“ห๊ะ จะบ้าหรอ จะนอนไปได้ยังไงที่นี่มีห้องนอนห้องเดียว”
“นอนโซฟาก็ได้ ขอผ้าห่มแค่ผืนเดียว”
คนได้คืบจะเอาศอกเอ่ยต่อรอง อย่างน้อยๆ ได้นอนเฝ้าหน้าห้องของเธอก็ยังดี
“คุณ ฉันเพิ่งย้ายมาอยู่ มีชุดเครื่องนอนแค่ชุดเดียว ไม่มีผ้าห่มให้คุณหรอกนะ”
เขาปิดปากหาวหวอดๆ ดวงตาแดงก่ำหรี่ปรืออย่างคนที่ง่วงถึงที่สุดจนเธอใจอ่อน เธอหันซ้ายหันขวาเพื่อหาอะไรมาทดแทนผ้าห่มให้เขาแต่ก็ไม่มีสักอย่าง
“ผมง่วงมาก ขับรถไม่ไหวจริงๆ”
“ฉันรู้ค่ะ แต่ไม่มีผ้าห่มให้คุณ คุณนอนได้ไหม”
“ผมแพ้อากาศ ไม่งั้นเป็นไข้หวัดแน่นอน แต่ถ้าปิดแอร์
ผมจะหายใจไม่ออกทันที”
โอย ตาย พ่อลูกคุณหนู ขี้โรคเสียด้วย ท่าทางไม่น่าจะ
ขี้โรคนะ ตัวก็ออกจะใหญ่ ล่ำก็ล่ำ ซิกแพคอย่างแน่น ไหนจะแข็งแรงทรงพลังอย่างกับม้าศึก เอาอะไรมาขี้โรคก่อน
“คุณโกหกหรือเปล่าเนี่ย”
“โทรถามแม่ผมได้ แต่ตอนนี้ที่บ้านคงหลับกันหมดแล้ว
นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะคุณ”
เธอมองดวง
