อาฉีนอนอย่างไรก็นอนไม่หลับกระทั่งได้ยินเสียงคนเรียกจากด้านนอก
"น้าหลาน น้าหลาน ท่านหลับหรือยัง"
เสียงนั้นค่อนข้างเบาคล้ายจะเกรงใจคนที่กำลังนอนหลับเป็นอย่างยิ่ง ด้วยในยามนี้เป็นยามจื่อแล้ว กลางดึกเช่นนี้ย่อมเป็นปกติที่คนจะนอนหลับใหล
น้าหลานค่อย ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ ด้วยเกรงว่าจะทำให้อาฉีตื่น แต่เมื่อตนเองลุกขึ้นบนเตียงนอนก็มีร่างกลมร่างหนึ่งนั่งหลังตรงแล้ว
น้าหลานถอนหายใจออกมา
"ที่แท้ก็นอนไม่หลับหรือเจ้าคะ"
อาฉีพยักหน้า
"ไปดูเถิดว่าผู้ใดมา"
"เจ้าค่ะ"
น้าหลานขยับกายเบี่ยงหนีร่างของเสี่ยวฮุ่ยที่นอนกรนเบา ๆ อยู่ข้าง ๆ ความจริงแล้วเด็กในวัยอาฉีควรเหมือนเสี่ยวฮุ่ยที่หลังจากกินอิ่มหนำก็ควรหลับเป็นตายเช่นนี้ มิใช่มัวแต่พะวงถึงผู้อื่นจนนอนไม่หลับ
น้าหลานเดินไปเปิดประตูพบว่าอวิ๋นจั้งรออยู่ด้านนอกพร้อมกับตะกร้าในมือ เห็นได้ชัดว่าเป็นตะกร้าอาหารที่งดงามนัก
"ท่านองครักษ์มีสิ่งใดหรือ"
"ขนมนี่คุณช
