อ๊ะ! ใหม่กับสต็อปไงละ ฉันโทรขอความช่วยเหลือจากเพื่อนได้นี่นา พอคิดได้ดังนั้นฉันก็... มาพยายามนึกอีกทีว่าโทรศัพท์เนี่ย เอาไปซุกไว้ที่ไหน -_-; แต่ยังไม่ทันนึกออกประตูห้องก็เปิดผาง พร้อมการปรากฏตัวของคุณลูกชายเจ้าของบ้านที่ยิ้มแยกเขี้ยว ถือถ้วยอะไรสักอย่างที่ส่งกลิ่นสยองมาแต่ไกล
ฉันตักข้าวต้มใส่ปากอีกคำ โดยยังไม่ละสายตาจากคนที่เดินอาดๆ เข้ามาใกล้ เหอๆ ถึงจะรู้สึกว่าหมอนี่เป็นคนดี แต่ประสบการณ์ที่ถูกถีบออกไปนอนตากยุงเมื่อคืนนี้ก็ทำให้ฉันผวาอยู่ดีอะ พอเดินมาถึงพี่แทคก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาวางถ้วยที่มีฝาปิดแต่ยังส่งกลิ่นชวนอาเจียนนั้นไว้ข้างจานข้าวต้มกุ้งของฉันอย่างทะนุถนอม แล้วนั่งลงบนเตียงข้างกัน
“อิ่มรึยัง ฉันเอายามาให้”
“ยา? อย่าบอกนะว่าในถ้วยนั่นน่ะยา” กลิ่นชวนสลบขนาดนี้ฆ่าฉันให้ตายดีกว่าเหอะ
“ใช่สิ นี่ฉันต้มเองเลยนะ ยาหม้อสูตรโบราณแม่ฉันเคยใช้ให้ทำตอนเด็กๆ ตอนแม่ฉันเป็นโรคแบบเดียวกับเธ
