บทที่ 8
“คงทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องรอให้ฝนหยุดเสียก่อน”
“ถ้าอย่างนั้นคนอื่นคงเป็นห่วงเราแย่”
“แล้วตอนนี้เธอไม่ห่วงตัวเองเหรอ ลัคกี้”
เสียงห้าวทุ้มต่ำลง จอมทัพโน้มใบหน้าลงไปใกล้ใบหน้าสวยจัดตอนที่หล่อนไม่สวมแว่นตาซึ่งทุกครั้งมันทำให้เขาหักห้ามใจแทบไม่ไหว น่าประหลาดนัก ทั้งที่ความสวยของลัคณาไม่ใช่ความงามถึงขนาดบาดจิตบาดใจแต่เขากลับอ่อนไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้หญิงสาว
เสียงลมหายใจผะผ่าวของเขาราดรดบนแก้มสีระเรื่อจนร่างบางสั่นสะท้าน ไม่ใช่เพราะความเหน็บหนาวแต่เป็นเพราะหล่อนกำลังจะขาดความยับยั้งตัวเองอีกครั้งเวลาอยู่ใกล้ชิดจอมทัพ ใบหน้าของหนุ่มลูกครึ่งไทย อเมริกัน เกาหลีอาบด้วยเสน่ห์ลุ่มลึกและชวนค้นหา นัยน์ตาคู่นั้นสะท้อนความอ่อนหวานออกมาช่างแตกต่างไปจากเวลาก่อนหน้าที่เขามีแต่อารมณ์กราดกเรี้ยว ลัคณากลืนน้ำลายลงลึกในลำคอแห้งผาก
“พี่แจ็ค...”
“ลัคกี้...ทำไมเราถึงต้อง...”
เขาพูดไม่ทันจบ
