ระลอกคลื่นทักทายสายลมที่พัดกระแสน้ำจากกลางอ่าวเข้าสู่ชายหาดเป็นระยะ ๆ บัดนี้เมฆขาวเปลี่ยนเป็นสีส้มอมแดง เกลียวคลื่นพัดเข้าสู่ฝั่งแผ่วลง ชายหาดกว้างขึ้น ในขณะที่อาทิตย์เริ่มอ่อนแสง ความสงบเงียบเริ่มคืบคลานเข้ามาอย่างช้า ๆ
เชนกับกริชโชว์ฝีมือการเล่นกีตาร์ ผลัดกันร้องเพลงขับกล่อมสร้างบรรยากาศ คลื่นเห็นก็อยากลองเล่นกีตาร์บ้าง พอได้ลองจับ ได้ลองเล่น แม้จะยังไม่เป็นท่วงทำนองไพเราะ แต่ก็เห็นแววนักดนตรีตัวน้อย
“คราม” ระรินมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มไปกับทุกการกระทำของคลื่น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน รักและเอ็นดู
“หืม ?” ครามหันมามองเจ้าของเสียงหวาน ใบหน้ายังคงรอยยิ้มไว้
“ระรินจะบอกความจริงกับคลื่น ว่าครามเป็นพ่อ”
“ครามดีใจที่ระรินจะบอกคลื่นว่าครามเป็นพ่อ แล้วระรินล่ะ ยอมรับว่าเป็นภรรยาครามหรือยัง” ฝ่ามือหนาวางทาบแก้มเนียน
“ครามก็รู้ว่า...” เสียงหวานถูกกลืนหายเมื่อริมฝีปากอุ่นแนบสนิ
