ตอนที่ 8 คู่แข่ง
2163 คำ
เขาได้รับเชิญให้หอบหิ้วข้าวของมาส่งเธอถึงห้องชุดสุดหรูที่มีขนาดกว้างขวาง จัดแบ่งเป็นสัดส่วนสวยงาม เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนให้เขาเอาสมบัติบ้าของเธอไปวางไว้ที่ข้างเตียงหลังใหญ่ที่มีผ้าปูที่นอนสีชมพูหวาน หวานเหมือนเธอเมื่อคืนนี้ไม่มีผิด
“ขอบคุณมากค่ะ คุณกลับไปได้แล้ว เจอกันที่ทำงานพรุ่งนี้นะคะ”
“ใช้เสร็จก็ถีบหัวส่งเลยหรือไง น้ำใจมีไหม คนหิวจะตายอยู่แล้ว”
เขาถอดเสื้อสูทออกทิ้งกองบนที่นอนของเธอ พร้อมกับเดินพับแขนเสื้อออกไปที่ห้องครัวอย่างถือวิสาสะ ทำให้คนตัวบางต้องรีบวิ่งตามออกไป
“คุณตุลา จะทำอะไรคะ”
“ก็ผมหิว จะดูว่าในตู้เย็นคุณมีของสดอะไรไหม จะได้ให้คุณทำกับข้าวให้กินไง”
เธอมองจ้องเขาตาโต ปากอวบอิ่มสีสดอ้าน้อยๆ อย่างไม่รู้ว่าจะตอบโต้คนหน้ามึนได้อย่างไร แต่มันกลับโคตรน่ารักในสายตาของเขา
“ทำหน้าแบบนี้ อย่าบอกนะ ว่าทำกับข้าวไม่เป็นอ่ะ นี่แม่จะเอาผู้หญิงที่ไม่เป็นแม่ศรีเรือนมาเป็นเมียผมจริงๆ หรือเนี่ย”
“ฉันทำเป็น แต่ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาวันแรก ไม่มีของสดหรอกค่ะ พรุ่งนี้เย็นถึงจะแวะซูเปอร์ซื้อของสดและอาหารเข้าห้อง วันนี้ไม่มีอะไรให้กิน คุณกลับไปก่อนเถอะ”
แก้วกัญญาตอบกลับอย่างรวดเร็ว เรื่องอะไรมาหาว่าคุณหนูแก้วกัญญา ทำอาหารไม่เป็น ไม่มีความเป็นแม่ศรีเรือน ไม่เหมาะที่จะเป็นภรรยาใคร ผิดแล้ว เธอนี่แหละแม่ศรีเรือนตัวจริง ทำเป็นทุกอย่าง และมีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะออกเรือน เพียงแต่เธอไม่อยากออกเท่านั้นเอง
“โอเค งั้นพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปซูเปอร์ ซื้อของสดเข้าห้อง แล้วจะรอชิมกับข้าวฝีมือคุณ ว่ามันจะอร่อยแค่ไหน จะทำเป็นจริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้”
ดวงตาที่เบิกโตอยู่แล้ว โตขึ้นกว่าเก่าอีกเท่าตัวกับคำพูดตีมึนของเขา อะไรกัน เธอจะทำอาหารเป็นหรือไม่เป็น มันก็ไม่น่าเกี่ยวกับเขานี่นา หรือถ้าบอกว่าไม่อยากแต่งกับผู้หญิงที่ไม่เป็นแม่ศรีเรือน แล้วจะมีแม่บ้านไว้ทำไมเยอะแยะถ้าเราต้องมาทำอาหารเองทุกมื้อ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“เกี่ยวอะไรกับคุณคะ คุณว่างนักหรือไงถึงจะมาจ้องจับผิดฉัน”
“ก็ถ้าคุณมีคุณสมบัติไม่เหมาะสม ผมจะได้บอกแม่ได้ไง ว่าคุณไม่เหมาะจะเอามาทำเมีย”
“ป้าเกศรู้ดีอยู่แล้วค่ะ ว่าฉันเป็นแบบไหน คุณไม่ต้องเสียเวลาหรอก เอาเวลาไปล่าเหยื่อของคุณดีกว่า ชอบไม่ใช่หรอเรื่องแบบนั้น”
“หึ ไอ้นุของคุณก็ชอบเหมือนกันนั่นแหละ คืนๆ นึง มันล่าได้เป็นกระบุง นอนกันยั้วเยี้ยเต็มเตียง”
“อิจฉาเขาหรอคะ ที่เขาทั้งหล่อ ทั้งคารมดี จนสาวๆ ติดใจ ไม่เหมือนคุณ”
“ทำไม ผมมันทำไม ผมมันไม่ดีตรงไหน”
คนตัวโตสาวเท้าเข้าหาเธอจนชนกับขอบโต๊ะอาหาร หนีไปไหนต่อไม่ได้ เขาจึงอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะตัวนั้นแล้ววางมือกับโต๊ะคร่อมร่างเธอเอาไว้ ก่อนจะแทรกกายเข้าไปยืนอยู่กลางระหว่างขาของเธอ ทำให้เดรสกระโปรงพอดีตัวถลกล่นขึ้นไปกองอยู่ที่สะโพก
“คะ คุณ ทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ”
“ตอบมา ว่าผมไม่ดีตรงไหน”
เธอยกมือขึ้นดันหน้าอกของเขาเอาไว้ ไม่ให้เขาเอนตัวมาใกล้เธอกว่านี้ เพราะเท่านี้เธอก็ต้องเอนหนีเขาจนแทบจะหงายหลังล้มลงนอนบนโต๊ะอยู่รอมร่อ
“จะไปรู้หรอ เราไม่ได้รู้จักกันนี่คะ แต่ฉันรู้จักพี่นุ ฉันถึงรู้ว่าเขาหล่อและคารมดี”
“หึ หลงรูป เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้ หัดใจแตกแต่เด็กหรอ”
เขาก้มลงสูดกลิ่นหอมที่ซอกคอของเธอ ทำให้เธอต้องย่นคอหนีเป็นพัลวัน แถมยังขยับลำตัวท่อนล่างเข้ามาจนชิดกับท่อนล่างของเธอที่ตอนนี้กระโปรงถลกเลิกไปถึงไหนๆ
“อุ๊ย คุณ ถอยไปนะ”
“ทำไมต้องถอย”
“มะ มันชิดกันไง”
“อะไรชิดกัน อ๋อ ลูกสาวของคุณ ชิดกับลูกชายของผมหรอ”
พูดจบก็ดันเป้าตุงๆ ที่ภายในมันกำลังเหยียดขยายใหญ่โตเข้าแนบชิดถูไถกับเนินเนื้อและกลีบดอกไม้ของเธอผ่านกางเกงในผ้าลูกไม้สีดำ มือใหญ่ข้างหนึ่งจับบั้นท้ายของเธอไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ส่วนอีกมือก็ยังใช้ยันพื้นโต๊ะเอาไว้เหมือนเดิม
“ขะ คุณ อย่านะ”
“อย่าอะไรครับ รู้หรอว่าผมจะทำอะไรคุณ บนโต๊ะอาหาร”
เขาก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่าชิดใบหูเธอ ขนอ่อนในกายสาวลุกตั้งชูชันจนเขาสังเกตเห็น จึงละริมฝีปากไปกดจูบเบาๆ ที่หัวไหล่บอบบางของเธอหลายครั้ง แต่ยิ่งจูบ ขนของเธอยิ่งลุก ตัวของเธอยิ่งสั่น จนเขาต้องอมยิ้มชอบใจกับปฏิกิริยาแสนน่ารักของเธอ
“คุณตุลา อย่าค่ะ”
“อืมมม ลูกแก้ว”
จมูกโด่งวนเวียนลากไล้อยู่ที่ลาดไหล่และต้นแขนบอบบางของเธอ ซิปด้านหลังของชุดเดรสตัวสวยถูกเขารูดลงมาจนสุดราง ก่อนจะดึงชุดที่แสนเกะกะนั้นออกโยนทิ้งที่พื้นห้อง
เธอยกมือขึ้นมาปิดทรวงอกภายใต้บราลูกไม้สีดำแสนเซ็กซี่ทันที คืนนี้เธอไม่ได้เมา และไม่ได้ต้องการประชดชีวิตด้วยการทำเรื่องบ้าๆ อีก เพราะดูสิ ขนาดเธอจะประชดนอนกับคนแปลกหน้า ผู้ชายที่โยกขย่มเธออย่างเอาเป็นเอาตายทั้งคืนคนนั้น ยังคือคนๆ เดียวกับผู้ชายที่เธอต้องแต่งงานด้วยเลย มันไม่มีอะไรเป็นใจสักอย่าง
“อย่าทำค่ะ ฉันไม่เต็มใจนอนกับคุณอีกแล้ว”
“ลูกแก้ว...”
เขากดหน้าลงที่บ่าของเธอ หอบหายใจฟืดฟาดราวกับต้องการข่มกลั้นอารมณ์อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะอุ้มเธอเดินหายเข้าห้องนอนไป
“ผมขอโทษ”
เขาวางเธอลงบนเตียงแล้วเดินออกมาจากห้องของเธออย่างรวดเร็ว เพราะขืนช้ากว่านี้ หรือแม้แต่จะหันกลับไปมองเรือนร่างงดงามเย้ายวนของเธอ เขาต้องถอดกางเกงลง แล้วขึ้นไปนอนจ้วงแทงเธอไม่ยั้งแบบเมื่อคืนนี้แน่ๆ
แก้วกัญญานอนกะพริบตาปริบๆ ยังสับสนไม่หายว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับเธอ เถียงกันอีท่าไหนทำไมมันมาจบลงที่เตียงได้ ดีนะที่เขาแค่อุ้มพาเธอมาทิ้งเอาไว้ ถ้าเขาตามขึ้นมานอนทับเธอแบบเมื่อคืนล่ะก็ ไม่มีทางเลยที่คนอ่อนด้อยประสบการณ์อย่างเธอจะปฏิเสธเขาได้ เพราะเธอรู้ดีว่าเขาทั้งช่ำชอง ดุดันและมีเสน่ห์ดึงดูดมากแค่ไหนตอนอยู่บนเตียง
หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำจนเธอต้องยกมือขึ้นมาลูบเบาๆ เพื่อปลอบประโลมให้มันเต้นช้าลงกว่านี้อีกนิด
“เห้อ เขาเองก็ไม่ได้ยินดีที่จะแต่งงานกับแกเลย ยัยลูกแก้ว เขาแค่ชอบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเท่านั้น เซ็กซ์ใครๆ ก็ชอบ จริงไหม อย่าหวั่นไหวเด็ดขาดถ้าไม่อยากเสียใจ”
ตุลานั่งอยู่ในรถยนต์คันหรูที่เปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ แต่มันก็ไม่ทำให้หัวใจที่เต้นกระหน่ำของเขาแผ่วเบาลงได้เลย เขาหอบหายใจแรงๆ หลายครั้งแล้วถอนหายใจยาวเพื่อระบายความอัดอั้นในอก ไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้หญิงที่นอนกับเขาแค่คืนเดียวจะมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาขนาดนี้
เมื่อครู่ตอนที่ความต้องการของเขาพุ่งสูงขึ้น ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่เคยนอนด้วยกันมาแล้ว เขาคงนัวเนียเธอจนกว่าเธอจะยอมนอนกับเขาด้วยความเต็มใจเป็นแน่ แต่กับเธอคนนี้ แค่เธอทำท่าทีตื่นตระหนกในตัวเขา มันก็ทำให้เขาไม่กล้าที่จะข่มเหงน้ำใจของเธอแล้ว
“แม่งเอ๊ย ไอ้ตุลา ไม่อยากแต่งงานกับเด็กนั่น แต่ดันติดใจ อยากจะนอนกับเธอจนตัวสั่นนี่นะ แม่รู้แม่ได้เอาเลือดหัวมึงออกแน่ๆ ไอ้เวร เห้อ”
เขาส่ายหน้าให้กับความคิดสับสนฟุ้งซ่านของตัวเอง เมื่อคิดไม่ตกสุดท้ายก็ต้องขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอกแปลลกๆ
“กลับซะค่ำเชียว เป็นไงลูก น้องลูกแก้ว น่ารักไหม”
คุณนายเกศกมลเอ่ยทักลูกชายด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องอาหารในเวลามื้อเย็นพอดิบพอดี
“ก็ไม่ได้ขี้เหร่เหมือนตอนเด็กครับ”
ตุลาตอบออกมาหน้าตาเฉย ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกนั่งในที่ประจำของตัวเอง
“อะไร น้องออกจะสวย แค่จะชมออกมามันไม่ทำให้เสียฟอร์มหรอกนะ”
“รู้แล้วจะยังอยากให้ผมพูดอีกทำไมครับแม่ แล้ววันนี้มีอะไรทานบ้างครับ หิวจะแย่”
“อ้าว กลับเสียมืดค่ำ ไม่ได้แวะทานข้าวเย็นกันหรอกหรือ นี่แอบไปนอนกับผู้หญิงที่ไหนมารึเปล่า”
“โหย แม่ครับ ผมก็พาน้องลูกแก้วของแม่ไปช้อปปิ้ง ก่อนจะพาไปส่งที่คอนโดนั่นแหละครับ แต่ห้องเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ไม่มีของสดในตู้เย็นเลย หรือทำกับข้าวไม่เป็นแล้วทำเป็นอ้างก็ไม่รู้นะครับ แถมไล่ผมกลับบ้านอีกต่างหาก”
ที่ไหนล่ะ ตอนเธอไล่เขา ยังไงก็ไม่ยอมกลับ แต่ต้องรีบหนีออกมาตาตั้งเลยก็ตอนที่ตัวเองอยากจะจับน้องลูกแก้วของแม่กลืนลงท้องนั่นแหละ
“เรานี่ อย่ามานินทาลูกสาวแม่นะ น้องลูกแก้วน่ะ ทำกับข้าวอร่อยจะตาย เย็บปักถักร้อยก็ได้หมด ทำขนมไทยหรือเบเกอรี่ก็ได้ ทั้งสวย น่ารัก แสนดีทุกอย่าง ถ้าแกปล่อยให้หลุดมือไปนะ มีแต่หนุ่มๆ จ้องจะงาบ อ้อ อย่างน้อยๆ ก็เจ้านุคนนึงละ วันนั้นแม่เห็นมารับน้องไปดูหนัง น้ากรองเลยบอกว่าเป็นรุ่นพี่ มาคอยเทียวไล้เทียวขื่ออยู่หลายปีแล้ว แต่น้องไม่เล่นด้วย”
“ก็น้ากรองอยากให้น้องแต่งงานกับผมนี่ครับ เลยบังคับห้ามคบกับไอ้นุหรือเปล่า ก็ลองไม่ห้ามดูสิเขาอาจจะคบกันไปแล้วก็ได้”
“นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่เห็นแบบนั้นน้ากรองแอบบอกแม่ว่าก็คอยมองเจ้านุอยู่ห่างๆ เหมือนกัน ถ้าน้องกับเจ้านุเกิดรักกันจริงๆ ยังไงน้ากรอกก็ไม่ห้ามลูกหรอก ตอนนี้ก็แค่ว่าน้องจะเลือกเจ้านุหรือเปล่าแค่นั้นแหละ”
ช้อนที่กำลังตักอาหารเข้าปากชะงักลงทันที หันมองหน้าแม่เหมือนต้องการการยืนยันในคำตอบ และแม่ก็พยักหน้ายืนยันอย่างหนักแน่นอีกครั้ง
“ก็ ก็ดีแล้วนี่ครับ เรื่องแต่งงานใครเขาบังคับกัน ยิ่งสมัยนี้ด้วยแล้วยิ่งต้องให้อิสระ”
“อะไรกันตุลา น้องสวยหวานขนาดนี้ ลูกยังไม่ถูกใจน้องอีกหรือ หรือแกชอบแบบเปรี้ยวๆ แบบผู้หญิงพวกนั้นจริงๆ แม่ไม่เอาด้วยนะ”
“โถ่ แม่ครับ ผมก็เลือกคนที่จะมาเป็นเมีย มาเป็นแม่ของลูกครับ ไม่คว้ามามั่วๆ หรอกนะ”
“ดี ยังไงแม่ก็อยากได้น้องเป็นลูกสะใภ้ แต่ถ้าสุดท้ายน้องไม่เลือกแก แม่ก็ต้องทำใจ อย่างน้อยๆ เจ้านุมันก็ไม่ใช่คนอื่นไกล ก็เป็นคนดีคนหนึ่งแม่ก็วางใจ”
คนดีอะไรล่ะ ในฐานะเพื่อนน่ะ มันเป็นคนดีแน่ๆ แต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง มันเป็นเสือดีๆ นี่เอง เสือโหยด้วย ถ้ามันจ้องจะตะครุบเหยื่อตัวไหน มันจะซุ่มเงียบๆ อย่างใจเย็น รอให้เหยื่อตายใจแล้วกระโจนตะครุบทีเดียวจนจมเขี้ยว เมื่อมันละเลียดกินเหยื่อสาวเหล่านั้นจนหมดความหอมหวาน มันก็จะถีบหัวส่ง ทิ้งไปไม่ไยดีอีก เพราะมันยังไม่เคยมีความรักจริงๆ เลยสักครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขาเองก็ไม่แน่ใจ ว่าเพื่อนรักจะรู้สึกกับน้องลูกแก้วของแม่แค่ไหน ในเมื่อทุกครั้งที่เจอกัน มันไม่เคยพูดถึงเรื่องเธอออกมาให้ได้ยินเลย
คิ้วเข้มขมวดเป็นปม ตักอาหารเข้าปากอย่างอัตโนมัติโดยแทบไม่รับรู้ถึงรสชาติอะไรของอาหารเลิศรสฝีมือแม่อีกเลย
- ผู้เขียน
