายามก้มลงมองตรงจุดนั้น...เห็นตัวเองกำลังค่อยๆ สอดลึกเข้าไปข้างในร่องสวาทนุ่มหยุ่น หล่อนตอบรับสัมผัสแนบเนื้อด้วยแรงตอดรัดสร้างสัมพันธ์ลึกซึ้ง หยาดน้ำรักที่หลั่งรินชโลมอาบไล้ช่วยให้เขาสอดลึกเข้าไปจนสุดทาง สองมือแกร่งจับท่อนขาเรียวให้ยกขึ้นพร้อมกับสะโพกแกร่งที่ขยับเนิบนาบทว่าเน้นหนัก แรงเสียดสีแบบแนบเนื้อเรียกเสียงครางกระเส่าให้ดังประสาน ความเสียวซ่านที่ไม่อาจอำพรางซ่อนเร้น เขาและหล่อนแสดงมันออกมาผ่านท่วงท่าลีลารัก อีกทั้งสีหน้าและแววตาที่มีเงาสะท้อนของกันและกัน แม้ในโลกแห่งความเป็นจริงทั้งสองจะพยายามปกปิดความรู้สึกเสน่หาเอาไว้ไม่แสดงออกมาก็ตาม
"อาเต...อาเต...อื๊อ...ไหม...ไหมไม่ไหวแล้ว..."
เสียงนั้นบอกเขาว่าหล่อนกำลังจะถึงฝั่งฝัน ชายหนุ่มขยับอย่างเป็นจังหวะสอดส่ายสะโพกกระแทกกระทั้นหน่วงหนัก สัมผัสได้ถึงข้างในที่ตอดรัดอย่างเป็นจังหวะแรงและถี่ผสานเสียงครางกระเส่าเมื่อหล่อนเสร็จสม ความแน่นหนึบที่โอบรัดท่อนสวาทเร่งเร้าให้เขาออกแรงกระแทกกระทั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ชายหนุ่มครางอู้เมื่อหล่อนมอบความเสียวกระสันจนเข่าอ่อน ความสุขล้นทำให้เขาพร่ำเพ้อละเมอเรียกหาเธอ
"ไหม...ไหม...อืมมม...ไหมจ๋า..."
เสียงทุ้มครางกระเส่าอยู่ในลำคอแกร่ง...ม่านไหมสะดุ้งเมื่อน้ำรักอุ่นๆ ฉีดพุ่งลงบนหน้าท้องขาวเนียน พวงแก้มสาวร้อนผ่าวเมื่อหลุบตามองร่องรอยแห่งรักที่เขาฝากเอาไว้จนเต็มแผ่นท้อง...หล่อนยังคงนอนนิ่งยามเขาใช้กระดาษนุ่มๆ เช็ดทำความสะอาดคราบขาวขุ่นออกไป นั่นคือความรู้สึกดีที่แวบเข้ามาจากการกระทำของผู้ชายที่ไม่เคยคาดเดาใจเขาได้…ไม่รู้เลยว่าทุกวันนี้เขาคิดเช่นไรกับตน
"ทีนี้เชื่อหรือยังว่าไม่ได้ไปเอาใครมา ใครมันสาระแนเอาอะไรมาฟ้องเธออีกฮึ!"
เขาก้มลงฝากรอยจูบลงบนข้างแก้มที่ยังคงแดงซ่านอย่างลืมตัว...ม่านไหมนิ่งเงียบไม่อยากพูดถึง เพราะมันมีบางอย่างที่ต้องคิดมากกว่าเรื่องผู้หญิงคนนั้น เรื่องตั้งครรภ์ที่เขายังไม่ล่วงรู้ นั่นคือโซ่รักที่ก่อเกิดในกายอย่างไม่ตั้งใจ เกิดขึ้นเพราะสัมพันธ์รักลึกซึ้งที่เขาไม่ได้ป้องกันอะไรเลยเพราะความชะล่าใจ แม้วันนี้จะรู้ดีว่าเขาระมัด ระวังมากแค่ไหน ทว่า...มันก็สายไปเสียแล้ว ชีวิตที่เพิ่งก่อเกิดขึ้นมานั้นหล่อนก็ไม่อาจคาดเดาได้เช่นกัน ไม่รู้เขาจะยินดีหรือผลักไสหากได้รู้ว่ายังมีโซ่รักอีกเส้นที่เกี่ยวรั้งเอาไว้ไม่ให้หล่อนไปจากที่นี่ได้เลย
เมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวใจแกร่งอีกครั้ง...ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่หลังเสร็จสม ม่านไหมมองพฤติกรรมนั้นด้วยใจที่เจ็บลึก เขาตีค่าหล่อนเป็นแค่นางบำเรอ เมื่อได้ระบายความใคร่อารมณ์เสน่หาก็จบลง การที่เขาเดินเข้ามาอุ้มลูกน้อยที่ยังคงหลับสนิทไว้ในอ้อมกอด ม่านไหมถึงกับถลาลงจากเตียงไม่ยอมให้เขาได้พาลูกไปจากอ้อมอกของตน
"อาเตจะพาลูกไปไหนคะ"
"จะเอาไปนอนด้วยที่ห้องโน้น ทำไมเหรอไหม เธอถึงขั้นจะพรากพ่อพรากลูกไม่ให้นอนด้วยกันเลยเหรอ"
แววตาสั่นระริกสบกับนัยน์ตาแดงก่ำของคนเมา ข่มน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือ
"แต่น้องต้องกินนมนะคะ ไหมไม่ยอมถ้าอาเตจะพาลูกไปจากห้องนี้"
หล่อนรั้งแขนคนที่กำลังจะไป คงต้องขาดใจถ้าหากไม่ได้นอนด้วยกัน...ในเมื่อลูกคือชีวิตที่หล่อนเฝ้าฟูมฟัก สายใยแห่งรักย่อมเกิดขึ้นจนก่อให้เกิดความพันผูก ดูเหมือนม่านไหมจะเชื่อไปแล้วว่าตนคือมารดาของทารกน้อยที่ยังคงหลับอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อ และหล่อนจะไม่ยอมให้เขาพรากลูกไปจากอกอย่างแน่นอน
"ขอร้องนะคะ ถ้าไม่สงสารไหม ก็ให้สงสารลูกที่ต้องการแม่ เขาต้องการความรักความอบอุ่นอย่างเพียงพอ แล้วอาเตเมาอย่างนี้ การเอาลูกไปนอนด้วยแล้วใครจะดูแลคะ"
"เธอมีสิทธิ์อะไรมาบงการฮึ! เมียก็ไม่ใช่แล้วกล้าออกคำสั่งกับอาอย่างนั้นเหรอ อย่าลืมสิไหมว่าเธอแค่อุ้มท้องเขามาเท่านั้น เขาไม่ใช่ลูกของเธอ ยอมรับความจริงแล้วก็กลับไปนอนซะ"
ชายหนุ่มสะบัดแขนออกจากการเกี่ยวรั้ง เปิดประตูเดินหนีไปอย่างไม่ใยดี ม่านไหมสาวเท้าเดินตามไปติดๆ รู้ดีว่าลูกจะต้องตื่นมาร้องหิวนมอีกอย่างแน่นอน
"เขาเป็นลูกของไหม อาเตใจร้ายที่สุด ฮือๆ ไหมเป็นคนอุ้มท้องเขามานะคะ ไหมเป็นคนให้ชีวิตแล้วก็คลอดเขาออกมา อาเตนั่นแหละใจร้ายที่คิดจะพรากลูกพรากแม่ออกจากกัน ฮือๆ"
"ปัง!"
เสียงปิดประตูใส่หน้าคนที่สะอื้นร่ำไห้อยู่นอกห้อง...เตชินทร์ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ในหูของเขาได้ยินเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจ มาพร้อมเสียงทุบประตูเพื่อให้เขาใจอ่อนยอมคืนลูกให้...ในวินาทีแห่งความสับสน ใจของเขาก็ประหวัดไปถึงคนที่จากไป ความคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำหวนกลับมาอีกครั้ง เขาคิดถึงเธอคนนั้นจนรู้สึกปวดหนึบหนับที่กระบอกตา ความรู้สึกผิดถาโถมกินลึกจนใจปวดแปลบ ก้อนบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมาจุกอก ทำให้ต้องบดกรามเข้าหากันเพื่อข่มอารมณ์อาลัยอาวรณ์
- ผู้เขียน
