ไม่รู้ว่าผ่านไปนานกี่นาทีที่ระรินต้องอยู่ในอ้อมกอดของคราม อย่างไม่มีทีท่าว่าวงแขนแข็งแรงนี้จะคลายออก
“ระรินหายไปไหนมา” ครามคลายอ้อมกอด แต่ยังคงไม่ยอมให้ระรินเป็นอิสระจากวงแขนของเขา
“...” ระรินหลบสายตาคมที่มองมา และไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากของเธอ
“ทำไมคืนนั้นระรินต้องหนีครามไป” แม้จะไม่ได้คำตอบ แต่ครามก็เฝ้าถามในสิ่งที่ข้องใจมาตลอดสี่ปี
“...” ความเงียบยังเป็นสิ่งที่ครามได้รับ
“ระรินโกรธที่คราม...”
“ครามปล่อยระรินได้แล้ว” ร่างเล็กออกแรงขืนตัวเพื่อจะออกจากวงแขนแข็งแรงอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะได้พูดถึงเรื่องราวระหว่างเขากับเธอในคืนนั้น มันทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงแพศยาอย่างที่ถูกตีหน้า ไม่ต้องโทษใคร ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวเธอเองที่ยินยอมพร้อมใจทอดกายให้เขาเชยชม ทั้งที่เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว
“ไม่ จนกว่าครามจะได้คำตอบ” ครามกระชับอ้อมแขนแนบแน่น จะไม่ยอมให้เธอหลุดลอยไปจนกว่าจะได้คำตอบจากปากเธอ
“
