เธียเตอร์: ทำไมไม่กินข้าวเรื่องวันนั้นไม่ต้องกลัวนะ จะไม่มีภาพและคลิปหลุดไปแน่นอน
เจ้าขา: รู้ดีเหมือนเป็นเจ้าของที่นั่นเลยนะคะ
เธียเตอร์: เป็นอะไรยังไม่หายกลัวอีกเหรอ
เจ้าขา: เป็นคนที่ผ่านอะไรมาเยอะ เยอะจนหนูรู้สึกว่าหนูคิดผิดที่ขอพ่อกลับมาหาพี่ชาย
เธียเตอร์: เหมือนเธอโกรธพี่เลย
เจ้าขา: พรุ่งนี้คุณพ่อจะเดินทางมาแล้ว หนูคงต้องกลับไปอยู่กับคุณพ่อและพี่คุณ
เธียเตอร์: อ่าว แล้วไอ้คุณรู้เรื่องนี้ไหม
เจ้าขา: ไม่รู้ค่ะ เจ้าขาไม่ได้บอกและไม่จำเป็นต้องบอกด้วย
เธียเตอร์: แล้วพี่ล่ะ ให้พี่ไปหาคุณพ่อกับหนูไหม
เจ้าขา: ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือหนูมาตลอดนะคะ ซึ้งใจจริงๆค่ะ!
น้ำเสียงกระแทกแดกดันของเจ้าขาทำเอาเธียเตอร์ถึงกับถอนหายใจก่อนจะออกมาข้างนอก
รุ่งขึ้นเจ้าขาต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปรอรับคุณพ่อที่สนามบินแต่เมื่อพบคุณพ่อเธอก็เอาแต่ร้องไห้พร้อมจะสวมกอดด้วยความคิดถึง
พ
