บทที่37 หึง
อบิเกลเลิกคิ้วขึ้นมองหน้านับดาวก่อนแล้วหันมามองหน้ามาวิน สองแขนเล็กสอดเข้าที่แขนของมาวินแล้วออกแรงดึงให้มาวินขยับเข้ามาหาตัวเองและมาวินก็ไม่ได้ว่าอะไรเขายอมขยับตามอย่างว่าง่ายด้วยซ้ำ
“หึ ฉันว่าวินเขาบอกเธอมากกว่านะที่ให้ขยับออกไปไกล ๆ สมองน้อย ๆ ของเธอคงคิดวิเคราะห์แยกแยะคำพูดง่าย ๆ ไม่ออกสินะ นี่ดูซะฉันกอดวินอยู่ขนาดนี้แล้วเขายังไม่เห็นว่าอะไรสักคำ” อบิเกลใช้สายตาสั่งให้นับดาวมองดูที่แขนของเธอกับมาวินที่คล้องกันอยู่แล้วเพิ่มความน่าหมั่นไส้ด้วยการซบใบหน้าสวยเข้าที่หัวไหล่หนาของมาวินอีก รอยยิ้มหวานที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันถูกส่งผ่านไปให้กับนับดาวเต็ม ๆ
“หึ” เสียงหัวเราะออกมาจากลำคอหนาพร้อมกับมุมปากที่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเหมือนกัน
“อุ๊ยย คนอะไรหน้าด้านหน้าทนโดนเขาบอกขนาดนี้แล้วยังทำเป็นไม่รู้ตัวอีกเนอะ” ริชชี่พูดแล้วกลั้นขำไปด้วย
“นี่เธอ” นับดาวยกมือขึ้นชี้หน้าริชชี่ด้วยอารมณ์
