เมื่อไม่ได้พบหน้าอาฉีคิดว่าตนเองได้ลืมเขาไปเกือบจนหมดสิ้นแล้ว แต่ในยามนี้กลับไม่อาจพูดเช่นนั้นได้อีก ในเมื่อใจของนางกลับเป็นห่วงเขายิ่งนัก
ยิ่งเห็นร่างไร้สติของอ้ายเจิงที่ถูกนายน้อยแบกเข้ามาในจวนแล้วยิ่งทำให้นางบัดนี้มีความรู้สึกมากมายยิ่งนัก ทั้งขมขื่น ทั้งเคียดแค้น ทั้งชังน้ำหน้า และยังมีความห่วงใยที่ไม่อาจปกปิดได้เช่นกัน
หานเซียววางร่างของอ้ายเจิงลงบนตั่งนอน เขาหันมาคุกเข่าประสานมือให้กับหมอหลวงอ้ายเสิ่นอย่างสำนึกผิดเพื่อขอโทษในเรื่องที่เกิดขึ้น
"เป็นเพราะข้าไม่ระวังตัวให้ดี ทำให้พี่ชายได้รับพิษแทนข้า ทั้งหมดเป็นเพราะข้า"
อ้ายเสิ่นส่ายหน้ารีบประคองหานเซียวที่ใบหน้าไร้สีเลือดให้ยืนขึ้น
"ท่านอ๋องอย่าได้ทำเช่นนี้ อ้ายเจิงปกป้องท่านคือหน้าที่ของเขา ท่านเองยามนี้ก็ต้องพิษเช่นกันมิใช่หรือ"
หานเซียวลุกขึ้นแล้วส่ายหน้า
"เล็กน้อยขอรับ เทียบกับเขาแล้ว...."
หานเซียวมองร่างของอ้ายเจิงด้วยคว
