SAY - JELLY 02 ลูกเตะ
1279 คำ
วันต่อมา...
มหาวิทยาลัย T
คณะสัตวแพทย์
ตึก! ตึก! ตึก!
“นั่นมันผู้หญิงเมื่อวานนิ”
“ที่แข่งเจ๊ตสกรีนชนะพี่เซย์ป่ะ?”
“นางเรียนที่นี่ด้วยเหรอไม่เห็นเคยเห็นเลย?”
“เด็กใหม่หรือเปล่า?”
“ปีหนึ่งอ่ะนะ?”
“...” ขวับ! ฉันหันไปมองกลุ่มที่กำลังพูดถึงฉันอยู่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปหรอกแค่รำคาญอยากให้เงียบปากสักหน่อย
ฉันมาที่เรียนในระดับชั้นปี 4 ของคณะสัตวแพทย์ ความจริงฉันเรียนจบแล้วมีใบรับรองเรียบร้อยเพียงแต่เพราะต้องกลับมาแก้แค้นเลยทำเรื่องย้ายซึ่งทั้งหมดคือของปลอมโดยได้หยางฝาแฝดของหยินเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด
ก๊อก ๆ
เมื่อมาถึงห้องเรียนฉันก็เคาะประตูนิดหน่อยเพราะเหมือนว่าจะได้ยินเสียงของอาจารย์มาถึงแล้ว
“เข้ามาได้” เสียงอนุญาตจากด้านในทำให้ฉันเปิดประตูเข้าไปทำให้คนในห้องหันมองฉันทันทีบางคนก็ทำหน้าตกใจเพราะว่าเรื่องของเมื่อวาน ไม่คิดเลยแหะว่าแค่ชนะผู้ชายคนนั้นได้จะเป็นที่จดจำขนาดนี้แล้วเขาคนนั้นละจะจำได้หรือเปล่า?
“ขออนุญาตค่ะ”
“เธอเป็นนักศึกษาที่ย้ายมาจากอังกฤษใช่ไหม?” อาจารย์หน้าห้องถามฉัน
“ค่ะ”
“เข้ามาสิแนะนำตัวกับเพื่อนหน่อย” ฉันเดินไปยืนหน้าห้องก่อนจะกวาดสายไปทั่วห้องก็พบกับ หยินที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เขาเรียนที่นี่อยู่ก่อนแล้วนั่นเอง
“สวัสดีฉันชื่อเยลลี่ =_=” ฉันแนะนำตัวเองแค่นั้น
“แค่นี้?”
“ค่ะ”
“อ่องั้นไปนั่งไปเถอะตรงไหนว่างก็นั่งได้เลยนะ” ฉันก้มหัวให้นิดหน่อยก่อนจะไปทางหยินที่มีที่ว่างอยู่ด้านหลังของเขา
“มานั่ง...” ฉันเดินผ่านเขาที่ขยับที่นั่งให้ฉัน
พรึ่บ!!
“ใจร้ายฉันอุตส่าห์แบ่งที่นั่งให้” เขาหน้างอนิดหน่อยแต่ฉันไม่ได้สนใจและหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ก่อนจะมองไปด้านหน้าที่อาจารย์เริ่มสอน
เมื่อวานนี้หลังจากที่แข่งชนะเจ๊ตสกรีนไปแล้วหยินก็ส่งข้อมูลของอาโปมาให้ฉัน และจากที่อ่านมาเขาใช้ชีวิตธรรมดาในมหาวิทยาลัยแต่เบื้องหลังก็เลวไม่ต่างจากพ่อเท่าไหร่นัก หน้ากากปลอม ๆ นั่นฉันอยากกระชากมันออกมาจัง
อันดันนายนั่นชอบผู้หญิงที่ดูเข้าถึงง่ายแสนดีหวานน่ารังแกเพราะว่ามันเป็นโรตจิตไง ฉันต้องพยายามเขาหาเขาแม้ว่าสไตร์ของฉันจะไม่เข้ากับเขาเลยก็ตาม แต่ว่านี่แหละจุดอ่อนอะไรที่ฉันไม่เคยทำฉันจะทำกับเขาแค่คนเดียว....
พักเที่ยง
เมื่อเรียนคาบแรกของวันเสร็จฉันก็เดินออกจากห้องเรียนไม่รอหยินที่เรียกตามหลังมา วันนี้ฉันมีจุดมุ่งหมายคือทำความรู้จักกับอาโปไง
“ลุงคะน้ำเปล่าหนึ่งขวด”
“สิบห้าบาทจ๊ะ” ฉันซื้อน้ำเสร็จก็เดินเข้าไปหาเป้าหมายทันทีจะทำอะไรต้องช้า ๆ แต่รวดเร็ว งงไหม? ถ้างงก็งงต่อไปเพราะไม่อธิบาย
พรึ่บ! ฉันเดินเข้ามากลางกลุ่มของเขาซึ่งมีนายเซย์นั่งอยู่ห่าง พวกเขาเป็นเรียนร่วมห้องเรียนอยู่กลุ่มเดียวกันแต่ไม่ได้สนิทกันมากมายอะไรและเหมือนทั้งคู่จะเป็นคู่แข่งกันในหลาย ๆ ด้านแต่ไม่ว่าด้านไหนอาโปก็จะเป็นลองของเซย์เสมอ
“ให้เราเหรอ?” อาโปถามเมื่อฉันส่งน้ำไปตรงหน้าของเขา
“อืม ขอบคุณเรื่องเมื่อวานที่ช่วยรับเราเอาไว้อ่ะ ถ้าไม่ได้นายเราคงล้มไปแล้ว” เป็นประโยคที่ยาวมากสำหรับวันนี้แต่ก็นะมันก็เป็นหนึ่งในแผนเหมือนกัน
“ไม่เป็นไรหรอกเราอยู่ใกล้เธอที่สุดนิ”
“ไม่อยากเป็นบุญคุณรับไปเถอะ”
“ขนาดนั้นเลยก็ได้ ขอบคุณแล้วกันนะ” หมับ! เขารับขวดน้ำเอาไว้แถมมือของเขายังจับมือของฉันไว้อีกขวดน้ำก็ยาวมันมาโดนมือฉันได้งงไหม หึ?
เหยื่อติดกับเร็วเกินไปหรือเปล่านะ?
เพราะฉันสวยเหรอ?
แต่ก็ไม่เถียงนะ หึ
“เราชื่ออาโปเธอล่ะ?” เขาหยิบขวดน้ำไปแล้วก่อนจะแนะนำตัวเอง
“เยลลี่เราพึ่งย้ายมาเรียนน่ะ”
“อ่อ ถึงว่าไม่เคยเห็นเลยเรียนอะไรเหรอ?”
“สัตวแพทย์...” กึก! ฉันกำลังตอบคำถามของอาโปอยู่แต่ฉันก็สามารถรับรู้สายตาของใครบางคนที่กำลังมองมาและเมื่อฉันหันไปก็พบว่าเซย์กำลังมองอยู่เช่นกัน เขามีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่านะ?
หรือว่าแค้นใจที่แพ้ฉันเมื่อวานถ้าจะไม่พอใจขนาดนั้นทำไมเมื่อไม่วานไม่เอาชนะฉันให้ได้ล่ะ?
“เยล...เยลลี่!”
“ฮะ! โทษทีนะ” ไม่ได้สิอย่างให้ใครมาทำลายสติ สมาธิของเธอเยลลี่
“ไม่เป็นไรเมื่อกี้มองไอ้เซย์เหรอ?”
“อืม เขามองก่อนน่ะ”
“บางทีไอ้เซย์มันอาจจะแค้นก็ได้นะปกติมันไม่เคยแพ้ใครน่ะ พอแพ้ครั้งแรกแถมยังเป็นผู้หญิงมันคงอายแหละ” เสี้ยมเก่งซะด้วย
“เหรอแบบนี้เราจะเป็นอะไรไหมอ่ะ?” ฉันถามเขาเสียงอ่อยเหมือนว่ากำลังกลัวนายเซย์อยู่
“ไม่รู้สิแต่ถ้ามันทำอะไรเยลลี่ก็มาบอกเราได้นะ” อวดเก่งทั้งที่ไม่เคยชนะเซย์ได้เลยสักครั้ง
“ได้สิ^^”
“เอ่อ อืม -//////-” นานยิ้ม ๆ ทีฉันก็แทบอยากอ้วกเหมือนกันแหะ
“งั้นเราไปก่อนพอดีมีเรียนบ่ายอ่ะ” ฉันบอกก่อนจะเดินออกมาโดยเดินผ่านโต๊ะของเซย์มา สายตาของเขาจับจ้องฉันตลอดเวลาเลย แม้ว่าบางครั้งเขาจะเหมือนไม่ได้มองถ้าเป็นคนธรรมดาคงรู้สึกไม่ได้หรอก
พรึ่บ!!
กึก! ฉันเดินออกมาจากโรงอาหารแต่ไม่รู้ตัวเลยว่าโดนเขาตามมาด้วยเร็วจังนะ
“....?” ฉันไม่ได้พูดอะไรแค่ทำหน้าสงสัยเท่านั้น
“เธอเป็นใคร?” เขาถามฉันแต่ฉันไม่จำเป็นต้องตอบเขา ไม่ใช่เรื่องต้องยุ่งและวุ่นวาย
“....”
“เป็นใบ้เหรอ?” เขาพูดพร้อมยื่นหน้ามาถามฉันคนตรงนหน้าฉันคือเซย์
“...”
“หรือเป็นพวกพูดน้อย เย็นชาอะไรแบบนั้น?”
“...”
“อืม ใช่สินะ” เขาพูดเองเออเอง
“....” พรึ่บ!! ฉันพยายามจะเดินหนีเขาแต่เขาก็ยังตามมาและขวางทางเดินของฉันเอาไว้
“เธอเป็นใครพยายามจะเขาหาไอ้อาโปเหรอ?” เขามันคนฉลาดอยู่นิ
“....”
“หรือว่าชอบมัน?”
“....”
“แต่ไม่หรอกเพราะหน้าตาเธอฉลาดเกินกว่าจะไปชอบคนอย่างมัน” อืม ยอมรับว่าฉลาดแต่เขา
“ไม่ควรเสือกของคนอื่นนะ -_-”
“ว้าว! พูดแล้วแหะแต่อ้าปาดทีก็...หมาซะเหลือเกินเนอะ^^” กวนตีน
นี่คือสิ่งที่ฉันรับรู้ได้จากเขา
“....”
“กลับมาเงียบอีกแล้วเธอนี่น่าสนใจดีนะ...แต่ตาต่ำไปหน่อยที่ไปยุ่งกับไอ้อาโป” เขาพูกหน้านิ่งเขาเองก็คงพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับอาโปบ้างแหละอย่างลืมสิว่าครอบครัวของเขาเป็นใคร
“ถอยไป”
“ม่ายยยยยยถอย....” ปัก!!! ทำหน้าตากวนตีนดีนักต้องโดนแบบนี้
ฉันแตะไปที่เป้ากางเกงของเขาอย่างแรง ก็บอกให้ถอยไม่ถอยเองนิ
“....”
“โอ๊ยยยย!!!เธอ!!!!”
“เรื่องฉันจัดการเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง...” ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านเขาออกมาไม่ได้สนใจว่าเขาจะนั่งทรมานเพราะลูกเตะของฉันขนาดไหน
- ผู้เขียน
