ในเมื่อเริ่มดึกตัวเองก็ไม่ได้เป็นฝ่ายดื่ม ส่วนเพื่อนทั้งสองคนจะเพลิดเพลินกับหนุ่มๆ ที่คุยเรื่องสัพเพเหระ พลางหัวเราะ แต่หญิงสาวเธอไม่สนุกด้วยสักนิด เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะท่านรองเจ้าเล่ห์ ดันนั่งหันมาหาตนเข้าเต็มๆ จากก่อนหน้าแค่หันหน้ามามองเป็นครั้งคราวแต่ครานี้ เล่นนั่งมองตาไม่กระพริบ นี่เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า
“เจน อิ้ง ขอกลับก่อนนะ คงไม่ว่าใช่ไหม …คุณเดย์กับคุณไทก้า ฝากเพื่อนภัทรหน่อยนะคะ”
สองหนุ่มพยักหน้า ส่วนอิ้งแม้จะแอบชะงักอยู่บ้างที่เพื่อนจะกลับก่อน แต่อารมณ์มันยังค้างอยู่ จึงบอกเพื่อนให้สบายใจ
“กลับดีๆ ละ อย่าแวะที่ไหนนะ”
“กูไม่ได้เมานะ”
“มันเคยแวะเหรอวะ” เจนถาม
ท่านรองยิ้ม
ภัทราเดินออกมาจากร้าน แต่มีท่านรองเดินตามมาด้วย ใช่ว่าเธออยากให้เขาตามหรอกนะ แต่เพราะท่านรองให้เหตุผลกับเพื่อนว่า อยากมาส่งในฐานะเจ้านายต้องดูแลลูกน้อง เชื่อไหมว่าสายตาคนที่นั่งอยู่ ไม่เชื่อในคำพูดนั้นสักน
