Chapter 10
ทางที่ต้องเลือก (1)
‘ขอโทษนะไหม...ขอโทษที่วันนี้เรารักกันไม่ได้...การจบทุกอย่างคือการหลุดพ้นจากความทุกข์ที่เรากำลังเผชิญด้วยกัน’
เสียงร่ำไห้ดังมาจากหัวใจแสนอ่อนล้า อ้อมแขนแกร่งโอบรั้งคนที่ผล็อยหลับในท่านั่งจากการฝืนทนเฝ้าไข้คนป่วย หล่อนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดที่ผลักไสกันทุกเช้าค่ำ ในยามเช้ามืดที่อากาศค่อนข้างหนาว...เตชินทร์ยังคงนั่งจมอยู่กับความคิดถึงห้วงอดีตที่ก้าวพลาด ไม่ควรเลยสักนิด เขาไม่ควรให้ความสงสารมากำหนดชะตาชีวิตตัวเอง รวมทั้งความขี้ขลาดและแคร์คนอื่นมากไปจนลืมนึกถึงความต้องการที่แท้จริง
เมื่อเวลาผ่านไป รัก...ที่เขาคิดว่าใช่แท้จริงมันคือการหลอกหัวใจมาเนิ่นนาน สิ่งที่เขารู้สึกกับมุกประดับก็แค่ความชื่นชมผสานความสงสาร ผูกพันจนหลอกว่านั่นคือรักมาก เขาเป็นคนลากหล่อนเข้ามาในวังวนความรักที่ลวงหลอกเพื่ออยากอยู่ใกล้บางคนเท่านั้น ความรู้สึกยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ หลังหล่อนจากไป
