ครานี้ท่านเจ้ากรมถึงกับทรุดลงกับพื้น เขาโขกศีรษะให้อ้ายเจิง
"ระ เรื่องนี้ท่านอ๋องทราบหรือไม่"
อ้ายเจิงสะบัดมือเร็ว ๆ สายลมจากพัดกระพือจนเส้นผมของเขากระจาย งดงามราวกับเทพเซียนที่หลุดออกมาจากภาพวาด ริมฝีปากบางคล้ายอิสรตรีแย้มยิ้ม ท่าทางมีลับลมคมใน
อ้ายเจิงลดเสียงลงกึ่งหนึ่งทั้งน้ำเสียงนั้นยังแสนซนยิ่งนัก
"ข้าจะบอกความลับให้ท่านเจ้ากรมฟังเป็นบุญหู ซู่อ๋องลู่หนิงหวังใกล้ชิดกับข้ายิ่งกว่าสตรีอุ่นเตียงของข้าเสียอีก ซู่อ๋องยามนี้คล้ายจะเป็นภรรยาของข้าไปแล้ว"
อ้ายเจิงยกมือเรียวป้องปาก ลดเสียงเบาลงอีกเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อ
"เรื่องที่สามีรู้ ภรรยาก็ย่อมรู้ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ"
ท่านเจ้ากรมหวาดกลัวจนกระทั่งร่างกายสั่นไปทุกส่วน เขามิได้สนใจท่าทางทีเล่นทีจริงของอ้ายเจิง เพียงแต่คิดถึงความตายที่อยู่เบื้องหน้าเหงื่อเย็นก็ไหลชื้นจนเต็มหลัง อากาศร้อนอบอ้าวทั้งที่เหงื่อออกมากเพียงนี้เขายังรู้สึกหนาวเย
