หลังจากวันนั้นจู่หนิงหวงก็ขอเข้าเฝ้าเสด็จพ่อเพื่อปรึกษาในเรื่องที่คุยกับภรรยาเอาไว้
ห้องทรงงาน
“ถวายพระพรเสด็จพ่อ ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี” ร่างสูงสมส่วนในชุดสีดำปักลายพยัคฆ์ด้วยด้ายทองโค้งคำนับพระบิดาอย่างมีมารยาท
“ลมอะไรหอบเจ้าให้มาหาพ่อเป็นการส่วนตัวเล่า” จูเลี่ยงหวง (รัศมีที่ส่องสว่าง) ผู้เป็นถึงฮ่องเต้แห่งแคว้นเฉิงฮั่นเอ่ยเย้าบุตรชายอย่างอารมณ์ดี ตั้งแต่แต่งภรรยาเอกเข้าบ้านเขาก็แทบไม่ได้เห็นหน้าบุตรชายคนนี้เลย นอกจากตอนประชุมขุนนางตอนเช้าเท่านั้น
“เสด็จพ่อ” ดวงตาคมมองพระบิดาอย่างเหนื่อยใจ นิสัยชอบหยอกบรรดาลูกๆ เช่นนี้ไงเล่าเจ้าพวกนั้นถึงเผ่นหนีไม่มาเข้าเฝ้าบ่อยนัก บางครั้งก็เย้าเล่นขำขันธรรมดา แต่บางคราพระองค์ก็เอาความลับมาหยอกจนทำเอาอีกฝ่ายไปไม่เป็น เช่นวันงานล่าสัตว์ 2 ปีก่อน พระบิดาเอ่ยกลางวงสนทนาของบรรดาเชื้อพระวงศ์ว่า
‘อ่าว ลูกห้าก็มาด้วยหรือนี่ พ่อนึกว่าเจ้าจะยุ่
