ตอนที่ 2 เฮียหอมแก้มเราได้มั้ย
1344 คำ
ละลายรัก(นายสุดโหด)
(เหตุการณ์ในอดีตเมื่อสิบสองปีที่แล้ว)
#ณะ บ้านคิมหันต์ หรือ(คฤหาสน์)
บริเวณศาลาสวนหย่อมข้างรั้วหน้าบ้าน มีนักศึกษาชายหนุ่มสี่คนนั่งทำงานกลุ่มอยู่
"ไอรบมึงรีบทำดิ้! มัวแต่แชทคุยกับสาวอยู่นั่นแหละ" คิมหันต์บ่นนักรบที่ไม่ยอมทำงานกลุ่มที่พวกเขาแบ่งให้เป็นหน้าที่ส่วนที่นักรบต้องทำ
"เออ แป็บนึง มึงก็ทำส่วนของมึงไปสิ" นักรบพูดโดยไม่เงยหน้าจากโทรศัพท์ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์อย่างเดียว
ปึก!
เป็นเสียงโยนกระดาษงานกลุ่มหลายแผ่นลงกลางโต๊ะที่พวกเขาสี่คนนั่งอยู่
"เชี้ย! ทำเสร็จแล้วเหรอวะ" นักรบเงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วอุทานขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกคนโยนงานกลุ่มลงกลางโต๊ะประหนึ่งว่าทำเสร็จแล้ว
พรึ่บ!
คนที่โยนกระดาษงานกลุ่มลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไปจากบริเวณศาลาที่พวกเขานั่งอยู่ทันที
"หึ สงสัยตอนเกิดคงไม่ได้เอาปากมาจากท้องแม่มันด้วย" เหมราชบ่นตามหลังรามสรูที่ทำงานกลุ่มเสร็จก็เดินออกไปไม่บอกไม่กล่าว
จากนั้นพวกเขาที่เหลือทั้งสามคนจึงทำรายงานกลุ่มกันต่อ และรามสรูก็เดินกลับมารวมกลุ่มกับเพื่อนในเวลาต่อมา
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
16:05 น.
"เฮียขา~" เป็นเสียงเด็กสาวผมเปียสองข้างวัยเจ็ดขวบที่กลับมาจากโรงเรียนแล้วเห็นว่าพี่ชายของตัวเองอยู่ที่ศาลา เธอจึงรีบส่งกระเป๋านักเรียนให้แม่บ้านที่มารอรับใช้ จากนั้นก็วิ่งไปหาพี่ชายทันที
"เฮียคิม นี่ใครเหรอคะ" เมื่อมาถึงศาลาแล้วมายืนอยู่ข้างคนเป็นพี่ชายแท้ๆ เด็กสาวในชุดนักเรียนประถมจึงเอ่ยถามพี่ชายตัวเองไปทันที
"เพื่อนเฮียเอง กลับมาจากโรงเรียนหิวมั้ย อ่ะนี่ขนม กินรองท้องก่อน" คิมหันต์พูดพลางยื่นจานขนมให้น้องสาวตัวเอง
"สวัสดีค่ะเฮียๆ....ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวพนมมือไหว้ชายหนุ่มทั้งสามที่เป็นเพื่อนพี่ชายของเธอ แล้วเอ่ยขอบคุณพี่ชายในประโยคหลังด้วยรอยยิ้มสดใสแล้วรับจานขนมมา จากนั้นก็มานั่งลงข้างเหมราชเพราะเป็นเก้าอี้ไม้ตัวยาว ซึ่งพี่ชายของเธอนั่งเก้าอี้เดียวตรงหัวโต๊ะ เธอจึงต้องมานั่งข้างเหมราชที่มันว่างอยู่จากนั้นก็กินขนมคุกกี้ในจานที่พี่ชายให้มาอย่างเอร็ดอร่อย
"น้องไอคิมเหรอเรา ชื่ออะไรล่ะ" เหมราชถามเด็กสาวเพราะรู้มาว่าเพื่อนตัวเองมีน้องสาวเล็กๆอยู่คนหนึ่งแต่เขาไม่เคยเจอ ซึ่งน่าจะเป็นเด็กสาวที่นั่งข้างเขานี่แหละ
"ค่ะ ชื่อน้องคัพเค้ก แล้วเฮียสุดหล่อชื่ออะไรคะ" เด็กสาวหันมาตอบด้วยรอยยิ้มแล้วถามกลับเหมราชในประโยคหลัง ในมือก็ถือคุกกี้ที่กินอยู่
"ปากหวานซะด้วย~ พี่ชื่อนักรบนะ นี่ไอราม ส่วนคนที่นั่งข้างเราหนะไอเหม" เป็นนักรบพูดขึ้นแทนด้วยรอยยิ้มเอ็นดูเด็กสาว
คัพเค้กหันไปยิ้มให้นักรบและรามสรูที่นั่งฝั่งตรงข้ามเธอแล้วพยักหน้ารับรู้ จากนั้นก็กินขนมของตัวเองต่อ
เหมราชที่ได้แต่มองเด็กสาวกินสลับกับทำงานกลุ่มของตัวเอง เขารู้สึกถูกชะตากับเด็กสาวคนนี้เหลือเกินทั้งๆที่เขาเป็นคนไม่ชอบเด็กเพราะรู้สึกว่าเด็กมันน่ารำคาญ
"เฮียเหมขา~ หนูนั่งตักเฮียได้มั้ย นั่งตรงนี้หนูปวดก้น" เด็กสาวพูดพลางทำตาปริบๆอย่างที่เคยชอบอ้อนพี่ชายตัวเอง
"มานั่งตักเฮียมา" คิมหันต์พูดขึ้น เขาไม่ได้คิดอะไรในทางไม่ดีแต่เพราะรู้ว่าเพื่อนไม่ชอบเด็ก กลัวว่าเพื่อนจะรำคาญน้องสาวตัวเอง
"ได้ครับ มาสิ" เหมราชพูดพร้อมเอี้ยวตัวหันไปทางเด็กสาวแล้วอ้าแขนออกเล็กน้อยเพื่อให้เด็กสาวขึ้นมานั่งบนตักแกร่งของเขา
ได้ยินดั่งนั้นเด็กสาวก็ยิ้มดีใจแก้มแทบปริ แล้วขยับดุ๊กดิ๊กขึ้นมานั่งบนหน้าขาหรือตักแกร่งของเขาในท่าหันข้าง มือเล็กข้างหนึ่งกอดจานขนมแนบตัว อีกข้างก็ป้อนขนมเข้าปากตัวเอง
เหมราชมองเด็กสาวที่นั่งบนตักแกร่งของตัวเองอย่างเอ็นดู ตัวเธอเล็กนิดเดียวศรีษะเล็กอยู่แค่ใต้ลาวนมของเขา จากนั้นก็ยื่นแขนแกร่งสองข้างกักเด็กสาวไว้แล้วทำงานกลุ่มของตัวเองต่อ
คิมหันต์กับนักรบมองมาที่เพื่อนตัวเองกับเด็กสาวอย่างอึ้งๆ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนไม่ชอบเด็กหรือถึงขั้นเกลียดเด็กด้วยซ้ำ ส่วนรามสูรก็มองด้วยใบหน้าเรียบนิ่งตามแบบฉบับคนเย็นชาอย่างเขา
จากนั้นรามสูรก็กลับบ้านไปโดยไม่บอกไม่กล่าวเหมือนเดิมเพราะทำงานของตัวเองเสร็จนานแล้ว ส่วนนักรบก็ขอตัวเอางานกลุ่มส่วนของตัวเองไปทำต่อที่บ้าน คิมหันต์ก็เลี่ยงไปคุยโทรศัพท์อีกด้านของบ้านเพราะมีปลายสายโทรเข้ามา จะเหลือก็แต่เหมราชกับเด็กสาวที่นั่งอยู่บนตักแกร่งเคี้ยวขนมในปากตุ่ยๆอย่างเอร็ดอร่อยกินโดยไม่สนใจอะไร
"อร่อยมั้ย" เหมราชวางมือจากปากกาและกระดาษมาจับเอวเด็กสาวไว้แทน แล้วถามเธอด้วยน้ำเสียงปกติ
"อร่อยค่ะ" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยรอยยิ้มสดใส แล้วกินขนมที่เหลืออยู่ในจานประมาณสองชิ้นต่อ
เหมราชมองเด็กสาวอย่างเอ็นดู นึกหมั่นเขี้ยวแก้มขาวอมชมพูเนียนๆและปากน้อยๆที่เคี้ยวขนมอยู่
"เฮียหอมแก้มเราได้มั้ย" เขาถามหยั่งเชิง มองเด็กสาวอย่างรอลุ้นว่าเธอจะอนุญาตมั้ย
"ได้ค่ะ แต่อย่าเอาตอหนวดยีแก้มน้องเค้กแบบที่คุณพ่อกับเฮียๆชอบทำนะ มันคันแล้วก็แสบด้วย" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาพูดกับเขาตามประสาเด็กพร้อมวางจานขนมไว้บนตักตัวเองแล้วยกมือเล็กสองข้างทำท่าทำทางลูบแก้มตัวเองไปด้วย
เห็นดั่งนั้นเหมราชนึกเอ็นดูเด็กสาวเข้าไปอีก และไม่รอช้าเขาโน้มใบหน้าหล่อเข้มลงมาใช้กึ่งปากกึ่งจมูกจัดการหอมแก้มเด็กสาวไปข้างละหนึ่งฟอดเต็มๆปอดทันที
ฟอด~ ฟอด~
"เป็นไงคะ แก้มน้องเค้กหอมและนุ่มมั้ย" เด็กสาวถามด้วยรอยยิ้มใสซื่อตามประสาเด็ก
"อืม หอมและนุ่มมาก แต่ห้ามให้ผู้ชายคนอื่นหอมแก้มแบบนี้นะ" เหมราชตอบเด็กสาวด้วยรอยยิ้มเอ็นดูและไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือน เพราะเขากลัวว่าเด็กสาวจะอนุญาตให้ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อกับพี่แท้ๆเหมือนเขาหอมแก้มอีก
"น้องเค้กรู้ค่ะ คุณพ่อกับเฮียๆบอกตลอดเลย" เด็กสาวพูดอย่างใสซื่อ
"รู้แล้วทำไมถึงให้เฮียหอมล่ะ" เหมราชรู้สึกไม่ค่อยพอใจขึ้นมากับคำพูดของเด็กสาว เพราะเขากลัวว่าเธอจะให้คนอื่นหอมเธอแบบที่เขาหอมด้วย ซึ่งมันไม่ควรจะเป็นแบบนั้นเพราะเธอยังเด็ก
"ก็เฮียเหมเป็นเพื่อนกับเฮียคิม เฮียเหมก็เหมือนเป็นเฮียของน้องเค้กหนิคะ" เด็กสาวตอบอย่างไร้เดียงสาด้วยรอยยิ้มใสซื่อ
"เฮ้อ~" เหมราชถอนหายใจอย่างปลงตก เด็กก็คือเด็กเข้าใจอะไรยากไปเสียหมด
"ฟังนะ ห้ามให้ผู้ชายคนไหนหอมแก้มหรือแตะเนื้อต้องตัวเราเด็ดขาด นอกจากพ่อกับเฮียๆของเค้กจริงๆเท่านั้น ส่วนเฮียถือว่าเป็นข้อยกเว้นแล้วกัน" เหมราชพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังประหนึ่งเป็นคำสั่ง
"ค่ะ" เด็กสาวพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจทันทีด้วยรอยยิ้มสดใส
- ผู้เขียน
