เมื่อรถสปอร์ตคันงามสีดำเงาวับจอดสนิทที่หน้าตึก ร่างของหล่อนก็ถูกแบกขึ้นบ่าทรงพลังของคนตัวโตอีกครั้งอย่างเผด็จการณ์ ขวัญชีวาหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายเพราะตลอดทางที่วินซ์ก้าวยาวๆ เข้ามาภายในตัวตึกนั้นเต็มเป็นไปด้วยเหล่าคนใช้ที่เดินสวนไปสวนมาไม่ขาดสาย แต่ก็แสนจะแปลกที่แต่ละคนไม่มีใครเงยหน้ามามองเลยสักนิด ทำราวกับว่าไม่เห็นหล่อนกับวินซ์อย่างนั้นแหละ
“ปล่อยขวัญนะ...”
เขาไม่พูด ไม่ตอบ แต่เลือกที่จะใช้ฝ่ามือหนาหนักซัดบั้นท้ายของหล่อนที่พาดอยู่บนบ่าทรงพลังของตัวเองอย่างป่าเถื่อนแทน หล่อนเจ็บจนน้ำตารินแต่คนตัวโตก็ไม่มีทีท่าว่าจะปรานีแม้แต่นิดเดียว
“ขวัญเจ็บนะ”
ไม่มีเสียงตอบอีกแล้วนอกจากเสียงหัวเราะน่าสะพรึงกลัวในลำคอแกร่งเพียงอย่างเดียว ไม่นานคนตัวโตที่ใจแสนทมิฬก็แบกหล่อนมาหยุดที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ ก่อนจะก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป เสียงบานประตูไม้กระทบกับวงกบทำให้หล่อนสะดุ้งโหยง
“ปล่อยขวัญนะ”
ได
