“ไม่ครับ ผมเหนื่อยจะแย่แล้ว” ปฏิเสธเสียงเข้มขึ้นเมื่อเจ้าหล่อนพยายามดึงแขนตนเองหลายครั้ง ส่งเสียงอ้อนแล้วอ้อนอีกแถมยังจงใจเต้นยั่วให้เขามีอารมณ์
“น่านะ สักเพลงนะหมอก แก้เมื่อยนะคะ”
“ผมบอกว่าไม่ก็ไม่สิน้ำหวาน จะเซ้าซี้อะไรนักหนา!!”
แรงกระตุกลดลง น้ำหวานมองหน้าภูดิศด้วยแววตาผิดหวัง “ทำไมหมอกพูดแบบนี้คะ! แต่ก่อนหมอกไม่เคยแสดงท่าทางหรือพูดอะไรให้น้ำหวานเสียใจเลยนะ”
“ผมขอโทษ ผมบอกคุณแล้วเหนื่อย ผมเพิ่งกลับจากชลบุรียังไม่พักเลยนะน้ำหวาน”
“น้ำหวานไม่อยากฟังคำขอโทษ! แต่อยากฟังความจริงจากปากหมอก คุณยังต้องการน้ำหวานอยู่หรือเปล่าหรืออยากให้น้ำหวานไป!”
“ใจเย็นๆ คนอื่นหันมามองหมดแล้วนะ!” ภูดิศเตือนสติ ทว่าดาราสาวกลับไม่สนใจจะรักษาภาพพจน์ คนที่นั่งอยู่ในโซนนี้ก็ต่างเป็นเพื่อนหล่อนทั้งนั้น วงการนี้มันเน่าแค่ไหนใครๆ ก็รู้ พวกนั้นกำลังเล่นยาด้วยซ้ำ แล้วหล่อนจำเป็นต้องแคร์ต้องด้วยเหรอ
“ไม่ค่ะ! คนเดี
