MAFIA04:เรียกร้องความสนใจ
1970 คำ
MAFIA 04
******************************
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
ฉันให้ลิลลี่พาไปสมัครงานที่บริษัทด้านไอที เพราะฉันมีความรู้ด้านนี้
ตอนแรกพวกเขาก็จะไม่รับฉันเข้าทำงานหรอกนะแต่พอเห็นนามสกุลของฉันที่เหมือนกับของคุณไตรภูมิก็ทำให้พวกเขารู้ว่าฉันคือเมียของเขา ก็เลยรับฉันเข้าทำงานทันที
และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่ฉันจะได้เริ่มงานด้วยหลังจากที่อยู่บ้านมานานและไม่ได้ทำอะไรเลย
แต่ระหว่างที่ฉันอยู่บ้านฉันก็ถามพี่แป้งเหมือนกันนะว่าเมื่อก่อนพัดชาเคยทำอะไรบ้างและชอบหรือไม่ชอบอะไรหรือเปล่า
มีคนที่สนิทกับเธอกี่คน และมีคนที่ไม่ชอบเธอบ้างมั้ย มันเลยทำให้ฉันรู้ว่ามีคนไม่ชอบเธอเยอะมาก
โดยเฉพาะผู้หญิงของคุณไตรภูมิทุกคนจะไม่ชอบเธอมาก เพราะว่าพัดชาเป็นเมียของเขาเลยทำให้พวกเธอเป็นได้แค่คู่นอนเท่านั้น
และที่เธอไม่ยอมหย่ากับเขาทั้งๆ ที่เขาใจร้ายกับเธอมันก็เป็นเพราะว่าเธอรักเขามาก เลยยอมให้เขาไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นและพาเข้ามามีอะไรกันในห้อง
เธอก็ต้องทนเห็นภาพแบบนั้นเพราะเธอไม่อยากไปจากเขา แต่เหตุผลที่ทำให้เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นเพราะอะไร
ในเมื่อเธอทนอยู่กับเขามานานเกือบสองปี ทนเห็นภาพที่ไม่อยากเห็น แล้วทำไมถึงต้องคิดจะฆ่าตัวตายด้วยล่ะ
แต่ช่างมันเหอะ เพราะเธอเองก็ไม่อยู่แล้วไง และไม่มีใครรู้เหตุผลที่เธอคิดที่จะทำร้ายตัวเองด้วย ฉันกำลังจะเดินออกไปจากบ้าน
คุณไตรภูมิก็เดินกลับเข้ามาทันที เมื่อคืนเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านเพราะเขาต้องไปที่ผับเพื่อทำงานตอนกลางคืนด้วย
ส่วนตอนเช้าก็ไปที่บ่อนพนัน และที่ฉันรู้งานของเขาแบบนี้ก็เพราะพี่แป้งเป็นคนเล่าให้ฉันฟังเอง คุณไตรภูมิที่เห็นว่าฉันแต่งตัวเหมือนจะออกไปทำงานก็เอ่ยถามขึ้นมาทันที
“จะไปไหน?”
“ไปทำงานค่ะ”
“งาน?”
คนตรงหน้าทวนคำของฉันทันที การที่เขาจะงงมันก็คงไม่แปลกหรอกเพราะที่ผ่านมาพัดชาไม่เคยต้องออกไปทำงานเลยด้วยซ้ำ เธอจะอยู่ที่บ้านรอสามีตัวเองกลับมา
บางวันเขาไม่กลับมาเธอก็ต้องรอเขาเก้อและต้องนั่งกินข้าวคนเดียว เข้านอนคนเดียว ตื่นมาก็ไม่เจอเขาแล้ว
พอฉันได้ยินเรื่องราวที่เกี่ยวกับพัดชามันก็ยิ่งทำให้ฉันเห็นใจเธอมากเลยนะ เธอเป็นเมียที่อดทนกับผัวไม่ดีีคนมากเลยนะ เพราะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นก็คงไม่มีใครทนได้เหมือนเธอหรอก
“ปกติก็ไม่เห็นออกไปทำงานไม่ใช่เหรอ แล้วคิดยังไงถึงอยากไปทำงาน”
“ฉันก็แค่ไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ รอสามีที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหนก็เท่านั้นเองค่ะ”
“แล้วทำไมเธอไม่บอกให้ฉันรู้ก่อน ฉันอาจจะไม่อนุญาตให้เธอไปก็ได้”
“คุณไม่ค่อยได้กลับมาที่บ้านเลยไม่รู้สินะคะว่าฉันทำงานอยู่ที่บริษัทไอทีวันนี้วันแรก และที่ฉันบอกคุณมันไม่ได้ให้คุณมาอนุญาตหรือไม่อนุญาตนะคะ”
“ที่พูดแบบนี้คือจะดื้อไม่เชื่อฟังผัว?”
“เปล่าค่ะ ฉันคิดว่าฉันอยากทำงานก็เท่านั้นเอง”
“แต่เธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉัน”
“เห็นคุณไม่ค่อยอยากคุยกับฉันเท่าไหร่ ฉันก็เลยไม่ได้บอกค่ะ”
ฉันตอบกลับไปทันทีทำให้คนตรงหน้าทำหน้าไม่พอใจที่ฉันทำเหมือนไม่สนใจเขาเหมือนเมื่อก่อน ก็เมื่อก่อนน่ะมันไม่ใช่ฉันไงแต่เป็นพัดชาตัวจริง
และการที่ฉันทำแบบนี้ฉันก็แค่อยากให้เขารู้ว่าฉันเองก็ไม่ได้สนใจเขาเหมือนกัน ต่อให้เขาจะพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในบ้านมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันเสียใจได้หรอกนะ
และยิ่งเห็นอาการไม่พอใจของเขาแบบนี้มันก็ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเขาอยากจะให้ฉันกลับไปเป็นเมียที่อยู่ในโอวาทของเหมือนเดิม และคอยทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่าง
ไม่ใช่เมียที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว แต่ฉันจะไม่กลับไปทำตัวอ่อนแออีกแล้ว ใครที่ร้ายกับฉัน ฉันเองก็พร้อมที่จะร้ายตอบกลับไปเหมือนกัน
“มีอะไรจะพูดกับฉันอีกมั้ยคะ ฉันต้องไปทำงานแล้ว”
“เมื่อก่อนไม่คิดที่จะทำงานแล้วทำไมตอนนี้ถึงอยากทำงาน”
“เมื่อกี้ฉันก็บอกคุณไปแล้วไงว่าฉันแค่ไม่อยากอยู่เฉยๆ แบบไร้ประโยชน์ ไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเมียของมาเฟียอย่างคุณไตรภูมิไม่คิดที่จะทำอะไรเลย ไม่ดีเหรอคะคนอื่นจะได้ไม่ต้องบอกว่าเมียคุณโง่”
“การที่อยู่บ้านเชื่อฟังผัวมันไม่ใช่เรื่องที่โง่”
“แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่บ้านค่ะ ฉันต้องการไปทำงาน”
“ทำแบบนี้เพราะต้องการให้ฉันสนใจเธอใช่มั้ยพัดชา?”
คนตรงหน้าถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจมากที่เห็นว่าฉันไม่สนใจเขาแบบนี้
นี่เขาสำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่าที่บอกว่าการที่ฉันออกไปทำงานเพราะฉันกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขา
ฉันคิดว่าถ้าเขาได้เห็นการกระทำของฉันมันจะทำให้เขารู้ได้ไม่ยากเลยนะว่าฉันกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขาจริงๆ หรือเปล่า
“คุณคิดแบบนั้นเหรอคะคุณไตรภูมิ”
“อยากให้ฉันสนใจเธอ ไม่เมินเธอใช่ป่ะ?”
“เปล่าค่ะ ฉันแค่รู้สึกว่าฉันไม่อยากอยู่เฉยๆ แล้วก็เท่านั้นเองค่ะ ส่วนเรื่องที่คุณจะสนใจหรือไม่สนใจฉันก็แล้วแต่คุณเลย คุณจะกลับไปเย็นชากับฉันเหมือนเดิมก็ได้ หรือทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตนก็ได้ค่ะ”
“ไม่ว่าฉันจะพาผู้หญิงมานอนที่บ้านเธอก็ไม่สนใจใช่ป่ะ?”
“เมื่อก่อนคุณก็ทำไม่ใช่เหรอคะ ถ้าเกิดว่าคุณจะทำอีกมันจะเป็นไรไปล่ะ เพราะยังไงแล้วคุณก็ไม่เคยสนใจเมียอย่างฉันมาตั้งนานแล้ว”
“งั้นก็ดี ฉันแม่งจะพามาที่บ้านทุกวันเลย”
“เชิญตามสบายเลยค่ะ”
ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ห้าสิบปีในโลกของอนาคตแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย
ที่จะเปลี่ยนก็คงจะเป็นบ้านเมืองที่มันทันสมัยมากกว่าเดิมและเทคโนโลยีใหม่ๆ ที่เพิ่มขึ้นมา
และที่ฉันเลือกมาทำงานเกี่ยวกับด้านไอทีมันเป็นเพราะว่าตัวฉันเมื่อห้าสิบปีที่แล้วก็ทำงานเกี่ยวกับด้านนี้ไง
ฉันขับรถมาที่บริษัทก่อนจะเดินเข้าไปรายงานตัวและหัวหน้างานของฉันก็คือคุณบูม
เราสองคนได้เจอและได้คุยกันเมื่อวันก่อนแล้วล่ะตอนที่ฉันมาสมัครงาน และเขาก็เป็นเจ้านายที่ใจดีมากด้วยนะ
โต๊ะทำงานของฉันอยู่หน้าห้องของเขานี่เอง ฉันเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไปรายงานตัวให้เขารู้ว่าฉันมาทำงานแล้ว
“สวัสดีค่ะหัวหน้า”
“มาทำงานเร็วเหมือนกันนะครับ”
“ก็วันนี้เป็นการเริ่มงานวันแรกนี่คะ ฉันเองก็ไม่อยากมาสายด้วย”
“เรียกผมว่าบูมดีกว่านะครับ ถ้าเรียกว่าหัวหน้ามันดูห่างเหินกันนะ”
“ได้ค่ะคุณบูม”
ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าที่ยิ้มให้ฉันกลับมาเหมือนกัน ฉันบอกแล้วไงว่าคุณบูมน่ะเป็นเจ้านายที่ใจดีมากเลยนะ
เพราะตั้งแต่วันแรกที่เราได้เจอกันเขาก็ไม่ได้ดุหรือทำให้ฉันรู้สึกประหม่าเลยล่ะ มันเลยทำให้ฉันสนิทกับเขามากที่สุดในที่ทำงานแล้ว อีกอย่างเขากับพัดชาก็เคยรู้จักกันมาก่อนหน้านี้ด้วย
“ถ้าเกิดว่ามีเรื่องงานอะไรที่คุณไม่เข้าใจก็ถามผมได้เลยนะครับ”
“ขอบคุณนะคะ”
ฉันเดินออกมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนจะเริ่มทำงานที่ได้รับมอบหมาย
แต่นั่งทำงานไปได้สักพักเสียงมือถือของฉันก็ดังขึ้นทำให้ฉันต้องหยิบมาเปิดดูว่าใครที่โทรมาตอนนี้
ก็เห็นว่าเป็นชื่อของสามีฉันเองที่โทรเข้ามา รู้มั้ยว่าตอนที่ฉันได้จับมือถือเครื่องนี้ฉันก็เช็กดูหมดทุกอย่างและมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าคุณไตรภูมิไม่เคยโทรหาฉันเลย
แต่เป็นฉันเองมากกว่าที่โทรหาเขาฝ่ายเดียว หรือแม้กระทั่งแชทไลน์ของเราสองคนก็มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้นที่ทักไปหาเขา
แต่ตอนนี้เขากลับโทรมาหาฉันซะอย่างนั้น หรือเห็นว่าฉันไม่ได้สนใจเขาแล้วอย่างนั้นเหรอเลยทำให้เขาไม่ต้องการที่จะเห็นเมียอย่างฉันดื้อกับเขา
ฉันปล่อยให้เขาโทรมาอยู่นานเหมือนกันก่อนจะกดรับ ฉันอยากให้เขาเป็นฝ่ายรอบ้างไง เพราะฉันคิดว่าเมื่อก่อนพัดชาเองเธอก็คงรอเขาเหมือนกัน
“สวัสดีค่ะคุณสามี”
[จะกลับบ้านตอนไหน?]
“ก็ตอนเลิกงานค่ะ คุณคิดถึงเมียอย่างฉันเหรอ”
[อย่ามายอกย้อนฉัน]
ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ห้วนมากเหมือนว่าเขาไม่ชอบที่ฉันพูดจาหยอกล้อกับเขาแบบนี้
ฉันเองก็พอจะรู้ว่าอะไรที่มันเป็นฉันน่ะเขาก็ไม่ชอบหมดนั่นแหละ แล้วคิดว่าฉันจะสนใจหรือเปล่าล่ะ บอกเลยว่าไม่
ฉันไม่ได้สนใจเขาหรอกนะว่าเขาจะชอบหรือไม่ ฉันบอกแล้วไงว่าต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำตามใครหน้าไหนทั้งนั้น
แต่ฉันจะทำตามใจตัวเอง เพราะฉันรู้ว่าที่ผ่านมาพัดชาเองก็ไม่เคยได้ทำแบบนี้เหมือนกัน
[ฉันถามเธอว่าจะกลับกี่โมงก็ตอบมาแค่นั้น ไม่ต้องมาพูดจายอกย้อนให้ฉันรำคาญ]
“ใครจะกล้ายอกย้อนคุณล่ะคะ ฉันก็แค่ถามเท่านั้นเองว่าที่ต้องการให้ฉันกลับเร็วๆ น่ะ เพราะคิดถึงฉันใช่มั้ย?”
[ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอก็เลยอยากให้เธอรีบกลับมา]
“เรื่องอะไรคะ?”
[กลับมาแล้วเราค่อยคุยกัน]
“เรื่องหย่าเหรอคะ ได้ค่ะแล้วฉันจะรีบกลับไป”
พูดจบฉันก็วางสายไปทันที การที่เขาต้องการที่จะให้ฉันรีบกลับบ้านมันคงเป็นเพราะเขาไม่ต้องการที่จะให้ฉันสนิทกับใครทั้งนั้นและอยากให้ฉันอยู่ในโอวาทของเขาและเชื่อฟังเขาแค่คนเดียว
คนอย่างเขามันเห็นแก่ตัวมากเลยนะ ตัวเองสามารถพาผู้หญิงคนอื่นเข้านอกออกในภายในบ้านได้
และทำให้ฉันเสียใจเสียความรู้สึกได้ แต่กับฉัน ฉันไม่สามารถทำอย่างนั้นได้เลย ฉันจะต้องเชื่อฟังเขาทุกอย่าง
แบบนี้มันเรียกว่าผัวที่ดีได้ด้วยเหรอ
- ผู้เขียน
