SAY - JELLY 04 ความน่าสนใจ

1471 คำ

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! “หยุดเดี๋ยวนี้นะแยม!!แยม!!” เสียงของไพรัตน์ตะโกนเรียกเด็กตัวน้อยที่กำลังวิ่งหนีเขาตอนแรกเขาก็อยากจะเก็บเด็กเอาไว้เพราะยังไงเขาก็เอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่งแต่ว่าตอนนี้คงไว้ไม่ได้แล้วเพราะเธอรู้ว่าเขาฆ่าพ่อของเธอ แยมเด็กตัวน้อยวิ่งอย่างหวาดกลัวพยายามหนีลุงที่เป็นเพื่อนพ่ออย่างสุดชีวิตเธอมีคนเดียวเพราะแม่เสียไปนานแล้ว ตอนนี้ก็ไม่เหลือใครทั้งนั้น “แยม!!” ปัง! ไพรัตน์ตัดสินใจจะยิงเพื่อขู่เธอแต่ว่าเขาไม่ได้เป็นคนยิงปืนเก่งอะไรทำให้กระสุนเฉียดแขนซ้ายของแยมไปบวกกับเธอใกล้ถึงบันไดส่งผลให้ร่างเด็กอายุสิบขวบร่วงสู่พื้นด้านล่าง “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด” “แยม!!!” ตัก! ตัก! ตัก! ตุบบบบ!! ร่างเล็กกลิ้งลงไปก่อนจะกระทบพื้นอย่างแรงเลือดสีแดงไหลนองไปทั่ว ไพรัตน์มองภาพตรงหน้าอย่างตกใจแต่ในเวลาเดียวกันเขาก็โล่งใจที่เธอตายไปสักทีก่อนจะมองร่างแยมที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นบ้านหลังใหญ่ที่หนาวเย็น... “เหอะ!!ยกโทษให้ลุงเถอะนะถ้าพ่อหลานยอมง่าย ๆ คงไม่ตายกันแบบนี้” เขาพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกผิดก่อนจะกลับเข้าไปที่ห้องทำงานของพีระอีกครั้งเพื่อจัดฉากว่าเขาฆ่าตัวตายหลังจากที่ฆ่าลูกสาวตัวเองเสร็จ “เฮือก!!!” พรึ่บ!! ฉันลุกขึ้นมาจากฝันร้ายเหงื่อท่วมตัวไม่สิ...มันไม่ใช่ฝันร้ายอะไรหรอกแต่มันเป็นเรื่องจริงที่เคยเกิดกับฉันตอนเด็ก ฉันเห็นเพื่อนพ่อที่สนิทกันมาตั้งนานก่อนฉันเกิดยิงพ่อของฉันก่อนจะโยนความผิดทั้งหมดมาให้พ่อของฉันและสร้างเรื่องว่าพ่อฉันฆ่าตัวตายหนีความผิด คนเลวนั่นมันต้องได้รับการตอบแทบอย่างสาสม!!! “เริ่มจากทำลายคนที่มันรักที่สุดยังไงล่ะ?!” ฉันกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ฉันไม่ได้ฝันแบบนี้มานานแล้วคงจะเพราะว่าเจอลูกของมันนั่นแหละเลยเป็นแบบนี้ หลายวันต่อมา มหาวิทยาลัย T “ฮึบ!อื้อออ~” หมับ! “ถ้าหยิบไม่ได้ทำไมไม่เรียกคนมาช่วย” ขณะที่ฉันกำลังพยายามหยิบหนังสือที่ชั้นบนสุดนั้นก็มีคนเข้ามาช่วยไว้ซะก่อน “ขอบใจนะ” ฉันบอกกับเขาก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาคนเมื่อกี้ก็คืออาโปนั่นเองและเหตุการณ์เมื่อครู่มันก็เป็นความตั้งใจของฉันเองแหละที่แกล้งหยิบหนังสือไม่ถึง ความจริงตลอดหลายวันที่ผ่านมาฉันพยายามทำตัวให้อยู่ในสายตาของอาโปตลอดเวลาเดินผ่านบ้าง ต่อแถวซื้อข้าวบ้าง หรือพยายามเดินผ่านหน้าห้องเรียนบ่อย ๆ เพื่อให้เขาเห็นฉันเรื่อย ๆ และทุกวันแต่ไม่ได้มีการทักทายหรือพูดคุยอะไรทั้งนั้น และเมื่อก็เหมือนกันฉันตั้งใจเดินออกมาจากตรงนั้นทำกับเขาเหมือนคนอื่น ๆ ธรรมดาทั่วไป “เดี๋ยวสิ” หมับ! แต่เหมือนว่าครั้งนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยฉันผ่านไปง่าย ๆ “....?” ฉันเอียงคอมองหน้าของเขา “อยากได้เล่มไหนอีกไหมเดี๋ยวเราหยิบให้เองจะได้ไม่ต้องเขย่งแบบเมื่อกี้ มันอันตราย” เขาบอกเหตุผลมาแบบนั้นก่อนจะยิ้มให้เราอย่างอ่อนโยน “งั้น...ฝากด้วยละกัน” ฉันบอกแบบนั้นก่อนเริ่มบอกหนังสือที่ต้องการซึ่งฉันไม่ได้อยากได้สักนิดแค่หาเรื่องเท่านั้นแหละและก็เลือกหนังสือที่อยู่แต่สูงทั้งนั้น มายาหญิงมันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ ฉันเดินบอกหนังสือที่อยากกับเขาไปเรื่อย ๆ ก่อนจะเขามาลึกขึ้นเรื่อย ๆ เช่นไม่ได้ยินเสียงของผู้คนอื่นเท่าไหร่แล้วต่อไปก็คงต้องเพิ่มความใกล้ชิดสินะ หมับ!! “บอกว่าให้บอกเราไง?” และเหมือนเขาเองก็อยากใกล้ชิดฉันเหมือนกัน ฉันอาศัยจังหวะที่เขากำลังหยิบหนังสือที่ฉันบอกให้หยิบมาแกล้งหยิบอีกเล่มและเขาก็ไวชะมัดตามมาจับหนังสือได้ทันและยังกอดจากด้านหลังอีกต่างหาก มือของเขาจับมือฉันแน่นฉันยืนนิ่งไม่ได้ตอบโต้อะไร ไม่ได้ผลักไสและไม่ได้พูดอะไร “เอ่อ โทษนะ” และเขาก็ยอมผละออกไปก่อนฉันหันไปมองก็พบว่าเขากำลังหน้าของกำลังแดง ทำตัวเป็นเด็กผู้ชายใสซื่อไปได้ หมับ!! ฉันเอามือไปจับที่ใบหน้าของเขาก่อนจะลูบเบา ๆ เขายอมเอนเอียงเอาหน้าถูมือกับมือของฉันอย่างเคลิบเคลิ้ม หึ “อ๊ะ! โทษนะ” ฉันแกล้งเอามือออกทันที “เราเห็นหน้าแดง ๆ เธอไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?” ฉันถามอย่างเป็นห่วง...ที่แค่แกล้งแสดงเท่านั้น “อ่อเอ่อ ไม่เป็นไรหรอก” “งั้นเราไปกันเถอะเราได้หนังสือครบแล้วอ่ะ” ฉันบอกก่อนจะเดินนำออกมาทันที ส่วนเขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นนั่นแหละจะเหม่ออะไรขนาดนั้นนะ หึ “อ่อยเก่งซะด้วย” กึก! เสียงแซวกวนประสาททำให้ขาของฉันชะงัก “...” ขวับ! ฉันหันไปมองตาขวาง “มองหน้าหาเรื่อง?” ยังกวนตีนไม่เลิก “เอาไปเก็บที่เดิม” พรึ่บ!! ฉันโยนหนังสือให้หยินมันเริ่มรำคาญละไอ้เวร! “เฮ้ย!!ใครเอามาก็เอาไปเก็บดิ!!” ในห้องสมุดแต่ยังแหกปากสถุนจริง ๆ เลย วันต่อมา... เมี๊ยววว~เมี๊ยววว~เมี๊ยววว~ “แล้วจะขึ้นไปทำไมนะ?” ฉันกำลังยืนมองแมวน้อยที่มันขึ้นไปเกาะอยู่บนต้นไม้และร้องอยู่นานสองนานแล้ว ฉันกำลังคิดหาวิธีเอามันลงมาอยู่แต่ผลสรุปก็คือฉันต้องขึ้นไปสินะ หมับ!! ฉันเริ่มปีนขึ้นไปบนต้นไม้และกอดแมวน้อยเอาไว้ สงสัยต้องเอาไปตรวจสุขภาพสักหน่อยเพราะว่าผอมและท้องป่องคงจะเป็นพยาธิแน่ ๆ “ขึ้นไปทำอะไรเหรอ?” นี่เขาตั้งใจตามฉันอยู่หรือเปล่านะ? “เก็บ...” ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะชูแมวให้อาโปดู “หึ แล้วขึ้นไปยังไงลงได้ไหมน่ะมาเราช่วย” เขาชูมือขึ้นมาเหมือนกับว่าจะให้ฉันกระโดดลงไปหาเขา “เอ่อ แน่ใจนะ?” ฉันลังเลนิดหน่อยเพราะมันก็สูงอยู่เหมือนกันแหละ “อืม ลงมาเลยไม่ต้องกลัวนะเดี๋ยวเรารับเอง” “ก็ได้...” พรึ่บ!!!ตุบ!! จุ๊บ! ฉันตั้งใจให้ปากของเราชนกันก็เล็งมาตั้งแต่ด้านบนแล้วนิ หึ “เอ่อ โทษนะ -////-” อาโปบอกอย่างเขินอาย ส่วนฉันก็แค่นิ่ง ๆ เท่านั้นก่อนจะลุกขึ้นทันทีปัดกระโปรงนิดหน่อยก่อนจะพบว่ากระโปรงของฉันมันขาดจนเห็นขาอ่อนขาว ๆ “....” “กระโปรงเธอ...” “ว้าย!” ฉันเห็นก่อนแล้วย่ะ!! “เดี๋ยวเอาเสื้อไปคุมก่อนนะ” เขาถอดเสื้อคุมตัวเองมาพันเอวให้ฉัน “ขอบใจนะเดี๋ยวเราซักมาคืนให้” ฉันบอกกับเขา “ไม่เป็นไรเธอเอาไปใช้เลยก็ได้นะ” เหมือนว่าเสื้อตัวนี้จะเป็นเสื้อประจำตัวเขานะทำไมให้กันง่าย ๆ แบบนี้ ฉันมองเห็นว่าเวลาใครทำน้ำหกใส่เขาจะโกรธมาก ๆ เลยแหละ “...” ฉันไม่ได้ตอบไป “ว่าแต่เธอจะเลี้ยงแมวตัวนั้นเหรอ?” “ยังไม่รู้สิ” เพราะฉันไม่ยังไม่อยากมีภาระคงจะต้องเอามันไปรักษาก่อนและประกาศหาบ้านให้มันนั่นแหละ “อืม งั้นเราดูแลให้ไหม?” “เราจะพามันไปหาหมอก่อนอ่ะ” ฉันบอกกับเขา “เหรองั้นถ้า...” “ไอ้อาโป!!” เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลุ่มเพื่อนของเขาเรียกและเดินเข้ามาซะก่อน “งั้นเราไปก่อนนะ” “เอ่อ เดี๋ยว...” ฉันไม่ฟังและเดินออกมาทันที “ไอ้อาโปมันมีอะไรน่าสนใจนักเหรอ?” แต่เหมือนว่าเส้นทางของฉันจะไม่ง่ายเพราะเซย์มายืนแอ๊คอยู่ตรงหน้ของฉัน “...” ฉันไม่ตอบและเดินผ่านไป “ฉันว่าฉันน่าสนใจกว่าเยอะนะทำไมเธอไม่ลองเปลี่ยนเป้าหมายมาหาฉันดูล่ะ?” ก็ฉันอยากแก้แค้นเขาและพ่อของเขา แล้วฉันจะยุ่งกับเขาทำไม -_-^^ “....” “กับมันละพูดจังที่ฉันนี่” “นายสนใจฉันงั้นสิ?” ฉันถามออกไปตรงเพราะดูจากการกระทำของเขาแล้วมันฟ้องแบบนั้น “ถ้าฉันบอกว่าสนใจล่ะ?” เขาเดินเข้ามาก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าของฉัน ฉันไม่ได้หลบแต่อย่างใด “ฉันก็จะบอกว่า...” “...ว่า?” “ไสหัวไป =_=”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more