โอโซนที่น่าสงสารโดนพี่แทคถีบตกโซฟาทันใด -0-; เพื่อเว้นช่องว่างให้นังบลูเบอร์รี่ได้หย่อนก้นงามๆ ลงนั่งแทรกกลางระหว่างเราด้วยท่วงท่าประดุจนางสาวไทย แกลาออกจากชมรมดาราศาสตร์ไปเป็นนางเอกละครเวทีเหมือนเดิมดีกว่าบลู รับรองรุ่ง
พอนั่งลงเรียบร้อยบลูก็หันมามองดุฉัน ก่อนหันกลับไปยิ้มหวานให้พี่แทคแล้วชวนกันคุยเรื่องดาวนั่นโน่นนี่กัน
“โอโซน ไปนอนบนห้องฉันกัน อย่าอยู่เป็นก้าง! ขวางความสุข... คนแถวนี้เลย”
โอโซนวิ่งนำฉันไปยังบันไดทันทีที่เอ่ยชวน และฉันเองก็ไม่ปรายตามองสองคนนั้นอีกเลยด้วยซ้ำ แต่ลุกเดินจ้ำตามโอโซนขึ้นไปบนห้องส่วนตัว แล้วกระโดดลงไปนอนกลิ้งบนเตียงพร้อมเจ้าหมายักษ์ด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์บอกไม่ถูก
กรี๊ดดดดดด หงุดหงิด!
“พิ้งค์ เฮ้! ตื่นได้แล้ว”
ฉันลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมองคนที่ยื่นหน้ามาจากทางด้านบนศีรษะ ก่อนพบว่าตัวเองนอนหงายเงิบพาดแขนกับคอโอโซนที่นอนผึ่งพุงอยู่ข้างๆ งืมๆ พี่แทคเข้ามาห้อ
