Chapter 15
ตัวตายตัวแทน (1)
"เฮือก!"
จันทร์เจ้าเอยทะลึ่งพรวดลุกนั่ง แววตาคู่สวยกรอกไปมาอย่างหวาดระแวง แสงสว่างลอดช่องหน้าต่างเข้ามา หากแต่หล่อนมองไม่เห็นอะไรนอกจากผนังห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่กว้างมากนัก ก้มลงมองสำรวจตัวเองก็เห็นว่ายังอยู่ในสภาพที่ปกติ หล่อนหันไปมองคนข้าง ๆ ที่ยังหลับไม่ตื่น ยื่นมือไปเขย่าร่างนั้นเพื่อปลุก
"เอิง ตื่น!"
"....."
ปานตะวันลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แววตาคู่สวยไล่มองไปบนเพดานสีขาวคล้ายกำลังสับสน เมื่อสติกลับคืนหล่อนก็ผวาลุกนั่ง มองไปรอบกายด้วยท่าทีที่ไม่ต่างไปจากจันทร์เจ้าเอย
"เอย เราอยู่ที่ไหนเหรอ!"
"ไม่รู้ เอยก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกนั้นพาเรามาที่ไหน"
ปานตะวันมองไปทางบานประตูอย่างเลิ่กลั่ก ตอนนี้หล่อนกลัวไปหมด และดูท่าว่าจะคุมสติไม่ได้เท่ากับจันทร์เจ้าเอย
"ตอนนี้พวกมันไม่อยู่ เรารีบหนีกันเถอะเอย!"
"อย่าเพิ่งบุ่มบ่าม พวกมันอาจอยู่ข้างนอกก็ได้"
จันทร์เจ้าเอยดึ
