ตอนที่ 2
1149 คำ
สักครู่ลัคณาจึงเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ทางเดินเข้าไปนั้นอยู่ด้านหลังของผับที่เสียงเพลงยังดังต่อเนื่องและไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมา แต่เมื่อใกล้จะถึงห้องน้ำหญิงเธอก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันและเห็นมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น หญิงสาวไม่ได้สนใจอะไรมากนักแต่เมื่อกำลังจะเดินผ่านคนสองสามคนที่ยืนอยู่ก็ต้องตกใจเมื่อมือของใครคนหนึ่งจับแขนของเธอไว้และรั้งเข้าไปจนชิดร่างสูงใหญ่โดยไม่ทันตั้งตัว
“นี่ไง...แฟนพี่...เห็นแล้วหรือยังล่ะพิมพ์พิณ...ดูให้ชัด ๆ ว่านี่น่ะแฟนพี่เอง!”
เสียงห้าวของคนที่ดึงลัคณาไปกอดไว้...ต้องเรียกว่า กอด นั่นเลยทีเดียวเพราะแขนของเขากระหวัดโอบไหล่บางของเธออย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ลัคณาตกใจทำอะไรไม่ถูกขณะเงยหน้าขึ้นมองคนคนนั้นที่เธอคิดว่าไม่รู้จักมักจี่แต่ถือวิสาสะกอดเธอจนแน่นก็ต้องตกใจเพราะเขาคือผู้ชายที่เธอกับอัญชัญพูดถึงเมื่อครู่
จอมทัพ...รุ่นพี่ปี่สี่ นักกีฬาตัวเต็งของมหาลัย!
แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อจากนั้นหญิงสาวก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่ยืนตรงข้าม
“ว๊าย! พี่แจ๊ค...อะไรกันเนี่ย นี่เหรอแฟนของพี่ ยัยแว่นหน้าจืดเนี่ยเหรอเป็นแฟนพี่ อย่ามาโกหกกันดีกว่า พี่ไม่มีวันเอาน้ำหน้าผู้หญิงอย่างนี้มาทำแฟนเด็ดขาด!”
หญิงสาวในชุดกระโปรงรัดรูปแถมสั้นเต่อสีชมพูซึ่งถูกเรียกว่า พิมพ์พิณ กรีดร้องใส่หน้าขณะที่ลัคณางงหนักจนอ้าปากค้าง ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่กอดเธอไว้ตอกกลับไปเสียงหนัก
“ก็เนี่ยล่ะแฟนพี่..พี่คบกับเธอมาตั้งนานแล้วแถมเราก็อยู่คอนโดห้องเดียวกันด้วย”
“กรี๊ดดดด....พี่จอมทัพ ทำไมทำกับพิมพ์อย่างนี้ล่ะ ไหนตอนแรกบอกว่าไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนไง”
เสียงกรี๊ดกร๊าดของอีกฝ่ายทำให้ลัคณาแหงนหน้ามองคนตัวสูงอีกที เขาน่ะไม่ผิดแน่ จอมทัพ...รุ่นพี่ปีสี่ที่อัญชัญพูดถึงเมื่อครู่ เธอตัวแข็งเหมือนหินและมือเย็นเพราะยังงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น พอตั้งสติได้และกำลังจะอ้าปากพูดก็ต้องชะงักค้างเมื่อจอมทัพก้มลงมาหาและจูบแก้มดังฟอด
“กรี๊ด!!!”
เสียงกรีดร้องดังลั่นทำให้ลัคณาตกใจยืนตัวสั่นและพลอยทำให้คนที่เดินผ่านหันมามองด้วยแต่ก็ดูเหมือนพิมพ์พิณจะไม่ยอมลดละเพราะตอนนี้เธอโกรธจัดจนหน้าแดงก่ำและทำท่าจะเข้ามาผลักลัคณาซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่แต่ต้องตกกระไดพลอยโจนไปกับจอมทัพที่กอดรัดเธอไว้แน่นและทำท่าปกป้องไม่ยอมให้ถูกทำร้าย เขาดันตัวเธอไปไว้ข้างหลัง ลัคณาได้ยินเสียงพิมพ์พิณด่าทอดังลั่น
“บ้า! บ้าที่สุดเลย นี่พี่แจ็คหน้ามืดตามัวไปหลงรักนังผู้หญิงหน้าจืดแว่นหนานี่ได้ยังไง พี่แจ็คน่ะเพี้ยนไปแล้ว”
“พี่ไม่ได้เพี้ยนนะ นี่ล่ะแฟนตัวจริงของพี่”
“แล้วที่ผ่านมามันหมายความว่ายังไง พี่แจ็คคบพิมพ์เล่น ๆ อย่างนั้นเหรอคะ ไม่เคยมีใครทำกับดาวมหาลัยอย่างพิมพ์แบบนี้มาก่อนเลยนะ”
ใช่...พิมพ์พิณเป็นดาวมหาลัย สาวสวยที่ใคร ๆ ต่างรู้จัก! โอย...ตายแล้ว...นี่มันเรื่องอะไรกัน เธอถูกดึงเข้ามาพัวพันกับคนเหล่านี้ด้วยเรื่องอะไรกันแน่ ลัคณานึกในใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าเธอเดินผ่านมาปะเหมาะกับจังหวะที่จอมทัพหาเรื่องจะปฏิเสธผู้หญิงคนนี้พอดี นี่มันวันอะไรกันนี่ มาเที่ยวผับครั้งแรกก็งานเข้าซะแล้ว ลัคณาเยี่ยมหน้าจากเบื้องหลังของจอมทัพก็เห็นพิมพ์พิณยืนหน้าแดงตาแดง ข้างหลังสาวสวยดาวมหาลัยมีเพื่อนของเจ้าหล่อนยืนอยู่ด้วยอีกสองคน สักครู่จอมทัพก็ตอบกลับไปว่า
“พี่ก็บอกพิมพ์ไปแล้วนี่ว่าเราคบกันแบบไม่มีอะไรผูกพัน ที่สำคัญเราสองคนยังไม่เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ”
“แต่พี่หลอกพิมพ์ หลอกให้พิมพ์รักพี่แล้วตีตัวออกห่าง พิมพ์ไม่ยอมจริง ๆ นะที่พี่แจ็คมาทำกับพิมพ์อย่างนี้ มันเสียภาพลักษณ์ของผู้หญิงที่หนุ่มทั้งมหาลัยจับจ้อง พี่แจ็คไม่รู้รึไงว่าตัวเองโชคดีขนาดไหนที่ได้พิมพ์เป็นแฟน”
จอมทัพส่ายหน้าและหันไปดึงแขนลัคณาโอบเธอไว้ข้างตัวอีกหน
“พี่ไม่ได้คิดอะไรอย่างนั้น เราแค่พูดคุยกันไปไหนด้วยกันก็จริงแต่พี่ก็มีสิทธ์ที่จะมีตัวจริงนี่ไม่ใช่เหรอ...พี่จะกลับละ...ที่รัก...เรากลับคอนโดกันเถอะ”
โดยไม่ทันตั้งตัวและไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรเลยร่างบางก็ถูกดึงมือให้เดินตัวปลิวตามร่างสูงใหญ่ออกไปทิ้งไว้ให้ดาวมหาลัยส่งเสียงกรี๊ด ๆ อยู่ข้างหลัง เมื่อไปถึงรถสปอร์ตลัคณาก็รีบเบรคจอมทัพด้วยการดึงแขนเขาไว้และท้วงขึ้น
“พะ...พี่คะ...ดะ...เดี๋ยวค่ะ...เดี๋ยว!”
พอได้ยินเสียงร้องของหญิงสาวและเธอขืนตัวดึงดันจึงทำให้จอมทัพพลอยต้องหยุดตามและหันกลับมา แต่จังหวะที่เขาเอี้ยวตัวกลับนั่นเองทำให้ลัคณาชนกับอกเขาอย่างจัง เธอกำลังจะดเซล้มดีที่เขาคว้าตัวไว้ได้เสียก่อน จอมทัพกอดเธอไว้แน่นและจ้องผ่านแว่นหนาเข้าไปในดวงตาสุกสกาวของหญิงสาวที่ก็มองเขาด้วยความตื่นตะลึง
นี่น่ะหรือจอมทัพ...รุ่นพี่ปีสี่ลูกเสี้ยวไทยอเมริกันเกาหลี พอได้เห็นหน้าชัด ๆ ถึงได้รู้ว่ามันเป็นอย่างที่เพื่อนสนิทของเธพูดไว้จริง ๆ ก็เยขาทั้งสมาร์ทและอะไรจะหล่อเหลาปานนี้อย่างที่อัญชัญเพื่อนของเธอโฆษณาไว้ ไม่น่าเชื่อว่าใบหน้าคร้ามเข้มจะสะกดสายตาของหญิงสาวให้จ้องมองเขาด้วยความตกตื่นได้ ใบหน้าของเขาเข้มคมและหมดจด มันประทับลงในความรู้สึกของหญิงสาวนับแต่วินาทีแรกที่เห็นในมหาวิทยาลัย ใช่...เธอแอบปลื้มเขาและตกอยู่ในอาการตะลึงงันไปชั่วขณะก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดขึ้น
“เอ้อ...เอ้อ...เข้าไปในรถฉันก่อนเถอะ...แล้วเดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง”
“พะ...พี่คะ...อุ๊ย!”
- ผู้เขียน
