ตอนที่ 4...
1255 คำ
“พี่อ้อม!”
“โอ๊ย! ตกใจ มีอะไรเจน” อภิสราสะดุ้งจนจานที่ถืออยู่ในมือเกือบตกแตก
“พี่จำเรื่องที่เราคุยกันวันนั้นได้ไหม”
“เรื่องไหน เราก็คุยกับหลายเรื่อง เจนหมายถึงเรื่องไหนล่ะ”
“ก็เรื่องที่เราสงสัยว่าคุณแป้งท้องหรือเปล่าน่ะสิ” เจนจิราเดินมาใกล้อภิสรามากขึ้นเรื่อย ๆ
“แล้วสรุปว่าท้องไหมล่ะ” เธอทำทีเป็นไม่สนใจ แต่จริง ๆ ก็อยากรู้เหมือนกัน
อย่างที่เจนเคยพูดนั่นแหละ ตั้งแต่เปิดร้านมา ไม่มีเจ้าสาวคนไหนน้ำหนักขึ้นเยอะก่อนแต่งงานเท่ากัญจิราเยแม้แต่คนเดียว ทุกคนพร้อมอดของหวานและน้ำอัดลม เพื่อให้เอวบางที่สุดในวันสำคัญ
“ท้อง! ก็ตอนที่เจนวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ให้คุณแป้งในกระเป๋า เจนเห็นซองยาด้วย”
“ยาแก้ท้องเสียหรือเปล่า” เธอถามกลับติดตลก
“ยาบำรุงครรภ์! คุณแป้งท้อง ไม่ได้อ้วนขึ้นแบบที่เราคิดนะพี่อ้อม นี่แหละเป็นเหตุผลที่สั่งให้เราขยายชุดให้ใหญ่ขึ้นตั้งสามรอบ”
“จะท้องก็เรื่องของเขา เราควรยินดีด้วย อีกอย่างเขาก็จะแต่งงานกันแล้วด้วย”
“มันไม่ใช่แค่นั้นสิพี่ ตอนแรกเจนก็คิดแบบนี้นี่แหละ แต่คุณแป้งเคยบอกคุณอลันว่าที่ต้องแก้ชุดเพราะเรื่องลูกไม้กับคริสตัล แถมตอนที่พี่ถามเรื่องขนาดสะโพกต่อหน้าคุณอลัน เธอก็รีบลากตัวคุณอลันออกจากร้านไปเลย พี่ไม่สงสัยเหรอว่าเรื่องนี้มันมีเงื่อนงำ และที่สำคัญนะพี่อ้อม ทุกครั้งที่คุณกัญจิราจะสั่งแก้ชุด เธอจะให้คุณอลันออกไปรอข้างนอกทุกครั้ง”
“รอข้างนอก คือนั่งรอนอกห้องลองชุดเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“คุณแป้งอยากเซอร์ไพรส์หรือเปล่า”
“เซอร์ไพรส์อะไรล่ะคะ ชุดสั่งตัดเข้าคู่กับเจ้าบ่าว คุณอลันก็เห็นตั้งนานแล้วว่าชุดจะออกมาเป็นแบบไหน”
มาถึงตอนนี้อภิสราหยุดสนใจเรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ ไม่รู้ว่าความอยากรู้อยากเห็นเข้ามาสิงร่างตอนไหน จากที่เจนจิราเล่ามา มันมีเหตุผลที่ทำให้กัญจิราต้องทำแบบนี้แค่เหตุผลเดียวเท่านั้น...
“อย่าบอกนะว่า... คุณแป้งไม่ได้ท้องกับคุณอลัน!” อภิสราห้ามปากไม่อยู่ เสียงที่เปล่งออกมาไม่ได้ดังมาก แต่ก็ดังพอที่จะอลันจะได้ยิน
“คุณพูดว่าอะไรนะ” เสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยและสายตาอันสับสนมองมาที่อภิสรา
“คุณอลัน...” เธอเรียกชื่อเขาจบก็ใช้สองมือปิดปาก เผื่อว่าคำที่พูดออกมาเมื่อครู่จะกลับคืนมาได้
“ผมถามว่าเมื่อกี้คุณพูดว่าอะไร” เสียงของเขาเข้มขึ้นเรื่อย ๆ มันดังใกล้หูอภิสรา พร้อมกับที่มือหนาบีบไหล่ของเธอเอาไว้
เธอห่อไหล่ให้เล็ก ก้มหน้าไม่กล้ามอง อยากสลายหายไปจากตรงนี้สักห้านาที
“ฉัน...”
“อะไร! พูดออกมา!”
“ฉันพูด...”
“พูดออกมา!” อลันเขย่าตัวอภิสราอย่างไม่ออมแรง
“เจ้าสาวของคุณท้องค่ะ!” เจนจิราเห็นท่าไม่ดี และเป็นห่วงว่าอภิสราจะเจ็บตัวมากไปกว่านี้ เธอรู้ว่าไม่ควรพูด เรื่องนี้เป็นเรื่องน่ายินดี ในฐานะสามีและคนเป็นพ่อ เขาควรจะรู้จากปากของคนรักมากกว่า แต่สถานการณ์บังคับให้เปิดปาก
“ยินดีด้วยนะคะ ลูกของคุณอลันกับคุณกัญจิราต้องน่ารักมาก ๆ แน่เลยค่ะ ขอให้สุขภาพแข็งแรงทั้งแม่และลูกนะคะ” เจนจิราพูดต่อ เพราะความเงียบมันน่ากลัวเหลือเกิน
“แล้วทำไมคุณถึงพูดว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกผม” อลันไม่เข้าใจ แม้จะไม่แตะต้องอภิสราแล้ว แต่เขาไม่ปล่อยให้เธอไปไหนง่าย ๆ
เขาไม่ปฏิเสธว่ามีอะไรกับกัญจิราแล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดามาก ที่ผ่านมาเขาป้องกันตลอด จนกระทั่งก่อนตกลงแต่งงาน เขากับเธอตัดสินใจไม่ป้องกัน เพราะอยากมีลูก แล้วมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่กัญจิราต้องปิดบัง เธอเองก็อยากมีหลานให้แม่เขาได้อุ้ม อลันก็พร้อมที่จะเป็นพ่อคน ไม่อย่างนั้นคงไม่แต่งงาน
“คือ... คุณไม่รู้ใช่ไหมคะ ว่าเหตุผลที่ต้องแก้ชุดเจ้าสาว คือสะโพก เอว แล้วก็หน้าอกของคุณกัญจิราใหญ่ขึ้น” อภิสราค่อย ๆ พูด ทำทุกอย่างให้เบาที่สุด เพราะรู้ว่าตอนนี้จิตใจเขาอ่อนไหว ถูกกระเทือนเพียงเล็กน้อยก็พร้อมโวยวาย
“พูดต่อ ไม่ต้องถามผม พูดมาเลย"
“ฉันกับคนที่ร้านลงความเห็นว่าคุณแป้งคงอ้วนเพราะมีความสุข จนเจริญอาหารเกินไปหน่อย แต่วันนี้ตอนที่คุณโทรมา เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้น่ะค่ะ พนักงานไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าให้คุณแป้ง แล้วบังเอิญเห็นซองยาบำรุงครรภ์ในนั้น... แต่ฉันไม่ได้คิดว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกของคุณนะคะ ฉันคิดว่าคุณแป้งอาจจะเก็บไว้บอกคุณในงานแต่งงาน ซึ่งฉันคิดว่าเป็นเหตุผลนี้แหละค่ะ ที่ทำให้เธอยังไม่ได้บอกคุณ คุณก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปก่อนดีกว่าไหมคะ เธอจะได้ดีใจตอนเห็นว่าคุณมีความสุขแค่ไหนที่จะได้เป็นพ่อคน” อภิสราพูดไปก็ใจเต้นไป ลื่นกว่าปลาไหลเคลือบน้ำมันก็ต้องยกให้เธอแล้วล่ะ
อลันได้ยินทุกคำแต่ไม่ตอบอะไรกลับไป เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และกวาดสายตามองบรรดาข้าวของที่ต้องใช้ในงานแต่ง
“ของทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหมครับ”
“ระ... เรียบร้อยค่ะ”
“พรุ่งนี้ผมจะให้คนมาช่วยขนขึ้นไปที่ห้องจัดเลี้ยงข้างบน”
“ค่ะ”
“แล้วชุดแต่งงานผมอยู่ไหน”
“อยู่ทางนี้ร้านค่ะ รับกลับเลยใช่ไหมคะ” อภิสราเดินนำเขาไป ใจเต้นตึกตัก หวาดระแวงไปหมด
“ไม่ครับ เอาไว้นี่ก่อน”
“เดี๋ยวค่ะคุณอลัน” เธอร้องทักเมื่อเขากำลังจะออกจากร้าน
“เร็ว ๆ ผมรีบ” เขาเห็นเธออ้ำอึ้งก็หงุดหงิด
“คุณยังไม่ได้จ่ายเงินก้อนที่เหลือค่ะ” อภิสราพูดจบก็ก้มหน้าอาย ๆ ไม่กล้าสบตา ไม่ได้อยากทวงเงินเขาแบบนี้นะ แต่ก็ไม่รู้จะใช้วิธีไหนแล้ว
อลันถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหยิบบัตรเครดิตส่งให้อภิสรา เธอรับมันแล้วรีบวิ่งไปจัดการอย่างรวดเร็ว
“รบกวนเซ็นชื่อตรงนี้ด้วยนะคะ” เธอยื่นปากกาพร้อมใบเสร็จให้เขา
“จบ! โอเคนะ!” เขารับบัตรเครดิตคืน มองหน้าอภิสราด้วยสายตาที่น่ากลัวเดิมร้อยเท่า
“ขอบคุณมากนะคะ หวังว่าทางร้านจะมีโอกาสได้บริการคุณอลันอีกนะคะ”
คำพูดของเธอทำเอาเขาขมวดคิ้ว เจ้าของร้านที่สติไม่อยู่กับร่องลอยก็เพิ่งคิดได้ว่าปากพร่อยอีกแล้ว
“ฉันหมายความว่า... เผื่อคุณอยากถ่ายรูปวันครบรอบแต่งงานหนึ่งปี สามปี ห้าปี สิบปี อะไรแบบนี้ค่ะ”
“ถ้าหนึ่งปีข้างหน้า ร้านยังไม่ย้ายไปไหน คุณได้สมหวังแน่” อลันกระตุกยิ้มมุมปากให้อภิสรา ก่อนจะเดินออกไปจากร้านโดยไม่เห็นหลังกลับมามองอีกเลย
- ผู้เขียน
