ดวงไฟในห้องดับลง มีเพียงความมืดเท่านั้นที่เข้ามาปกคลุม ภายในห้องสีเหลี่ยม ท่านรองหนุ่มหล่อ นอนกอดสาวเลขาอย่างสบายใจ การมาพบปะลูกค้าในครั้งนี้ ท่านรองอัศวินได้กำไรสองต่อ
รุ่งเช้า
รถแล่นออกจากชลบุรีตั้งแต่หกโมง มุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพ แต่คนในรถไม่แม้ที่จะคุยกัน บรรยากาศตรึงเครียดเล็กน้อย ภัทรานั่งเงียบ เธอมองออกไปนอกรถ ไม่อยากให้ท่านรองได้สบตา มันรู้สึกระอายในใจจนบอกไม่ถูก
“จะไม่คุยอะไรกับผมหน่อยเหรอ”
เธอหันหน้ามามองอย่างช้าๆ แล้วตอบขึ้น “ให้คุยอะไรคะ”
“อ้าวก็เรื่องเมื่อคืน….ที่เรา”
“มันผ่านไปแล้วค่ะ อีกอย่างฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร”
อัศวินที่นั่งฟังก็นิ่งเงียบ หากจะพูดไปมันก็ยากที่จะอธิบาย เขาเองก็ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า ทำแบบนั้นกับเลขาไปได้อย่างไร อีกอย่างภัทราก็ไม่ได้มีท่าทีเสียใจหรือดีใจที่ได้นอนกับเขา ความรู้สึกของชายหนุ่มมันสับสนไปหมด ผู้หญิงที่นั่งข้างเขาคนนี้ทำไมเดาใจยากแบบนั้นกั
