“ลุง...แข็งใจก่อนนะครับ ผมกำลังพาลุงไปหาหมอ...”
นิโคลัสเค้นเสียงบอกได้อย่างยากเย็น เจ็บแปลบจนต้องกัดฟันแน่น รู้สึกราวกับถูกนาบด้วยเหล็กไฟร้อนๆ เมื่อลูกกระสุนลอยมาเจาะตรงหัวไหล่เลือดไหลซึมตลอดเวลา
“นิค...”
ไมเคิลเอื้อมมือที่เต็มไปด้วยเลือด ไปจับต้นแขนของหลานชาย รู้ว่าหมดเวลาสำหรับตัวเขาแล้ว
“ดูแล...ตัวเอง...ด้วย...”
“ไม่! ลุงอย่าพูดแบบนี้ อย่าสั่งเสียกับผมเป็นอันขาด ให้ตายเถอะ!”
นิโคลัสสบถลั่น กัดฟันดังกรอดๆ ปวดใจไปกับความสูญเสีย ซึ่งกำลังเป่ารินรดต้นคอของเขาอยู่ ไม่อาจขับรถต่อไปได้จนต้องจอดชิดข้างทาง
ไมเคิลเริ่มหายใจขาดห้วง เลือดสดๆ กระอักออกมาจากปากและจมูก รวบรวมลมหายใจเฮือกสุดท้ายบอกกับ
นิโคลัสด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“สิ้นสุดแล้วนิค...ลุงชดใช้ให้เจ้านายหมดแล้ว...”
“ไม่! ลุง...ลุงไมเคิล...ลุงจะตายไม่ได้!”
นิโคลัสคำรามลั่นรถ ทุบมือลงไปบนพวงมาลัย กัดฟันแน่น ขอบตาร้อนผ่าว ดว
