((เออ แล้วแกใช้โทรศัพท์บ้านเขาโทรมาหาฉันเนี่ย เจ้าของบ้านเขาไม่ว่าเอารึไง))
“ฉันแอบโทรอะ ตอนนี้เจ้าของบ้านทำกับข้าวอยู่ไม่รู้หรอก ^0^”
“(ฉันจะนับหนึ่งถึงสิบ! ถ้าเธอไม่เลิกผลาญเงินบ้านฉันแล้วลงมาถึงโต๊ะกินข้าว ก็เชิญออกไปหาข้าวเย็นกินเองได้เลย! แล้วถ้าให้ดีก็หาบ้านใหม่อยู่ไปเลยด้วย! หนึ่ง!--)”
แว้ก! ฉันยังโม้กับเพื่อนไม่ทันขาดคำ คุณพี่แทคกี้ก็(คง)ยกหูโทรศัพท์ชั้นล่างที่พ่วงสายถึงกันเรียกฉันลงไปกินข้าวแล้ว TOT หมอนั่นรู้ได้ไงฟะว่าฉันแอบใช้โทรศัพท์ เทพมาก! ใหม่ยังไม่รู้เลยนะว่าบ้านนี้มีผู้ชายวัยใกล้เคียงกับเราอยู่น่ะ แต่คงไม่มีเวลาอธิบายแล้วสินะ
“ใหม่! แค่นี้ก่อนนะแก”
“(สาม! สี่!)”
((อ... เออๆ ขอให้มีชีวิตอยู่ถึงพรุ่งนี้นะพิ้งค์ =_=))
ฉันไม่ได้ฟังหรอกว่าใหม่พูดอะไร เพราะต้องรีบวางสายโทรศัพท์แล้ววิ่งจี๋ออกจากห้องโดยมีโอโซนซอยสี่เท้าตาม อ๊าก! พี่แทคยืนกอดอกอยู่ข้างโทรศัพท์บ้านที่ห้องรั
