INTRO

646 คำ
ชายหาด บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด “พี่เซย์!!!!สู้ ๆ ค่า!!!” “อร๊ายยยย!!!พี่เซย์เท่สุด ๆ ไปเลย สุดยอดมากค่า!!!!!” ฉันยืนมองผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังแข่งขันเจ็ตสกรีนอย่างเมามันส์ ฉันนั่งมองมานานแล้วเขายังไม่แพ้เลยสักเกมเดียว แต่ก็ต้องยอมรับนั่นแหละว่าเขาเก่งและมีฝีมือจริง ๆ แถมยังแข็งแรงอีกต่างหากเพราะแข่งมาหลายเกมแล้วเขายังไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยหรือว่าพักเลย หรือเป็นเพราะเสียงกองเชียร์สาว ๆ ที่ทั้งเต้นและร้องเรียกให้กำลังเขา ถ้าฉันเป็นคู่แข่งของเขาคงหงุดหงิดน่าดูเลยแหละ “เหอะ!!” แต่เขาไม่ใช่คนที่ฉันต้องสนใจหรอก ฉันสนใจผู้ชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ในกลุ่มกองเชียร์นั่นเขาชื่ออาโปลูกชายของคนทรยศนั่นเอง เขาก็หน้าตาดีแต่ดูธรรมดาเกินไปถ้าอยู่ร่วมกับผู้ชายคนนั้น แต่เรื่องหน้าตาไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องสนใจหรอกเพราะสิ่งที่ฉันต้องสนใจคือการแก้แค้นเท่านั้น ฉันมองอาโปก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์กระดก พรึ่บ!!! “สวัสดีขอเบอร์หน่อยได้ไหม?” อยู่ ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งตรงข้ามฉันพร้อมกับส่งโทรศัพท์มาให้ “....” ฉันมองหน้าแต่ไม่พูดอะไร “คนสวยอย่าหยิ่งเลยนะพี่ขอดี ๆ” “....” ฉันไม่ตอบและมองออกไปที่การแข่งขันเจ๊ตสกรีนต่อ “เย็นชาซะด้วยแบบนี้พี่ชอบ...” หมับ! มันเอามือมาจับมือของฉัน ปัก!!โครม!!!ฉันใช้เท้าถีบเก้าอี้ที่มันนั่งจนหงายหลังไป “โอ๊ยยย!!เธอ!!!” หมับ!! มันลุกขึ้นมันและกระชากแขนของฉันอย่างแรงจนแดงไปหมด “....” ฉันมองหน้านิ่งเพราะว่าเริ่มไม่พอใจ “อยากเจ็บตัวใช่ไหมวะ?! คิดว่าสวยนักเหรอฮะ?!” “...ปล่อย” “เหอะ!!ชอบไอ้เซย์หรือไงเห็นมองอยู่นานแหละ” “เสือกทำไมสนิทกันเหรอ?” นี่เป็นประโยคแรกที่ฉันเอ่ยออกไป มันเป็นใครมายุ่งทำไมไม่ได้สนิทกันสักหน่อย “พออ้าปากก็ดี” “การที่ผู้หญิงเงียบแปลว่าปฏิเสธไงทำไมยังไม่ไสหัวไป ทำไมยังเสร่อมายุ่งทำไมต้องมากระชากแขนคนอื่นพ่อแม่ไม่สั่งสอนเหรอ?” ฉันมองหน้าก่อนถามออกไป “เธอ!!!” “ถ้าสั่งสอนคงไม่เป็นแบบนั้นหรอก” หมับ! เสียงดังจากด้านหลังและแรงกอดที่คอของฉัน “มึงเป็นใครวะ?” ไอ้คนขอเบอร์มันถาม “เป็นเพื่อนสนิทเพราะงั้นพวกมึงไสหัวไปได้แล้ว” ผู้ชายข้าง ๆ ตอบเขาคือหยิน ที่บอกว่าตัวเองเป็นเพื่อนของฉันทั้งที่ฉันไม่ได้นับว่าเขาเป็นเพื่อน =_= “เหอะ!!!” “ถ้าไม่อยากเจ็บก็ไปซะ...” แกร๊ด! หยินยกปืนขึ้นมาและจ่อหัวผู้ชายคนนั้น “ของ...” “ถ้าคิดว่าของปลอมก็ลองได้นะ” “ฝากไว้ก่อนเถอะมึง” คนนั้นรีบเดินออกไปทันทีแต่ปืนนั้นมันก็ของปลอมจริง ๆ นั่นแหละ ตาขาวขนาดนั้นยังกล้าปากดีอีก พรึ่บ! ฉันเอามือของหยินออกก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม เสียเวลาชะมัดเลย “ไปเล่นกันไหม?” “....” เงียบคือคำตอบ “เล่นเถอะฉันไปลงชื่อไว้แล้ว” หมายถึงแข่งเจ๊ตสกรีน “....” “นะเยลลี่นาน ๆ ทีจะได้เล่น” “ถ้าชนะแล้วได้อะไร?” ฉันถามเพราะถ้าต้องเหนื่อยมันต้องได้ประโยชน์ “อืม...ประวัติไอ้อาโปดีไหม?” “....” “อย่างละเอียด...แบบโคตรละเอียดเลย” “ดีล!” ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีหรือไม่รู้ประวัติของอาโปหรอกนะเพียงแต่อยากได้แบบโคตรละเอียดเท่านั้นในโลกนี้ไม่มีใครเก่งเรื่องข้อมูลเท่ากับหยินอีกแล้วแหละและที่สำคัญการจะเข้าหาใครสักหน่อยก็ควรสร้างภาพลักษณ์ที่จดจำหน่อยไม่ใช่เหรอ?
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม